I am Mad as Hell and I am Not Going to Take This Anymore!!!

Έχει λίγο διάστημα που δεν γράφω ποστ για προσωπικά μου θέματα ή opinion pieces.  Ο κύριος λόγος είναι ότι έχω φτάσει σε μια φάση απόλυτης απογοήτευσης και αηδίας για το πως οι άνθρωποι επιλέγουν να χειρίζονται (και να μεταχειρίζονται) καταστάσεις και άτομα. Δεν θέλω να είμαι ηττοπαθής και απλά να παραπονιέμαι και να γράφω όλα όσα πάνε λάθος στην χώρα μας αλλά κάποιες φορές δεν αντέχω άλλο και "επαναστατώ" με κάποια γραπτά ξεσπάσματα. Τελευταία πιάνω τον εαυτό μου να ασφυκτιώ τόσο πολύ που αν δεν μιλήσω (αν δεν γράψω δηλαδή) θα σκάσω. 

Παίρνω θάρρος λοιπόν, και όπως θα βλέπετε και από τον τίτλο του ποστ είμαι αρκετά θυμωμένη. Όχι τόσο θυμωμένη-εξοργισμένη αλλά θυμωμένη-απογοητευμένη θα έλεγα. 

Όπως και σε προηγούμενα ποστ, θέλω να δηλώσω εκ των προτέρων ότι είμαι ανορθόγραφη και το επικείμενο ποστ θα είναι εις την μικτήν Αγγλικήν και Ελληνικήν γλώσσα. Όσοι δεν θέλουν να διαβάσουν, κατανοητό και σεβαστό. Για όσους θα με ανεκτούν για ακόμη μια φορά, σας ευχαριστώ που αφιερώνεται ακόμα λίγο χρόνο. 


                        ******************************************

Σημείωση

Το πιο κάτω ποστ δεν είναι αποφθέγματα μιας υστερικής, κομπλεξικής με daddy και mommy issues, που δεν μπορεί να δουλέψει τις χίλιες και μια ανασφάλειες της, αλλά μια κατάθεση «καρδιάς» αν θέλετε. Αγαπητοί αναγνώστε, θα γίνω κακιά σε αρκετά σημεία και ίσως να βρίσω και να φωνάξω εδώ μέσα, γιατί απ’ ότι φαίνεται στις μέρες μας είτε φωνάζεις διαδικτυακά είτε στον έξω κόσμο το ίδιο πράγμα είναι. Εμένα η φωνή μου είναι γραπτή και σας παρακαλώ εκ των προτέρων handle it with care – FRAGILE INSIDE.

                   ********************************************

Η μαμά μου διδάσκει εδώ και 20+ χρόνια σε ιδιωτικές σχολές και έχουν περάσει απ’ τα χέρια της καν και καν παιδιά. Μερικά απ' αυτά αντιμετωπίζουν προβλήματα στο σπίτι, αλλά με απλά υπερβολικά "ατίθασο" χαρακτήρα κλπ. 

Χθες λοιπόν, ήρθε και μου εξιστόρησε μια ιστορία την οποία την μοιράστηκε μαζί της μια συνάδελφος της. Θα σας την πω έτσι όπως μου την είπε και μετά θα κάνω σχολιασμούς (πολλούς κιόλας), και μετά μπορείτε να αφήσετε και εσείς με τη σειρά σας τα δικά σας σχόλια και παρατηρήσεις. Αυτό που θα παρακαλέσω εκ των προτέρων, είναι να διατυμπανίσετε αυτό το ποστ. Να το κάνετε κοινοποίηση έστω κι αν δεν σχολιάσετε. Να το διαβάσετε σε άλλους, να το προωθήσετε όσο μπορείτε σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα με τα οποία είστε, εμ, «δικτυωμένοι». 

