I am Mad as Hell and I am Not Going to Take This Anymore!!!
Έχει λίγο διάστημα που δεν γράφω ποστ για προσωπικά μου θέματα ή opinion pieces. Ο κύριος λόγος είναι ότι έχω φτάσει σε μια φάση απόλυτης απογοήτευσης και αηδίας για το πως οι άνθρωποι επιλέγουν να χειρίζονται (και να μεταχειρίζονται) καταστάσεις και άτομα. Δεν θέλω να είμαι ηττοπαθής και απλά να παραπονιέμαι και να γράφω όλα όσα πάνε λάθος στην χώρα μας αλλά κάποιες φορές δεν αντέχω άλλο και "επαναστατώ" με κάποια γραπτά ξεσπάσματα. Τελευταία πιάνω τον εαυτό μου να ασφυκτιώ τόσο πολύ που αν δεν μιλήσω (αν δεν γράψω δηλαδή) θα σκάσω.
Παίρνω θάρρος λοιπόν, και όπως θα βλέπετε και από τον τίτλο του ποστ είμαι αρκετά θυμωμένη. Όχι τόσο θυμωμένη-εξοργισμένη αλλά θυμωμένη-απογοητευμένη θα έλεγα.
Όπως και σε προηγούμενα ποστ, θέλω να δηλώσω εκ των προτέρων ότι είμαι ανορθόγραφη και το επικείμενο ποστ θα είναι εις την μικτήν Αγγλικήν και Ελληνικήν γλώσσα. Όσοι δεν θέλουν να διαβάσουν, κατανοητό και σεβαστό. Για όσους θα με ανεκτούν για ακόμη μια φορά, σας ευχαριστώ που αφιερώνεται ακόμα λίγο χρόνο.
******************************************
******************************************
Σημείωση
Το πιο κάτω ποστ δεν είναι αποφθέγματα μιας υστερικής, κομπλεξικής με daddy και mommy issues, που δεν μπορεί να δουλέψει τις χίλιες και μια ανασφάλειες της, αλλά μια κατάθεση «καρδιάς» αν θέλετε. Αγαπητοί αναγνώστε, θα γίνω κακιά σε αρκετά σημεία και ίσως να βρίσω και να φωνάξω εδώ μέσα, γιατί απ’ ότι φαίνεται στις μέρες μας είτε φωνάζεις διαδικτυακά είτε στον έξω κόσμο το ίδιο πράγμα είναι. Εμένα η φωνή μου είναι γραπτή και σας παρακαλώ εκ των προτέρων handle it with care – FRAGILE INSIDE.
********************************************
Η μαμά μου διδάσκει εδώ και 20+ χρόνια σε ιδιωτικές σχολές και έχουν περάσει απ’ τα χέρια της καν και καν παιδιά. Μερικά απ' αυτά αντιμετωπίζουν προβλήματα στο σπίτι, αλλά με απλά υπερβολικά "ατίθασο" χαρακτήρα κλπ.
Χθες λοιπόν, ήρθε και μου εξιστόρησε μια ιστορία την οποία την μοιράστηκε μαζί της μια συνάδελφος της. Θα σας την πω έτσι όπως μου την είπε και μετά θα κάνω σχολιασμούς (πολλούς κιόλας), και μετά μπορείτε να αφήσετε και εσείς με τη σειρά σας τα δικά σας σχόλια και παρατηρήσεις. Αυτό που θα παρακαλέσω εκ των προτέρων, είναι να διατυμπανίσετε αυτό το ποστ. Να το κάνετε κοινοποίηση έστω κι αν δεν σχολιάσετε. Να το διαβάσετε σε άλλους, να το προωθήσετε όσο μπορείτε σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα με τα οποία είστε, εμ, «δικτυωμένοι».
Χθες λοιπόν η μάνα μου, μου μίλησε για ένα κορίτσι 13 χρονών το οποίο ζει σε κάτι περισσότερο από δαντική κόλαση θα έλεγα. Ζει έναν αληθινό εφιάλτη. Η ιστορία αυτού του κοριτσιού ξεκίνησε τον καιρό που είδε πρώτη φορά περίοδο στα 8 της. Λόγω του νεαρού της ηλικίας της, η απόλυτα αυτή φυσιολογική κοπέλα, είχε και φυσιολογικές ορμές, αλλά λόγο ηλικίας η συμπεριφορά της θεωρείτο "απρεπής" και "άσεμνη". Κατά τα λεγόμενα της συναδέλφου της μάνας μου, η κοπέλα αυτή πήγαινε στα αγόρια του σχολείου και τους έκανε προτάσεις να συνάψουν σχέσεις. Στην αρχή αθώες σχέσεις που όμως ίσως θα εξελίσσονταν (και πολύ πιθανόν) σε κάτι περισσότερο. Μέχρι να φύγει από το Δημοτικό η κοπέλα αυτή, «προφανώς», είχε βγάλει όνομα.
