Εμείς

Δεν ξέρω απ' οπού να αρχίσω. Νιώθω ότι έχουν περάσει δεκαετίες. Γεμάτες με εμπειρίες και πόνο. Έχουν γίνει τόσα πολλά. Έχουν γίνει τόσα λίγα. Τώρα βλέπω τα τείχη να γκρεμίζονται. Τα τείχη μας. Τα τείχη της αγάπης μας. 

Χρόνος, σκληρός φίλος. Ποτέ δε πίστευα ότι το εμείς θα γινόταν εγώ και εσύ. Τώρα έχουν μείνει μονάχα οι στάχτες μας. Οι προσδοκίες μας. Τα άπιαστα όνειρα μας. Τα ταξίδια που δεν κάναμε. Το αυτοκίνητο που δεν αγοράσαμε. Η άδεια μας ντουλάπα που ποτέ δεν κτίσαμε. Τώρα γεμίσαν απο σκόνη. Και λύπη. 

Το ξέρεις πως δε θα κοιτάξω άλλονε στα μάτια ποτέ έτσι όπως σε κοίταζα εσένα. Δεν ήσουν πόθος ή πάθος. Ήσουν ρίζα στη καρδιά μου βαλμένη. Είσαι σπόρος που μεγάλωσε, άνθισε, μάρανε. 

Με πόνεσες. Σε πόνεσα. 

Δεν είναι η εκδίκηση. Είναι η αυτοκαταστροφική μας φύση. Είναι το ακόρεστο εγώ μας. Είναι η απληστία μας ότι όλα είναι δεδομένα. 

Πάλεψα(με) πολύ. Δυστυχώς, αυτός ο δειλός, ο χρόνος, μας ξεμπρόστιασε. Μας έκανε να υποκείψουμε στα πάθη μας. Στην ανικανοποίητη απληστία μας. Θέλαμε να ανήκουμε τόσο πολύ στο 'εμείς' που ξεχάσαμε το εγώ πίσω. Βουτήξαμε στα βαθιά, και όταν πλέον θέλαμε να επανέλθουμε στην επιφάνεια, πατήσαμε επί πτωμάτων. Των δικών μας πτωμάτων, δυστυχώς. 

Να που δεν είμαστε κάτι το ξεχωριστό. Να που όλα ήρθαν στο τέλος τόσο άδοξα. Τόσο ανεπανώρθωτα. Τόσο ανούσια. Ήταν απλά ανθρώπινη φύση μας να λανθάνουμε. 

Πιστέψαμε στο μέλλον σαν ιδεαλιστές. Σαν ρομαντικοί ποιητές. Αλλά τώρα συνερχόμαστε σαν μοντέρνοι πεζογράφοι. Με πίεση να αντιμετωπίσουμε την οδυνηρή πραγματικότητα. 

Δεν είμαστε μοναδικοί. Είμαστε άνθρωποι όπως όλοι οι άλλοι. Χαθήκαμε σαν αστέρια στο χάος. Ίσως κάπου να ξαναβρεθούμε. Σε κάποια άλλη ζωή. Σε κάποιο άλλο σύμπαν. Σε κάποιο άλλο χάος. 

Η ψυχή μου θ' αναγνωρίζει για πάντα τη δική σου.