Η μέρα που αποφάσισα να αυτοκτονήσω...

Κάποτε είχα πολλά να πω. Πολλά να γράψω. Οι λέξεις κυλούσαν απο μέσα μου λες και ήμουν χείμαρρος χωρίς έλεγχο. Τώρα τις λέξεις μου τις έχει πνίξει ο φόβος, η μιζέρια, η πικρία, η απογοήτευση, η στεναχώρια. 

Κάποτε οι λέξεις μου είχαν πάθος (και θυμό). Τώρα έχουν μόνο σκοτάδι και πόνο. Ποτίζονται μόνο με δάκρυα και εκρήξεις θυμού. Κάποτε το σώμα και η καρδιά μου ήθελαν να ζήσουν. Ήθελαν να δουν πολλά. Τώρα βλέπουν τείχη τόσο ψηλά που δεν θέλουν καν να προσπαθούν. 

Κατά-θλίψη...έτσι το λένε. Η αρρώστια του αιώνα. Και να τα φάρμακα, και να οι ψυχαναλύσεις, και να τα μαθήματα γιόγκα και τα βιβλία αυτοβελτίωσης. Και να προσπαθείς να ξεφύγεις απο τον κλοιό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης γιατί είναι όλα τόσο, μα τόσο ψεύτικα. 

Πέφτεις και εσύ θύμα συγκρίνοντας τις καταπληκτικές ζώες των άλλων με την μικρή, ανούσια δική σου. Μα αυτό που ξεχνάς είναι ότι τα κοινωνικά δίκτυα πλέον είναι σαν τον καλλιτεχνικό πορτφόλιο ενός ζωγράφου, είναι όλα άρτος και θεάματα, είναι το show reel ενός ηθοποιου που θέλει να εντυπωσιασεί έναν διάσημο παραγωγό για την επόμενη ταινία του. Είναι...όλα...όναρ...και σκια. 

Τι μένει στο μυαλό μου; Αυτή η έκφραση από τον Δαυίδ...

Μήδεν εστί ο άνθρωπος, Μηδέν η δύναμις του
Μηδέν η φαντασία του, Μηδέν η ύπαρξις του
Μηδέν ο πλούτος, δόξα και ισχύς, Μηδέν η ωραιότης
Τα πάντα όναρ και σκιά, Τα πάντα Ματαιότης


Τι τα γράφω και γω...Για ποιόν. Για μένα; 
Πάει πέρασαν αυτά. Σαν και τα χρόνια της ξεγνοιασιάς.

"Και τρέμω να' μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς
Ωραία, νέα κι' ατυχής.."

Οι φίλοι...δεν είναι μόνο στις χαρές.
Και τώρα στις λύπες μου, σχεδόν όλοι λείπουν.
Την στιγμή που κυλούσαν τα χάπια μέσα μου, ήμουν μόνη.

Μόνη με τον μαύρο σκύλο. 
Ξέρεις, εσύ, που έχεις ζήσει την κατά-θλιψη, για ποιόν σκύλο μιλώ.
Αυτόν που δε σ' αφήνει να ησυχάσεις. Αυτόν που σε κυνηγάει τα βράδυα.
Αυτόν που παραμονεύει τα σκοτάδια και προσπαθεί να σε κάνει έρμαιο του.
Αυτός που περιμένει να σε πάρει γλυκά στο σκοτεινό του βασίλειο. 
Αυτός ο μαύρος σκύλος που ούτε ο Γουίνστον Τσόρτσιλ δεν μπορούσε να αποφύγει. 

Αυτός ήταν ο φίλος μου τις ώρες τις απελπισίας.
Τις δαιμονικές τις ώρες που το σώμα δεν υπήρχε πλέον, η καρδιά αιμοραγούσε αόρατα τις μικρές ώρες της νύχτας και η ψυχή παρακαλούσε για ελευθερία από την κόλαση αυτή. 