Όταν πήγε στο Γυμνάσιο, η μητέρα της κοπέλας την έγραψε σε σχολείο όπου υπήρχαν παιδιά από το Δημοτικό της. Έτσι, όλοι γνώριζαν την "φήμη" της. Και τότε άρχισε το Bullying aka ο τραμπουκισμός. Συμμαθητές της άρχισαν να την φωνάζουν πουτάνα και πολλά άλλα υβριστικά σχόλια μπροστά από καθηγητές και συμμαθητές. Οι καθηγητές δεν επενέβηκαν καθόλου για να σταματήσουν αυτήν την ασύστολη συμπεριφορά προς το κορίτσι. Έτσι, μην αντέχοντας άλλο αυτή τη κατάσταση, το κορίτσι έκανε απόπειρα αυτοκτονίας με χάπια. Η μάνα της, προσπάθησε και παρακάλεσε προσωπικά το αγόρι που έκανε bullying στην κόρη της να σταματήσει. Το παιδί συνέχισε. Πήγε στην αστυνομία, αλλά και εκεί οι προσπάθειες της βγήκαν άκαρπες. Μετά την απόπειρα της, το κορίτσι σώθηκε στο τσακ αλλά συνέχισε να βγαίνει με νεαρούς μεγαλύτερους της. Η μάνα της την παρακολούθησε ένα βράδυ και την έπιασε με έναν νεαρό "στο παρά πέντε" και την τιμώρησε ένα σαββατοκύριακο. Η κοπέλα έκανε δεύτερη απόπειρα αυτοκτονίας κόβοντας τις φλέβες της. Την πήραν σε ψυχιατρική κλινική και ενώ οι ψυχολόγοι ήθελαν να την κρατήσουν μέσα για να της παρέχουν ψυχιατρική περίθαλψη και για να την απομακρύνουν από την οικογένεια της, οι γονείς εντούτοις την πήραν πίσω μαζί τους. Τώρα αυτό το κορίτσι, είναι με μια μάνα (η οποία έχει ακόμη 2 πιο νεαρά παιδιά, τα οποία έχει παραμελήσει γιατί «τρέχει» την κοπέλα από τον έναν ψυχίατρο στον αλλό), η οποία ο μεγαλύτερος της φόβος είναι ότι θα της έρθει σπίτι η κόρη της γκαστρωμένη. Και τώρα θα αρχίσω τα σχόλια.
Σε ποιόν επιρρίπτουμε ευθύνες; Φταίει κάποιος; Οι γονείς; Οι ψυχολόγοι τους σχολείου που είπαν στους γονείς ότι δεν θέλουν να "ανακατωθούν" και "να τα ξεδιαλύνουν" μόνοι τους;;;; Στο κορίτσι που έκανε άσεμνες προτάσεις και δεν ήξερε ότι αντιδρούσε απολύτως φυσιολογικά σε μια αφύσικη πουριτανική κοινωνία;
*************************************
*************************************
Η μάνα μου, ιδιαίτερα αναστατωμένη και στενοχωρημένη ακούγοντας αυτή την ιστορία με ρωτούσε ποιά η γνώμη μου. Πριν αρχίσω να διακοσμώ με χαρακτηρισμούς τον τάδε και τον δώθε, θα σας πω κάποιες δικές μου εμπειρίες από τα σχολικά/εφηβικά μου χρόνια (μπορεί να τις έχω ξανά-αναφέρει but indulge me for those who haven’t had the pleasure to read them).
Για μένα το τραγούδι τα «Τα Μαθητικά Χρόνια» (δεν τ’ αλλάζω με τίποτα) δεν σήμαινε (και δεν σημαίνει) απολύτως τίποτα. Από την ηλικία των 10+ ήμουν, θεωρούμουν χοντρή (εις την κυπριακή πασσιά ή κάσσια). Στο σπίτι ο πατέρας μου (μέχρι και σήμερα) θεωρεί το πάχος μου μειονέκτημα, κάτι το οποίο με κρατάει πίσω στην καριέρα μου και την προσωπική μου ζωή. Δεν μου λέει ποτέ ότι είμαι «όμορφη» και όταν δεν με μειώνει με δήθεν αστείους χαρακτηρισμούς, το "δείχνεις ωραία" θα το συνοδεύσει με ένα «αν έχανες και 20 κιλά θα ήσουν ακόμη καλύτερη». Ο αδελφός μου σαν έφηβος, ντρεπόταν καν να κάνει acknowledge στους φίλους του ότι έχει αδερφή η οποία είναι υπέρβαρη. Μέχρι τον καιρό που έγινα 18, πάντα όλοι σε αυτή τη χώρα με έβλεπαν σαν άχρηστη, μη ελκυστική και ότι αν δεν έκανα κάτι για να χάσω βάρος τότε δεν είχα καμία αξία σαν άνθρωπος. Με το που ξαναγύρισα πίσω αντιλήφθηκα πόσο λίγο έχει αλλάξει η στάση της κοινωνίας μας προς τα παχύσαρκα άτομα.
Σε λίγες μέρες πραγματοποιείται στο νησί μας η 2η πορεία για την LGBT community – μια πορεία η οποία σκοπός της είναι να προωθήσει την υγιή αντιμετώπιση της διαφορετικότητας του κάθε ατόμου. Και αν αυτό ισχύει, γιατί τότε, όταν θα πάω για συνέντευξη για θέση γραμματέας/λειτουργού/ρεσεψιονιστ θα με κρίνουν βάση ενός και μόνο χαρακτηριστικού επάνω μου; Πέραν από χοντρή δεν έχω τίποτα άλλο να δώσω σαν άνθρωπος; Οι γνώσεις μου πάνε στράφι; Why am I always viewed and judged by my body weight? Is this what defines me as a person? Is this all there is to me for society?!? (this is not the view I have for myself, but the view that others have of me from the way they treat and look at me - from the bus driver in the morning to the check out lady at the superstore)
Ζούμε σε μια πολύ επιφανειακή κοινωνία, το κατανοώ και το αναγνωρίζω, όπου το μόνο που μας νοιάζει είναι το θεαθήναι (αυτό συμβαίνει και στις πιο πολιτισμένες κοινωνίες – κοίτα δυτικός πολιτισμός). Και αυτόν τον τραμπουκισμό δεν τον βίωσα μόνο από το στενό οικογενειακό μου περιβάλλον, αλλά με περιτρυγύριζε (και ακόμα συμβαίνει) παντού. Στο πως θα με αντιμετωπίσουν είτε για δουλειά είναι, είτε για κάτι άλλο πιο προσωπικό.