Χθες λοιπόν η μάνα μου, μου μίλησε για ένα κορίτσι 13 χρονών το οποίο ζει σε κάτι περισσότερο από δαντική κόλαση θα έλεγα. Ζει έναν αληθινό εφιάλτη. Η ιστορία αυτού του κοριτσιού ξεκίνησε τον καιρό που είδε πρώτη φορά περίοδο στα 8 της. Λόγω του νεαρού της ηλικίας της, η απόλυτα αυτή φυσιολογική κοπέλα, είχε και φυσιολογικές ορμές, αλλά λόγο ηλικίας η συμπεριφορά της θεωρείτο "απρεπής" και "άσεμνη". Κατά τα λεγόμενα της συναδέλφου της μάνας μου, η κοπέλα αυτή πήγαινε στα αγόρια του σχολείου και τους έκανε προτάσεις να συνάψουν σχέσεις. Στην αρχή αθώες σχέσεις που όμως ίσως θα εξελίσσονταν  (και πολύ πιθανόν) σε κάτι περισσότερο. Μέχρι να φύγει από το Δημοτικό η κοπέλα αυτή, «προφανώς», είχε βγάλει όνομα. 

Όταν πήγε στο Γυμνάσιο, η μητέρα της κοπέλας την έγραψε σε σχολείο όπου υπήρχαν παιδιά από το Δημοτικό της. Έτσι, όλοι γνώριζαν την "φήμη" της. Και τότε άρχισε το Bullying aka ο τραμπουκισμός. Συμμαθητές της άρχισαν να την φωνάζουν πουτάνα και πολλά άλλα υβριστικά σχόλια μπροστά από καθηγητές και συμμαθητές. Οι καθηγητές δεν επενέβηκαν καθόλου για να σταματήσουν αυτήν την ασύστολη συμπεριφορά προς το κορίτσι. Έτσι, μην αντέχοντας άλλο αυτή τη κατάσταση, το κορίτσι έκανε απόπειρα αυτοκτονίας με χάπια. Η μάνα της, προσπάθησε και παρακάλεσε προσωπικά το αγόρι που έκανε bullying στην κόρη της να σταματήσει. Το παιδί συνέχισε. Πήγε στην αστυνομία, αλλά και εκεί οι προσπάθειες της βγήκαν άκαρπες. Μετά την απόπειρα της, το κορίτσι σώθηκε στο τσακ αλλά συνέχισε να βγαίνει με νεαρούς μεγαλύτερους της. Η μάνα της την παρακολούθησε ένα βράδυ και την έπιασε με έναν νεαρό "στο παρά πέντε" και την τιμώρησε ένα σαββατοκύριακο. Η κοπέλα έκανε δεύτερη απόπειρα αυτοκτονίας κόβοντας τις φλέβες της. Την πήραν σε ψυχιατρική κλινική και ενώ οι ψυχολόγοι ήθελαν να την κρατήσουν μέσα για να της παρέχουν ψυχιατρική περίθαλψη και για να την απομακρύνουν από την οικογένεια της, οι γονείς εντούτοις την πήραν πίσω μαζί τους. Τώρα αυτό το κορίτσι, είναι με μια μάνα (η οποία έχει ακόμη 2 πιο νεαρά παιδιά, τα οποία έχει παραμελήσει γιατί «τρέχει» την κοπέλα από τον έναν ψυχίατρο στον αλλό), η οποία ο μεγαλύτερος της φόβος είναι ότι θα της έρθει σπίτι η κόρη της γκαστρωμένη. Και τώρα θα αρχίσω τα σχόλια.