Ξέρεις πως είναι να χορεύεις τανγκό με τον Χάρο; 
Πως είναι να προσπαθείς να τον γελάσεις σαν τον Διγενή Ακρίτα και στο τέλος να καταλήγεις στις οχθές της βάρκας του; 
Μόνο που οι οχθές του εδώ μεταφράζονται με σωληνάκια στο λαιμό σου και νοσοκόμους που σε περιτριγυρίζουν σαν τις μέλισσες. 

Και να τα χάπια. Και να οι μοντέρνες θεραπίες. 
Και να η απάθεια από τους φίλους των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. 

Άντι-κοινωνική δικτύωση. 
Αυτό είναι πιο αληθινό.

Χόρεψα με το Χάρο για καιρό. 
Ακόμα μου ζητά να χορέψουμε σαν ερωτευμένο ζευγάρι κάποια βράδια. 
Είναι σαγηνευτικό το κάλεσμα του. Πονηρός και δόλιος, ποντάρει στο θυμό σου και τσιγκλά τις ανοιχτές πληγές σου μέχρι να ενδώσεις. 

Και φοβάσαι. Πως να μην ενδώσεις όταν είσαι απόλυτα και ολοκληρωτικά μόνος. 
Τώρα καταλαβαίνω τα λόγια σου...φιλενάδα μου που πονούσες...
Εσύ μου το έλεγες συχνά. Και αν και έβλεπα το πόνο σου, τώρα μονάχα τον αισθάνομαι. Τώρα το βλέπω βαθιά μέσα μου να ριζώνει και να ρίχνει αθάνατη άγκυρα στα κύμματα του βυθού μου. 

Μοναξιά. 

Άσχημο πράγμα η μοναξιά, φίλε.
Να μη σου τύχει. 

Θα γίνεις καλύτερος φίλος της θλίψης.
Και εκεί θα αρχίσει μια απροσδόκητη κατηφόρα.
Μια κατηφόρα που δεν προέβλεψες. 
Μια άσχημη κατηφόρα, γεμάτη θυμό. 
Μα πάνω απ' όλα, γεμάτη πόνο.

Μα είναι όλα ψεύτικα. 
Φίλε, αυτό που ζεις είναι όλα μια αυταπάτη. 
Γιατί η ψυχή σου, ξέρει ότι ο πόνος είναι κάτι το γήινο.

Η ψυχή σου είναι άυλη. 
Δεν θα πεθάνει ποτέ.
Ακόμα κι όταν το σώμα φύγει, η ψυχή θα ζήσει.
Και τότε είναι που σκέφτεσαι ότι στην εξίσωση αυτή, δεν έχει σημασία, ούτε η καρδιά, ούτε ο Χάρων, ούτε οι φίλοι, ούτε το σώμα. Μόνο το πνεύμα. 

Αυτό πρέπει να θρέψεις.

Κάπου στην Ινδία, κάποιες χιλιάδες χρόνια πριν, ήρθε μια γλώσσα, τα Σανσκριτικά. Και κάπου μέσα απο αυτή τη γλώσσα γεννήθηκε η δική τους Αγία Γραφή...το Μπαγκαβάτ Γκίτα. "Το Τραγούδι του Κρίσνα"

Η ψυχή είναι, για όλα, όσα ανήκουν σε αυτόν τον πλανήτη (και πέρα), ίση. 
Όλα τα όντα, όλοι οι οργανισμοί έχουν τον ίδιο παρανομαστή. Την ίδια ψυχή. 

Η ενέργεια είναι για όλους και όλα το ίδιο. 
Άυλη. Άθικτη. Αθάνατη. Ενέργεια. 

Το σώμα μου το ξέχασε αυτό εκείνη την ημέρα.
Ότι, σημασία δεν έχει τίποτα το γήινο. 
Σημασία έχει το πνεύμα. 