Σαν άτομο υπέρβαρο, λόγω ορμονών, έχω αυξημένη τριχοφυΐα στο πηγούνι. Αυτό όμως, δεν εμπόδισε την μια και μοναδική μου σχέση που είχαν, τον Πρώην, να με χλευάζει και να με σχολιάζει σε τρίτους πίσω από την πλάτη μου (μην ανησυχείτε, υπάρχουν βάσιμοι λόγοι οι οποίοι είναι πρώην και δεν ήταν μόνο αυτός του ο σχολιασμός όσο ψυχολογικά θέματα τα οποία ούτε ο ίδιος δεν αποδεχόταν/τε – άλλη πικραμένη ιστορία που δεν έχω καν το σθένος και την ανάγκη να την εξιστορήσω και πάλι).
Μέχρι πρόσφατα, ο γκόμενος μιας πρώην φίλης (και εδώ υπάρχει βάσιμος λόγος ο οποίος είναι πρώην αυτή η "φίλη") με σχολίαζε και με κοίταζε εντόνως για το πρόβλημα το οποίο έχω με την τριχοφυΐα. Δεν έκανα θέμα όμως, γιατί το συγκεκριμένο παιδί ήταν 19 χρονών και εγώ 27 και ήξερα ότι δεν αποσκοπούσε σε τίποτα να δημιουργήσω κάποιο θέμα για τον τρόπο που χειριζόταν την κατάσταση αυτή. Έτσι κι' αλλιώς και όταν έλεγα κάτι στο παιδί αυτό για την συμπεριφορά του (π.χ. να έχει περισσότερο τακτ και να φιλτράρει πριν μιλάει), δεν κολλούσε τίποτε, οπότε στην τελική πήγαν και λίγο στράφι οι κόποι και το σάλιο μου.
*******************************************
Μα ξεφεύγω λιγάκι από την πιο πάνω ιστορία και το που θέλω να καταλήξω. Καταρχάς, ο λόγος που ανάφερα τις δικές μου εμπειρίες είναι για να δείξω ότι ο τραμπουκισμός είναι πλέον μέσα στο πετσί του μέσου Κύπριου και συμβαίνει (λίγο πολύ) σε πολύ κόσμο. Δεν μπορώ να πω ότι με αντιμετώπισαν καμιά φορά με τέτοιο τρόπο όταν ζούσα στο εξωτερικό, και αν ναι, έγινε λόγω της φύσης του επαγγέλματος μου (θέατρο - αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο, το οποίο δεν θ' ανοίξω τώρα απλά να πω ότι κάτα κάποια ευρύτερη έννοια και εκεί στο εξωτερικό οι συνθήκες αρχίσαν να αλλάζουν - έστω και στο ελάχιστο - όσον αφορά την ιδέα πρόσληψης υπέρβαρων ατόμων στον χώρο της show business). Ο τραμπουκισμός λοιπόν, aka bullying, είναι πλέον το πιο συνηθές φαινόμενο και αρχίζει πρώτα από τους γονείς και δασκάλους και μεταφέρεται στα παιδιά.
Έαν αυτό το παιδί το οποίο έβριζε την κοπέλα, έμαθε και μεγάλωσε σε μια κοινωνία η οποία του λέει ότι εάν μια κοπέλα (είτε νεαρή είναι είτε πιο μεγάλης ηλικίας) κάνει συχνές "άσεμνες" (κατά την κοινωνία) προτάσεις σε αγόρια/άντρες τότε ταμπελώνετε και κατηγοροποιείται σαν "πουτάνα", τότε αυτή την ιδέα θα έχει για το υπόλοιπο της ζωής του. Αυτό το σκεπτικό φυσικά οδηγεί στην στενομυαλία και τον σεξισμό. Ούτε και για ίσα δικαιώματα θα κάτσω να σας μιλήσω ή ούτε για φεμινισμό. Ούτε και λέω ότι αυτό που έκανε αυτό το κορίτσι είναι σωστό ή λάθος.
Αλλά ας αναρρωτηθούμε λίγο...και ας πάρουμε την άποψη ότι αυτό που έκανε αυτό το κορίτσι ήταν/είναι όντως μια λανθασμένη προσέγγιση...και φταίει αυτή γι' αυτό; Έκατσε ποτέ η μάνα ή πατέρας - για να μην ρίχνουμε πάντα κι' όλες τις ευθύνες στην μητέρα, αν και τις περισσότερες φορές στις μανάδες πέφτει το βάρος για το πως συμπεριφέρονται τα παιδιά, γιατί οι πατεράδες επιλέγουν να μένουν αμέτοχοι ή και απαθείς σε τέτοιες καταστάσεις ή και πολλές φορές να αντιδρούν με βία και θυμό προς το παιδί - να μιλήσει και να εξηγήσει ίσως κάποια πράγματα και πως πρέπει να τα χειριζόμαστε σε ένα παιδί των 8 χρονών που είχε όλες αυτές τις ορμόνες και δεν ήξερε τι να τις κάνει; Έκτασε ποτέ κανένας καθηγητής (ο οποίος δεν πρέπει απλά να μαθαίνει στα παιδιά το Regina Rosas Amat και το π=3.14159265, αλλά πρέπει να είναι και επίσης παιδαγωγός...) να μιλήσει και να συμβουλέψει το κορίτσι, να επέμβει σε αυτή την αντιμετώπιση προς τον μαθητή που ασκούσε τραμπουκισμό προς την κοπέλα; Ποια η αντιμετώπιση του ίδιου του σχολείου προς τον μαθητή; Η λύση των ψυχολόγων και των ψυχίατρων είναι να φορτώνουν το κορίτσι αυτό με χάπια και να την κρατούν σε απομόνωση ξεχωρίζοντας την και κατηγοροποιόντας την οι ίδιοι ότι είναι "διαφορετική" από τον υπόλοιπο κόσμο;
Μήπως τελικά το κορίτσι είναι το μόνο θύμα σε όλη αυτή την κατάσταση, το οποίο λόγο λάθους αντιμετώπισης και διαχείρισης της συμπεριφοράς της από τους ενίληκους γύρω της καταστάφηκε; Αυτή η κοπέλα όταν κάνει 3η φορά απόπειρα αυτοκτονίας, θα το πετύχει. Και είμαι πλέον σίγουρη γι' αυτό. Αυτό το κορίτσι θα έχει να κουβαλάει για τα τουλάχιστον επόμενα 20 (αν όχι και περισσότερα) χρόνια της ζωής της τραύματα που πολύ δύσκολα θα επωλουθούν (αν επωλουθουν ποτέ).