Σε ποιόν επιρρίπτουμε ευθύνες; Φταίει κάποιος; Οι γονείς; Οι ψυχολόγοι τους σχολείου που είπαν στους γονείς ότι δεν θέλουν να "ανακατωθούν" και "να τα ξεδιαλύνουν" μόνοι τους;;;; Στο κορίτσι που έκανε άσεμνες προτάσεις και δεν ήξερε ότι αντιδρούσε απολύτως φυσιολογικά σε μια αφύσικη πουριτανική κοινωνία; 


                     *************************************

Η μάνα μου, ιδιαίτερα αναστατωμένη και στενοχωρημένη ακούγοντας αυτή την ιστορία με ρωτούσε ποιά η γνώμη μου. Πριν αρχίσω να διακοσμώ με χαρακτηρισμούς τον τάδε και τον δώθε, θα σας πω κάποιες δικές μου εμπειρίες από τα σχολικά/εφηβικά μου χρόνια (μπορεί να τις έχω ξανά-αναφέρει but indulge me for those who haven’t had the pleasure to read them). 

Για μένα το τραγούδι τα «Τα Μαθητικά Χρόνια» (δεν τ’ αλλάζω με τίποτα) δεν σήμαινε (και δεν σημαίνει) απολύτως τίποτα. Από την ηλικία των 10+ ήμουν, θεωρούμουν χοντρή (εις την κυπριακή πασσιά ή κάσσια). Στο σπίτι ο πατέρας μου (μέχρι και σήμερα) θεωρεί το πάχος μου μειονέκτημα, κάτι το οποίο με κρατάει πίσω στην καριέρα μου και την προσωπική μου ζωή. Δεν μου λέει ποτέ ότι είμαι «όμορφη» και όταν δεν με μειώνει με δήθεν αστείους χαρακτηρισμούς, το "δείχνεις ωραία" θα το συνοδεύσει με ένα «αν έχανες και 20 κιλά θα ήσουν ακόμη καλύτερη». Ο αδελφός μου σαν έφηβος, ντρεπόταν καν να κάνει acknowledge στους φίλους του ότι έχει αδερφή η οποία είναι υπέρβαρη. Μέχρι τον καιρό που έγινα 18, πάντα όλοι σε αυτή τη χώρα με έβλεπαν σαν άχρηστη, μη ελκυστική και ότι αν δεν έκανα κάτι για να χάσω βάρος τότε δεν είχα καμία αξία σαν άνθρωπος. Με το που ξαναγύρισα πίσω αντιλήφθηκα πόσο λίγο έχει αλλάξει η στάση της κοινωνίας μας προς τα παχύσαρκα άτομα. 

Σε λίγες μέρες πραγματοποιείται στο νησί μας η 2η πορεία για την LGBT community – μια πορεία η οποία σκοπός της είναι να προωθήσει την υγιή αντιμετώπιση της διαφορετικότητας του κάθε ατόμου. Και αν αυτό ισχύει, γιατί τότε, όταν θα πάω για συνέντευξη για θέση γραμματέας/λειτουργού/ρεσεψιονιστ θα με κρίνουν βάση ενός και μόνο χαρακτηριστικού επάνω μου; Πέραν από χοντρή δεν έχω τίποτα άλλο να δώσω σαν άνθρωπος; Οι γνώσεις μου πάνε στράφι; Why am I always viewed and judged by my body weight? Is this what defines me as a person? Is this all there is to me for society?!? (this is not the view I have for myself, but the view that others have of me from the way they treat and look at me - from the bus driver in the morning to the check out lady at the superstore)

Ζούμε σε μια πολύ επιφανειακή κοινωνία, το κατανοώ και το αναγνωρίζω, όπου το μόνο που μας νοιάζει είναι το θεαθήναι (αυτό συμβαίνει και στις πιο πολιτισμένες κοινωνίες – κοίτα δυτικός πολιτισμός). Και αυτόν τον τραμπουκισμό δεν τον βίωσα μόνο από το στενό οικογενειακό μου περιβάλλον, αλλά με περιτρυγύριζε (και ακόμα συμβαίνει) παντού. Στο πως θα με αντιμετωπίσουν είτε για δουλειά είναι, είτε για κάτι άλλο πιο προσωπικό. 