Κυνηγούσα τα χάπια λες και παίζαμε κρυφτό.
Προσπαθούσα να ξεφύγω απο μια κόλαση χωρίς να καταλάβω ότι το σώμα μου είναι απλά δανεικό. Δεν μου ανήκει. Γι αυτό είτε το σκοτώσω ή όχι, δεν μετράει. Αυτό που μετρά είναι το πως συμπεριφέρομαι στην ψυχή μου, στο πνεύμα μου. 

Αυτό ήταν το μελανό σημείο. 
Ο πόνος της ψυχής μου. Και όχι του σώματος μου. 
Πίσω απ' όλα όμως κρυβόταν κάτι πανίσχυρο. 

Ένα όργανο που είναι σε συνεχή πάλη με την καρδιά ΚΑΙ τη ψυχή μου. 
Το μάταιο μυαλό. Το πιο γήινο όργανο που υπάρχει. 
Αυτό που πάντα προσπαθεί να προσθέσει χάος, μιζέρια και θλίψη στην εξίσωση. 
Υπερανάλυση, φόβος, ντροπή, τύψεις...προϊόντα νοσηρά και αχρείαστα. 
Προϊόντα μιας μάταιης κοινωνίας. 

Το μυαλό λέει, και εσύ υπακούς.
Κάπου σε εκείνη την γλώσσα των Σανσκριτικών, λένε, όταν θα ησυχάσεις το μυαλό, θα ανοίξει το πνεύμα. 


Μήτε μάνα, μήτε κύρης, μήτε αδελφός ή φίλος δε μετρά. 
Σαν φτάσεις στο χείλος του γκρεμού και δεν φοβάσαι το σκοτάδι, σαν το μυαλό σου βλέπει μόνο μαύρο και η καρδιά έχει μουδιάσει από το πόνο, τότε τίποτα δεν μετρά. 

Το φως της ψυχής σου όμως;
Τι γίνεται μ' αυτό; 

Τα χάπια δεν μπορούν να πειράξουν την ψυχή σου.
Μόνο το μυαλό σου, το σώμα σου, τη καρδιά σου. 

Και κάπου εδώ και πάλι οι λέξεις μοιάζουν ανούσιες, μικρές, ασήμαντες.

Ε, και;

Ούτε η πρώτη είσαι ούτε η τελευταία.
Τι κι αν προσπαθείς να χράξεις τη σάρκα σου. 
Απλά για να νιώσεις έστω κάτι, πέρα του μουδιάσματος που σε κυριεύει. 

Εσύ το ξέρεις, δε μπορείς να παίξεις το παιχνίδι τους. 
"Άρτος και θεάματα"

Κοιτάζεις το κενό, προσπαθόντας να βρεις κάτι το οποίο θα σε ταράξει αρκετά για να σε σώσει. Να σε κάνει να αισθανθείς κάτι πέραν του πόνου. 

Με κάποιο θαύμα έχεις ακόμη παλμό.
Έχεις ακόμα, χρόνο. 
Και ζεις.

Για μια μέρα ακόμα.
Ζεις. 
Υποφέρεις;
Είναι αληθινός ο πόνος;
Η απλά πόνος του μυαλού;

Και τι κάνεις από δω και πέρα.
Βαθιές αναπνοές;

Ζεις ώρα με ώρα.
One Day at a Time
One Hour at a Time.

Αυτό μένει. 
Το σήμερα.

Όχι το χθες. 
Όχι το αύριο.

Το σήμερα.
Ζεις για τα επόμενα δέκα λεπτά. 
Για τα επόμενα δέκα δευτερόλεπτα. 

Λες στο μάταιο μυαλό σου να πα να γαμηθεί.
Λες στη καρδιά σου να έχει υπομονή.
Λες στο σώμα σου, σε αγαπώ όπως σε δώσαν σε μένα.

Και προσπαθείς να αφωσιωθείς μονάχα στη ψυχή σου.
   





           

Soko - We Might Be Dead By Tomorrow