Και σας ρωτώ....γιατί....άνθρωποι;
Γιατί το κάνετε αυτό; Γιατί διαλέγετε να χάνετε την επικοινωνία για τα μάτια "του κόσμου" και να μην μιλάτε για θέματα όπως την σεξουαλική πράξη από μικρά στα παιδιά σας; Γιατί διαλέγετε τον δρόμο της στενομυαλίας, της "παλιάς κεφαλής" και των οπισθοδρομικών ιδεών πως αν μιλήσεις αυτόματα και το παιδί θα θέλει να το κάνει;
*************************************
Εγώ θα σας δώσω δικό μου παράδειγμα με το πως με μεγάλωσε εμένα η μάνα μου (και λέω η μάνα μου, γιατί κακά τα ψέματα ο πατέρας μπορεί να μας φρόντιζε στα υλικά αγαθά αλλά προσωπικά δεν έχω ιδιαίτερη ψυχική σύνδεση πέραν των επιφανειακών αναγκών). Η μάνα μου λοιπόν, ουδέποτε μου αρνήθηκε να βγω ραντεβού με κάποιον νεαρό, ακόμα το 1ο μου ραντεβού που βγήκα με έναν συμμαθητή μου στα 13 μου, μου υπενθύμισε η μάνα μου τις προάλλες ότι επειδή το αγόρι προσπαθούσε να με φιλήσει, της εκμυστηρεύτηκα μετά το ραντεβού ότι δεν πρόκειτο να ξαναβγώ με το συγκεκριμένο παιδί γιατί δεν αισθανόμουν έτοιμη για να τον φιλήσω. Μέχρι την ηλικία των 15 έβγαινα - και πολύ μάλιστα - και φιλούσα αγόριαβάτραχους - χωρίς να το ξέρει η μαμά, αλλά δεν προχωρούσε το θέμα - μπορεί όντως να είχα την καλή κρίση να μην το προχωρήσω και εγώ η ίδια, και δεν λέω ότι δεν έκανα τις επαναστάσεις και τις μαλακίες μου - και με τσάκωσε ένα βράδυ να νταλαβερίζομαι σε ένα παρκάκι με το τότε 16χρονο αγόρι μου η ώρα 1 το χάραμα. Αλλά επειδή η μαμά μου, ότι απορία είχα περί σεξ και ΟΛΑ τα παρεμφερεί (πεοληχίες κλπ) μου μιλούσε και μου εξηγούσε τι και πως. Έτσι ήξερα και να έχω κρίση και να προστατεύω τον εαυτό μου. Ουδέποτε μου θέλησα να καπνίσω, να πιω, να κάνω σεξ με διάφορους νεαρούς. Δεν λέω ότι δεν είχα ορμές, αλλά επειδή είχα αυτήν την επικοινωνία με την μητέρα μου και ήξερα από μικρή τι και πως, μπορούσα να κατανοήσω και επιλέξω σε ποιές καταστάσεις θα διάλεγα να εμπλακώ ή όχι.
Αυτό αγαπητοί γονείς εκεί έξω που εσείς θεωρείται ταμπού και απρεπή εγώ το λέω υγιής επικοινωνία. Και είναι εξ' αιτίας αυτής της έλλειψης επικοινωνίας και της λανθασμένης διαπαιδαγώγησης από γονείς και δασκάλους για τον οποίο τα παιδιά του σήμερα ΔΕΝ μεγαλώνουν για να γίνουν σωστοί πολίτες της κοινωνίας. Επειδή ότι εσείς και τα πιστεύω σας (οποιαδήποτε κι' αν είναι αυτά) νομίζετε βρώμικα και ανήθικα δεν είναι παρά η δική σας στενομυαλιά και ελλειπής γνώση του πως θα έπρεπε να χειρίζεστε τα παιδιά...είτε είναι δικά σας είτε είναι κάποιου άλλου.
Το μέλλον των παιδιών μας οι πρώτοι που το καταστρέφουν είναι οι ενήλικες. Με την έλλειψη κοινωνικής μόρφωσης, την απροθυμία να επικοινωνήσουμε για θέματα τόσο φυσιολογικά όπως η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και την υγιή προώθηση αποδοχής του οποιουδήποτε συναθρώπου μας χωρίς να κατηγορηοποιούμε και να ταμπελώνουμε, τότε χάνουμε πρώτοι το παιχνίδι προς την ελπίδα ενός καλύτερου αύριο για τα παιδιά μας.
Και σαν αυτό το 13χρονο κορίτσι, με θλίψη παρατηρώ, ότι υπάρχουν πολλά κορίτσια (και αγόρια μερικές φορές) που βρίσκονται σε παρόμοιες καταστάσεις. Ο θάνατος των ψυχών αυτών των παιδιών είναι φταίξιμο της κοινωνία που κτίζουν οι ενίληκες ενός κράτους. Και αν κάνατε παιδιά γιατί "ερωτευθήκατε" και τώρα απλά τα έχετε χωρίς να τους μιλάτε και να τα προσέχετε και να τους δίνετε σωστές αξίες και βάσεις, είναι το ίδιο πράγμα όταν "ζωόφιλοι" παίρνουν ένα κουτάβι γιατί είναι χαριτωμένο και σ' ένα-δυο χρόνια ενιληκίωσης του ζώου το πετάνε και το αφήνουν ελεύθερο στο δρόμο ή το σφάζουν ή το πετάνε στα σκουπίδια.