Σαν άτομο υπέρβαρο, λόγω ορμονών, έχω αυξημένη τριχοφυΐα στο πηγούνι. Αυτό όμως, δεν εμπόδισε την μια και μοναδική μου σχέση που είχαν, τον Πρώην, να με χλευάζει και να με σχολιάζει σε τρίτους πίσω από την πλάτη μου (μην ανησυχείτε, υπάρχουν βάσιμοι λόγοι οι οποίοι είναι πρώην και δεν ήταν μόνο αυτός του ο σχολιασμός όσο ψυχολογικά θέματα τα οποία ούτε ο ίδιος δεν αποδεχόταν/τε – άλλη πικραμένη ιστορία που δεν έχω καν το σθένος και την ανάγκη να την εξιστορήσω και πάλι). 

Μέχρι πρόσφατα, ο γκόμενος μιας πρώην φίλης (και εδώ υπάρχει βάσιμος λόγος ο οποίος είναι πρώην αυτή η "φίλη") με σχολίαζε και με κοίταζε εντόνως για το πρόβλημα το οποίο έχω με την τριχοφυΐα. Δεν έκανα θέμα όμως, γιατί το συγκεκριμένο παιδί ήταν 19 χρονών και εγώ 27 και ήξερα ότι δεν αποσκοπούσε σε τίποτα να δημιουργήσω κάποιο θέμα για τον τρόπο που χειριζόταν την κατάσταση αυτή. Έτσι κι' αλλιώς και όταν έλεγα κάτι στο παιδί αυτό για την συμπεριφορά του (π.χ. να έχει περισσότερο τακτ και να φιλτράρει πριν μιλάει), δεν κολλούσε τίποτε, οπότε στην τελική πήγαν και λίγο στράφι οι κόποι και το σάλιο μου. 


               *******************************************


Μα ξεφεύγω λιγάκι από την πιο πάνω ιστορία και το που θέλω να καταλήξω. Καταρχάς, ο λόγος που ανάφερα τις δικές μου εμπειρίες είναι για να δείξω ότι ο τραμπουκισμός είναι πλέον μέσα στο πετσί του μέσου Κύπριου και συμβαίνει (λίγο πολύ) σε πολύ κόσμο. Δεν μπορώ να πω ότι με αντιμετώπισαν καμιά φορά με τέτοιο τρόπο όταν ζούσα στο εξωτερικό, και αν ναι, έγινε λόγω της φύσης του επαγγέλματος μου (θέατρο - αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο, το οποίο δεν θ' ανοίξω τώρα απλά να πω ότι κάτα κάποια ευρύτερη έννοια και εκεί στο εξωτερικό οι συνθήκες αρχίσαν να αλλάζουν - έστω και στο ελάχιστο - όσον αφορά την ιδέα πρόσληψης υπέρβαρων ατόμων στον χώρο της show business). Ο τραμπουκισμός λοιπόν, aka bullying, είναι πλέον το πιο συνηθές φαινόμενο και αρχίζει πρώτα από τους γονείς και δασκάλους και μεταφέρεται στα παιδιά. 

Έαν αυτό το παιδί το οποίο έβριζε την κοπέλα, έμαθε και μεγάλωσε σε μια κοινωνία η οποία του λέει ότι εάν μια κοπέλα (είτε νεαρή είναι είτε πιο μεγάλης ηλικίας) κάνει συχνές "άσεμνες" (κατά την κοινωνία) προτάσεις σε αγόρια/άντρες τότε ταμπελώνετε και κατηγοροποιείται σαν "πουτάνα", τότε αυτή την ιδέα θα έχει για το υπόλοιπο της ζωής του. Αυτό το σκεπτικό φυσικά οδηγεί στην στενομυαλία και τον σεξισμό. Ούτε και για ίσα δικαιώματα θα κάτσω να σας μιλήσω ή ούτε για φεμινισμό. Ούτε και λέω ότι αυτό που έκανε αυτό το κορίτσι είναι σωστό ή λάθος. 