Γονείς, δάσκαλοι, ενήλικες αυτής της μικρής μας κοινωνίας σας εκλιπαρώ...μην σκοτώνετε τις ψυχές των παιδιών σας. Είναι ότι πιο αγνό και όμορφο υπάρχει σ' αυτό τον κόσμο: η καλοσύνη και η αθωότητα που κουβαλάει ένα παιδί μέσα του. Και με το να το αφήνετε παραμελημένο στην άγνοια και την κοινωνική αμορφωσιά είναι ότι χειρότερο μπορεί να διαπράξει ένας γονιός ή παιδαγωγός. Το χειρότερο έγκλημα που διαπράττει ένας ενίληκας είναι να φέρει ένα παιδί στο κόσμο για το 'εγώ' του και μετά να το καταδυναστεύει για τις αθώες του πράξεις επειδή απλά και μόνο δεν διέθεσαν το χρόνο να του μιλήσει και να το συμβουλέψει χωρίς ντροπή και ενοχές.
***************************************************
Αυτά...δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο.
Τα σχόλια και οι επιλογές δικές σας.
Οι ευθύνες για αυτό το 13χρονο κορίτσι, και κάθε παιδί που υπήρξε θύμα τραμπουκισμού, ψυχικής και σωματικής βιας στο σπίτι ή το σχολείο ή οπουδήποτε αλλού, πέφτει πάνω μας. Στον κάθε έναν από μας. Το τι θα διαλέξετε να κάνετε σαν γονείς/παιδαγωγοί/ενήλικες είναι επιλογή δική σας.
Εγώ δηλώνω κουρασμένη....και απογοητευμένη...και μέρα με τη μέρα όλοένα και χάνω αυτό που λένε οι Άγγλοι, that flicker of hope...
Μιλήστε, καθοδηγήστε, μορφώστε κοινωνικά τα παιδιά σας και μορφωθείτε και οι ίδιοι το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και πολίτης μιας σωστής και ίσης κοινωνίας.
υ.γ.1 Θέλω να κάνω μια ακόμα ερώτηση/παρατήρηση προς συζήτηση - αν αυτή η συμπεριφορά αντί από ένα 13χρονο κορίτσι πραγματοποιόταν από ένα 13χρονο αγόρι, άραγε θα είχε την ίδια αντιμετώπιση; Η μήπως το αγόρι θα είχε περισσότερα ελαφρυντικά; Και αν ναι, γιατί;;;;; - Food for thought!
υ.γ.2 Έστω κι αν δεν αφήσετε σχόλιο, παρακαλώ κάντε κοινοποίηση. Ίσως και να σώσετε μια ψυχή...ποιος ξέρει...;
υ.γ.3 Ο τίτλος του ποστ είναι παρμένος από την ταινία του Syndey Lumet "Network" (1976), μια ταινία τόσο συγκλονιστηκά επίκαιρη και διαχρονική που είναι σχεδόν ανατριχιαστικό. Αν και μιλά για την διαφθορά μιας καπιταλιστικής κοινωνίας, εκ τούτοις εμπνέει σεβασμό προς την αξία του "ανθρώπου" σε μια τόσο κοινωνικά ανήθικη και κτηνώδες κοινωνία. Το κλιπ πιο κάτω, από τον εκπληκτικό Peter Finch....
Σε λίγες μέρες πραγματοποιείται στο νησί μας η 2η πορεία για την LGBT community – μια πορεία η οποία σκοπός της είναι να προωθήσει την υγιή αντιμετώπιση της διαφορετικότητας του κάθε ατόμου. Και αν αυτό ισχύει, γιατί τότε, όταν θα πάω για συνέντευξη για θέση γραμματέας/λειτουργού/ρεσεψιονιστ θα με κρίνουν βάση ενός και μόνο χαρακτηριστικού επάνω μου; Πέραν από χοντρή δεν έχω τίποτα άλλο να δώσω σαν άνθρωπος; Οι γνώσεις μου πάνε στράφι; Why am I always viewed and judged by my body weight? Is this what defines me as a person? Is this all there is to me for society?!? (this is not the view I have for myself, but the view that others have of me from the way they treat and look at me - from the bus driver in the morning to the check out lady at the superstore)
Ζούμε σε μια πολύ επιφανειακή κοινωνία, το κατανοώ και το αναγνωρίζω, όπου το μόνο που μας νοιάζει είναι το θεαθήναι (αυτό συμβαίνει και στις πιο πολιτισμένες κοινωνίες – κοίτα δυτικός πολιτισμός). Και αυτόν τον τραμπουκισμό δεν τον βίωσα μόνο από το στενό οικογενειακό μου περιβάλλον, αλλά με περιτρυγύριζε (και ακόμα συμβαίνει) παντού. Στο πως θα με αντιμετωπίσουν είτε για δουλειά είναι, είτε για κάτι άλλο πιο προσωπικό.
Σαν άτομο υπέρβαρο, λόγω ορμονών, έχω αυξημένη τριχοφυΐα στο πηγούνι. Αυτό όμως, δεν εμπόδισε την μια και μοναδική μου σχέση που είχαν, τον Πρώην, να με χλευάζει και να με σχολιάζει σε τρίτους πίσω από την πλάτη μου (μην ανησυχείτε, υπάρχουν βάσιμοι λόγοι οι οποίοι είναι πρώην και δεν ήταν μόνο αυτός του ο σχολιασμός όσο ψυχολογικά θέματα τα οποία ούτε ο ίδιος δεν αποδεχόταν/τε – άλλη πικραμένη ιστορία που δεν έχω καν το σθένος και την ανάγκη να την εξιστορήσω και πάλι).
Μέχρι πρόσφατα, ο γκόμενος μιας πρώην φίλης (και εδώ υπάρχει βάσιμος λόγος ο οποίος είναι πρώην αυτή η "φίλη") με σχολίαζε και με κοίταζε εντόνως για το πρόβλημα το οποίο έχω με την τριχοφυΐα. Δεν έκανα θέμα όμως, γιατί το συγκεκριμένο παιδί ήταν 19 χρονών και εγώ 27 και ήξερα ότι δεν αποσκοπούσε σε τίποτα να δημιουργήσω κάποιο θέμα για τον τρόπο που χειριζόταν την κατάσταση αυτή. Έτσι κι' αλλιώς και όταν έλεγα κάτι στο παιδί αυτό για την συμπεριφορά του (π.χ. να έχει περισσότερο τακτ και να φιλτράρει πριν μιλάει), δεν κολλούσε τίποτε, οπότε στην τελική πήγαν και λίγο στράφι οι κόποι και το σάλιο μου.
*******************************************
Μα ξεφεύγω λιγάκι από την πιο πάνω ιστορία και το που θέλω να καταλήξω. Καταρχάς, ο λόγος που ανάφερα τις δικές μου εμπειρίες είναι για να δείξω ότι ο τραμπουκισμός είναι πλέον μέσα στο πετσί του μέσου Κύπριου και συμβαίνει (λίγο πολύ) σε πολύ κόσμο. Δεν μπορώ να πω ότι με αντιμετώπισαν καμιά φορά με τέτοιο τρόπο όταν ζούσα στο εξωτερικό, και αν ναι, έγινε λόγω της φύσης του επαγγέλματος μου (θέατρο - αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο, το οποίο δεν θ' ανοίξω τώρα απλά να πω ότι κάτα κάποια ευρύτερη έννοια και εκεί στο εξωτερικό οι συνθήκες αρχίσαν να αλλάζουν - έστω και στο ελάχιστο - όσον αφορά την ιδέα πρόσληψης υπέρβαρων ατόμων στον χώρο της show business). Ο τραμπουκισμός λοιπόν, aka bullying, είναι πλέον το πιο συνηθές φαινόμενο και αρχίζει πρώτα από τους γονείς και δασκάλους και μεταφέρεται στα παιδιά.
Έαν αυτό το παιδί το οποίο έβριζε την κοπέλα, έμαθε και μεγάλωσε σε μια κοινωνία η οποία του λέει ότι εάν μια κοπέλα (είτε νεαρή είναι είτε πιο μεγάλης ηλικίας) κάνει συχνές "άσεμνες" (κατά την κοινωνία) προτάσεις σε αγόρια/άντρες τότε ταμπελώνετε και κατηγοροποιείται σαν "πουτάνα", τότε αυτή την ιδέα θα έχει για το υπόλοιπο της ζωής του. Αυτό το σκεπτικό φυσικά οδηγεί στην στενομυαλία και τον σεξισμό. Ούτε και για ίσα δικαιώματα θα κάτσω να σας μιλήσω ή ούτε για φεμινισμό. Ούτε και λέω ότι αυτό που έκανε αυτό το κορίτσι είναι σωστό ή λάθος.
Αλλά ας αναρρωτηθούμε λίγο...και ας πάρουμε την άποψη ότι αυτό που έκανε αυτό το κορίτσι ήταν/είναι όντως μια λανθασμένη προσέγγιση...και φταίει αυτή γι' αυτό; Έκατσε ποτέ η μάνα ή πατέρας - για να μην ρίχνουμε πάντα κι' όλες τις ευθύνες στην μητέρα, αν και τις περισσότερες φορές στις μανάδες πέφτει το βάρος για το πως συμπεριφέρονται τα παιδιά, γιατί οι πατεράδες επιλέγουν να μένουν αμέτοχοι ή και απαθείς σε τέτοιες καταστάσεις ή και πολλές φορές να αντιδρούν με βία και θυμό προς το παιδί - να μιλήσει και να εξηγήσει ίσως κάποια πράγματα και πως πρέπει να τα χειριζόμαστε σε ένα παιδί των 8 χρονών που είχε όλες αυτές τις ορμόνες και δεν ήξερε τι να τις κάνει; Έκτασε ποτέ κανένας καθηγητής (ο οποίος δεν πρέπει απλά να μαθαίνει στα παιδιά το Regina Rosas Amat και το π=3.14159265, αλλά πρέπει να είναι και επίσης παιδαγωγός...) να μιλήσει και να συμβουλέψει το κορίτσι, να επέμβει σε αυτή την αντιμετώπιση προς τον μαθητή που ασκούσε τραμπουκισμό προς την κοπέλα; Ποια η αντιμετώπιση του ίδιου του σχολείου προς τον μαθητή; Η λύση των ψυχολόγων και των ψυχίατρων είναι να φορτώνουν το κορίτσι αυτό με χάπια και να την κρατούν σε απομόνωση ξεχωρίζοντας την και κατηγοροποιόντας την οι ίδιοι ότι είναι "διαφορετική" από τον υπόλοιπο κόσμο;
Μήπως τελικά το κορίτσι είναι το μόνο θύμα σε όλη αυτή την κατάσταση, το οποίο λόγο λάθους αντιμετώπισης και διαχείρισης της συμπεριφοράς της από τους ενίληκους γύρω της καταστάφηκε; Αυτή η κοπέλα όταν κάνει 3η φορά απόπειρα αυτοκτονίας, θα το πετύχει. Και είμαι πλέον σίγουρη γι' αυτό. Αυτό το κορίτσι θα έχει να κουβαλάει για τα τουλάχιστον επόμενα 20 (αν όχι και περισσότερα) χρόνια της ζωής της τραύματα που πολύ δύσκολα θα επωλουθούν (αν επωλουθουν ποτέ).