Αλλά ας αναρρωτηθούμε λίγο...και ας πάρουμε την άποψη ότι αυτό που έκανε αυτό το κορίτσι ήταν/είναι όντως μια λανθασμένη προσέγγιση...και φταίει αυτή γι' αυτό; Έκατσε ποτέ η μάνα ή πατέρας - για να μην ρίχνουμε πάντα κι' όλες τις ευθύνες στην μητέρα, αν και τις περισσότερες φορές στις μανάδες πέφτει το βάρος για το πως συμπεριφέρονται τα παιδιά, γιατί οι πατεράδες επιλέγουν να μένουν αμέτοχοι ή και απαθείς σε τέτοιες καταστάσεις ή και πολλές φορές να αντιδρούν με βία και θυμό προς το παιδί  - να μιλήσει και να εξηγήσει ίσως κάποια πράγματα και πως πρέπει να τα χειριζόμαστε σε ένα παιδί των 8 χρονών που είχε όλες αυτές τις ορμόνες και δεν ήξερε τι να τις κάνει; Έκτασε ποτέ κανένας καθηγητής (ο οποίος δεν πρέπει απλά να μαθαίνει στα παιδιά το Regina Rosas Amat και το π=3.14159265, αλλά πρέπει να είναι και επίσης παιδαγωγός...) να μιλήσει και να συμβουλέψει το κορίτσι, να επέμβει σε αυτή την αντιμετώπιση προς τον μαθητή που ασκούσε τραμπουκισμό προς την κοπέλα; Ποια η αντιμετώπιση του ίδιου του σχολείου προς τον μαθητή; Η λύση των ψυχολόγων και των ψυχίατρων είναι να φορτώνουν το κορίτσι αυτό με χάπια και να την κρατούν σε απομόνωση ξεχωρίζοντας την και κατηγοροποιόντας την οι ίδιοι ότι είναι "διαφορετική" από τον υπόλοιπο κόσμο; 

Μήπως τελικά το κορίτσι είναι το μόνο θύμα σε όλη αυτή την κατάσταση, το οποίο λόγο λάθους αντιμετώπισης και διαχείρισης της συμπεριφοράς της από τους ενίληκους γύρω της καταστάφηκε; Αυτή η κοπέλα όταν κάνει 3η φορά απόπειρα αυτοκτονίας, θα το πετύχει. Και είμαι πλέον σίγουρη γι' αυτό. Αυτό το κορίτσι θα έχει να κουβαλάει για τα τουλάχιστον επόμενα 20 (αν όχι και περισσότερα) χρόνια της ζωής της τραύματα που πολύ δύσκολα θα επωλουθούν (αν επωλουθουν ποτέ). 

Και σας ρωτώ....γιατί....άνθρωποι; 

Γιατί το κάνετε αυτό; Γιατί διαλέγετε να χάνετε την επικοινωνία για τα μάτια "του κόσμου" και να μην μιλάτε για θέματα όπως την σεξουαλική πράξη από μικρά στα παιδιά σας; Γιατί διαλέγετε τον δρόμο της στενομυαλίας, της "παλιάς κεφαλής" και των οπισθοδρομικών ιδεών πως αν μιλήσεις αυτόματα και το παιδί θα θέλει να το κάνει; 