Και σας ρωτώ....γιατί....άνθρωποι;
Γιατί το κάνετε αυτό; Γιατί διαλέγετε να χάνετε την επικοινωνία για τα μάτια "του κόσμου" και να μην μιλάτε για θέματα όπως την σεξουαλική πράξη από μικρά στα παιδιά σας; Γιατί διαλέγετε τον δρόμο της στενομυαλίας, της "παλιάς κεφαλής" και των οπισθοδρομικών ιδεών πως αν μιλήσεις αυτόματα και το παιδί θα θέλει να το κάνει;
*************************************
Εγώ θα σας δώσω δικό μου παράδειγμα με το πως με μεγάλωσε εμένα η μάνα μου (και λέω η μάνα μου, γιατί κακά τα ψέματα ο πατέρας μπορεί να μας φρόντιζε στα υλικά αγαθά αλλά προσωπικά δεν έχω ιδιαίτερη ψυχική σύνδεση πέραν των επιφανειακών αναγκών). Η μάνα μου λοιπόν, ουδέποτε μου αρνήθηκε να βγω ραντεβού με κάποιον νεαρό, ακόμα το 1ο μου ραντεβού που βγήκα με έναν συμμαθητή μου στα 13 μου, μου υπενθύμισε η μάνα μου τις προάλλες ότι επειδή το αγόρι προσπαθούσε να με φιλήσει, της εκμυστηρεύτηκα μετά το ραντεβού ότι δεν πρόκειτο να ξαναβγώ με το συγκεκριμένο παιδί γιατί δεν αισθανόμουν έτοιμη για να τον φιλήσω. Μέχρι την ηλικία των 15 έβγαινα - και πολύ μάλιστα - και φιλούσα αγόρια
Αυτό αγαπητοί γονείς εκεί έξω που εσείς θεωρείται ταμπού και απρεπή εγώ το λέω υγιής επικοινωνία. Και είναι εξ' αιτίας αυτής της έλλειψης επικοινωνίας και της λανθασμένης διαπαιδαγώγησης από γονείς και δασκάλους για τον οποίο τα παιδιά του σήμερα ΔΕΝ μεγαλώνουν για να γίνουν σωστοί πολίτες της κοινωνίας. Επειδή ότι εσείς και τα πιστεύω σας (οποιαδήποτε κι' αν είναι αυτά) νομίζετε βρώμικα και ανήθικα δεν είναι παρά η δική σας στενομυαλιά και ελλειπής γνώση του πως θα έπρεπε να χειρίζεστε τα παιδιά...είτε είναι δικά σας είτε είναι κάποιου άλλου.
Το μέλλον των παιδιών μας οι πρώτοι που το καταστρέφουν είναι οι ενήλικες. Με την έλλειψη κοινωνικής μόρφωσης, την απροθυμία να επικοινωνήσουμε για θέματα τόσο φυσιολογικά όπως η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και την υγιή προώθηση αποδοχής του οποιουδήποτε συναθρώπου μας χωρίς να κατηγορηοποιούμε και να ταμπελώνουμε, τότε χάνουμε πρώτοι το παιχνίδι προς την ελπίδα ενός καλύτερου αύριο για τα παιδιά μας.
Και σαν αυτό το 13χρονο κορίτσι, με θλίψη παρατηρώ, ότι υπάρχουν πολλά κορίτσια (και αγόρια μερικές φορές) που βρίσκονται σε παρόμοιες καταστάσεις. Ο θάνατος των ψυχών αυτών των παιδιών είναι φταίξιμο της κοινωνία που κτίζουν οι ενίληκες ενός κράτους. Και αν κάνατε παιδιά γιατί "ερωτευθήκατε" και τώρα απλά τα έχετε χωρίς να τους μιλάτε και να τα προσέχετε και να τους δίνετε σωστές αξίες και βάσεις, είναι το ίδιο πράγμα όταν "ζωόφιλοι" παίρνουν ένα κουτάβι γιατί είναι χαριτωμένο και σ' ένα-δυο χρόνια ενιληκίωσης του ζώου το πετάνε και το αφήνουν ελεύθερο στο δρόμο ή το σφάζουν ή το πετάνε στα σκουπίδια.
Γονείς, δάσκαλοι, ενήλικες αυτής της μικρής μας κοινωνίας σας εκλιπαρώ...μην σκοτώνετε τις ψυχές των παιδιών σας. Είναι ότι πιο αγνό και όμορφο υπάρχει σ' αυτό τον κόσμο: η καλοσύνη και η αθωότητα που κουβαλάει ένα παιδί μέσα του. Και με το να το αφήνετε παραμελημένο στην άγνοια και την κοινωνική αμορφωσιά είναι ότι χειρότερο μπορεί να διαπράξει ένας γονιός ή παιδαγωγός. Το χειρότερο έγκλημα που διαπράττει ένας ενίληκας είναι να φέρει ένα παιδί στο κόσμο για το 'εγώ' του και μετά να το καταδυναστεύει για τις αθώες του πράξεις επειδή απλά και μόνο δεν διέθεσαν το χρόνο να του μιλήσει και να το συμβουλέψει χωρίς ντροπή και ενοχές.
***************************************************
Αυτά...δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο.
Τα σχόλια και οι επιλογές δικές σας.
Οι ευθύνες για αυτό το 13χρονο κορίτσι, και κάθε παιδί που υπήρξε θύμα τραμπουκισμού, ψυχικής και σωματικής βιας στο σπίτι ή το σχολείο ή οπουδήποτε αλλού, πέφτει πάνω μας. Στον κάθε έναν από μας. Το τι θα διαλέξετε να κάνετε σαν γονείς/παιδαγωγοί/ενήλικες είναι επιλογή δική σας.
Εγώ δηλώνω κουρασμένη....και απογοητευμένη...και μέρα με τη μέρα όλοένα και χάνω αυτό που λένε οι Άγγλοι, that flicker of hope...
Μιλήστε, καθοδηγήστε, μορφώστε κοινωνικά τα παιδιά σας και μορφωθείτε και οι ίδιοι το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και πολίτης μιας σωστής και ίσης κοινωνίας.