                           *************************************


Εγώ θα σας δώσω δικό μου παράδειγμα με το πως με μεγάλωσε εμένα η μάνα μου (και λέω η μάνα μου, γιατί κακά τα ψέματα ο πατέρας μπορεί να μας φρόντιζε στα υλικά αγαθά αλλά προσωπικά δεν έχω ιδιαίτερη ψυχική σύνδεση πέραν των επιφανειακών αναγκών). Η μάνα μου λοιπόν, ουδέποτε μου αρνήθηκε να βγω ραντεβού με κάποιον νεαρό, ακόμα το 1ο μου ραντεβού που βγήκα με έναν συμμαθητή μου στα 13 μου, μου υπενθύμισε η μάνα μου τις προάλλες ότι επειδή το αγόρι προσπαθούσε να με φιλήσει, της εκμυστηρεύτηκα μετά το ραντεβού ότι δεν πρόκειτο να ξαναβγώ με το συγκεκριμένο παιδί γιατί δεν αισθανόμουν έτοιμη για να τον φιλήσω. Μέχρι την ηλικία των 15 έβγαινα - και πολύ μάλιστα - και φιλούσα αγόρια βάτραχους - χωρίς να το ξέρει η μαμά, αλλά δεν προχωρούσε το θέμα - μπορεί όντως να είχα την καλή κρίση να μην το προχωρήσω και εγώ η ίδια, και δεν λέω ότι δεν έκανα τις επαναστάσεις και τις μαλακίες μου - και με τσάκωσε ένα βράδυ να νταλαβερίζομαι σε ένα παρκάκι με το τότε 16χρονο αγόρι μου η ώρα 1 το χάραμα. Αλλά επειδή η μαμά μου, ότι απορία είχα περί σεξ και ΟΛΑ τα παρεμφερεί (πεοληχίες κλπ) μου μιλούσε και μου εξηγούσε τι και πως. Έτσι ήξερα και να έχω κρίση και να προστατεύω τον εαυτό μου. Ουδέποτε μου θέλησα να καπνίσω, να πιω, να κάνω σεξ με διάφορους νεαρούς. Δεν λέω ότι δεν είχα ορμές, αλλά επειδή είχα αυτήν την επικοινωνία με την μητέρα μου και ήξερα από μικρή τι και πως, μπορούσα να κατανοήσω και επιλέξω σε ποιές καταστάσεις θα διάλεγα να εμπλακώ ή όχι. 

Αυτό αγαπητοί γονείς εκεί έξω που εσείς θεωρείται ταμπού και απρεπή εγώ το λέω υγιής επικοινωνία. Και είναι εξ' αιτίας αυτής της έλλειψης επικοινωνίας και της λανθασμένης διαπαιδαγώγησης από γονείς και δασκάλους για τον οποίο τα παιδιά του σήμερα ΔΕΝ μεγαλώνουν για να γίνουν σωστοί πολίτες της κοινωνίας. Επειδή ότι εσείς και τα πιστεύω σας (οποιαδήποτε κι' αν είναι αυτά) νομίζετε βρώμικα και ανήθικα δεν είναι παρά η δική σας στενομυαλιά και ελλειπής γνώση του πως θα έπρεπε να χειρίζεστε τα παιδιά...είτε είναι δικά σας είτε είναι κάποιου άλλου. 

Το μέλλον των παιδιών μας οι πρώτοι που το καταστρέφουν είναι οι ενήλικες. Με την έλλειψη κοινωνικής μόρφωσης, την απροθυμία να επικοινωνήσουμε για θέματα τόσο φυσιολογικά όπως η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και την υγιή προώθηση αποδοχής του οποιουδήποτε συναθρώπου μας χωρίς να κατηγορηοποιούμε και να ταμπελώνουμε, τότε χάνουμε πρώτοι το παιχνίδι προς την ελπίδα ενός καλύτερου αύριο για τα παιδιά μας.

Και σαν αυτό το 13χρονο κορίτσι, με θλίψη παρατηρώ, ότι υπάρχουν πολλά κορίτσια (και αγόρια μερικές φορές) που βρίσκονται σε παρόμοιες καταστάσεις. Ο θάνατος των ψυχών αυτών των παιδιών είναι φταίξιμο της κοινωνία που κτίζουν οι ενίληκες ενός κράτους. Και αν κάνατε παιδιά γιατί "ερωτευθήκατε" και τώρα απλά τα έχετε χωρίς να τους μιλάτε και να τα προσέχετε και να τους δίνετε σωστές αξίες και βάσεις, είναι το ίδιο πράγμα όταν "ζωόφιλοι" παίρνουν ένα κουτάβι γιατί είναι χαριτωμένο και σ' ένα-δυο χρόνια ενιληκίωσης του ζώου το πετάνε και το αφήνουν ελεύθερο στο δρόμο ή το σφάζουν ή το πετάνε στα σκουπίδια. 

Γονείς, δάσκαλοι, ενήλικες αυτής της μικρής μας κοινωνίας σας εκλιπαρώ...μην σκοτώνετε τις ψυχές των παιδιών σας. Είναι ότι πιο αγνό και όμορφο υπάρχει σ' αυτό τον κόσμο: η καλοσύνη και η αθωότητα που κουβαλάει ένα παιδί μέσα του. Και με το να το αφήνετε παραμελημένο στην άγνοια και την κοινωνική αμορφωσιά είναι ότι χειρότερο μπορεί να διαπράξει ένας γονιός ή παιδαγωγός. Το χειρότερο έγκλημα που διαπράττει ένας ενίληκας είναι να φέρει ένα παιδί στο κόσμο για το 'εγώ' του και μετά να το καταδυναστεύει για τις αθώες του πράξεις επειδή απλά και μόνο δεν διέθεσαν το χρόνο να του μιλήσει και να το συμβουλέψει χωρίς ντροπή και ενοχές. 


         ***************************************************




Αυτά...δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο. 



Τα σχόλια και οι επιλογές δικές σας.

Οι ευθύνες για αυτό το 13χρονο κορίτσι, και κάθε παιδί που υπήρξε θύμα τραμπουκισμού, ψυχικής και σωματικής βιας στο σπίτι ή το σχολείο ή οπουδήποτε αλλού, πέφτει πάνω μας. Στον κάθε έναν από μας. Το τι θα διαλέξετε να κάνετε σαν γονείς/παιδαγωγοί/ενήλικες είναι επιλογή δική σας. 



Εγώ δηλώνω κουρασμένη....και απογοητευμένη...και μέρα με τη μέρα όλοένα και χάνω αυτό που λένε οι Άγγλοι, that flicker of hope...



Μιλήστε, καθοδηγήστε, μορφώστε κοινωνικά τα παιδιά σας και μορφωθείτε και οι ίδιοι το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και πολίτης μιας σωστής και ίσης κοινωνίας. 

REM - Losing My Religion

υ.γ.1 Θέλω να κάνω μια ακόμα ερώτηση/παρατήρηση προς συζήτηση - αν αυτή η συμπεριφορά αντί από ένα 13χρονο κορίτσι πραγματοποιόταν  από ένα 13χρονο αγόρι, άραγε θα είχε την ίδια αντιμετώπιση; Η μήπως το αγόρι θα είχε περισσότερα ελαφρυντικά; Και αν ναι, γιατί;;;;; - Food for thought!
υ.γ.2  Έστω κι αν δεν αφήσετε σχόλιο, παρακαλώ κάντε κοινοποίηση. Ίσως και να σώσετε μια ψυχή...ποιος ξέρει...;
υ.γ.3 Ο τίτλος του ποστ είναι παρμένος από την ταινία του Syndey Lumet "Network" (1976), μια ταινία τόσο συγκλονιστηκά επίκαιρη και διαχρονική που είναι σχεδόν ανατριχιαστικό. Αν και μιλά για την διαφθορά μιας καπιταλιστικής κοινωνίας, εκ τούτοις εμπνέει σεβασμό προς την αξία του "ανθρώπου" σε μια τόσο κοινωνικά ανήθικη και κτηνώδες κοινωνία. Το κλιπ πιο κάτω, από τον εκπληκτικό Peter Finch....

"I'm a human being, god damn it. My Life has Value".