REM - Losing My Religion
υ.γ.1 Θέλω να κάνω μια ακόμα ερώτηση/παρατήρηση προς συζήτηση - αν αυτή η συμπεριφορά αντί από ένα 13χρονο κορίτσι πραγματοποιόταν από ένα 13χρονο αγόρι, άραγε θα είχε την ίδια αντιμετώπιση; Η μήπως το αγόρι θα είχε περισσότερα ελαφρυντικά; Και αν ναι, γιατί;;;;; - Food for thought!
υ.γ.2 Έστω κι αν δεν αφήσετε σχόλιο, παρακαλώ κάντε κοινοποίηση. Ίσως και να σώσετε μια ψυχή...ποιος ξέρει...;
υ.γ.3 Ο τίτλος του ποστ είναι παρμένος από την ταινία του Syndey Lumet "Network" (1976), μια ταινία τόσο συγκλονιστηκά επίκαιρη και διαχρονική που είναι σχεδόν ανατριχιαστικό. Αν και μιλά για την διαφθορά μιας καπιταλιστικής κοινωνίας, εκ τούτοις εμπνέει σεβασμό προς την αξία του "ανθρώπου" σε μια τόσο κοινωνικά ανήθικη και κτηνώδες κοινωνία. Το κλιπ πιο κάτω, από τον εκπληκτικό Peter Finch....
"I'm a human being, god damn it. My Life has Value".
Ελπίζω να σε θυμηθώ όταν έρθει η ώρα για τέτοιες συζητήσεις με τα παιδιά μου.
ReplyDeleteΚλαπ κλαπ κλαπ!!! Νομιζω σε κάποια φάση ενναν καλά να μας πεις και τις απαντήσεις της μάμας σου σε "καυτά" ερωτήματα για μελλοντική χρήση διότι το blackout μου εμένα εν δεδομένο!!!
ReplyDeleteΝαι. Φταιν γονείς, δασκάλοι, το σύστημα, όλοι μας ως κοινωνία. Η κορούδα όσο ατίθαση κι αν ήταν εν φαίνεται να επέρασε που όσα στάδια θα έπρεπε για να μπορούμε να θεωρήσουμε ότι φταίει.
ReplyDeleteΌσο αφορά το θέμα του σωματικού βάρους, ναι το να περιπαίζουμε τον άλλον δεν είναι αποδεκτό, αλλά χωρίς να ξέρω τον πατέρα σου, ίσως τα σχόλιά του να τα κάνει με χοντρό τρόπο, δεν αμφιβάλλω για να σε κάμει να δεις την υγεία σου, παρά την εμφάνιση; Ένα παχύσαρκο άτομο έχει πολλά& πολύ σοβαρότερα προβλήματα από τα ψυχολογικά, άρα για σένα πρώτα είναι καλό να προσπαθήσεις να μπεις σε υγιή πλαίσια.
Κατά τα άλλα, αν η κορούδα ήξερε τα νομικά θέματα που μπορεί να επέφερε με τις πράξεις τις, ήξερε πώς να προφυλάξει την υγεία της και τον εαυτό της (και να μιλώ και για εγκυμοσύνες), και μπορούσε να μιλήσει με τους γονείς και άλλους ενήλικες για τούτα που ένοιωθε και έκαμνε, ίσως να μην τα έκαμνε, ή ίσως να μην ήταν τόσο τραγικά αν τα έκαμνε. Με τούτη την πρόωρη ωριμότητα έρχονται και πρόωρες ευθύνες που το παιδί δεν μπορεί να αναλάβει ακόμα, αλλά το να μην του μιλάς για αυτά τα θέματα, δεν είναι λύση.
Κι εμένα η μάνα μου θυμούμαι ότι μου μιλούσε για τα πάντα, με πολλή κατανόηση και πολύ απλά και δεν ήταν μες στο μυαλό μου κανένα μεγάλο θέμα η υπόθεση σεξ και όλα αυτά. Θεωρώ ότι με το να μην συζητούν οι γονείς, ή να "απαγορεύουν" οτιδήποτε ή να κάνουν απειλές για οτιδήποτε συμβεί, απλά χειροτερεύουν τα πράγματα αυξάνοντας την έκθεση του παιδιού τους σε κινδύνους. Οι δάσκαλοι ίσως να είναι απλά χάλια, να μην ξέρουν τι εστί παιδαγωγός, και να πηγαίνουμε όντως από το κακό στο χειρότερο σε σύγκριση με τους δικούς μας καιρούς. Μέχρι ενός σημείου δικαιολογώ την μη ανάμειξή τους γιατί όταν ο ίδιος ο γονέας έρχεται να ζητήσει τα ρέστα για ό,τι κάνεις στην τάξη, λες κι εσύ enough is enough. Εξάλλου φαίνεται ότι ούτε το όλο σύστημα δεν στηρίζει τέτοιες παρεμβάσεις, άρα και ο δάσκαλος δεν μπορεί να επέμβει ικανοποιητικά.
Το άλλο για το οποίο έγινε και αρκετό θέμα τελευταία είναι το πώς προετοιμάζουμε τα παιδιά μας και τα θωρακίζουμε απέναντι σε τέτοιες συμπεριφορές. Δεν γίνεται να μεγαλώνουμε τες κορούδες με το "τι ωραία που εν τα μαλλιά σου" και το "να έρτεις να παίξουμε κομμώτριες" και τέτοιες αηδίες, ενώ τα αγόρια τα ρωτάμε για τις ομάδες τους, για τα βιβλία τους, τις δραστηριότητές τους. Επίσης, δεν γίνεται να στηρίζονται πάντα στους γονείς τους. Πρέπει να ξέρουν ότι κάποια πράματα είναι ζήλια και κακία, πρέπει να ξέρουν ότι έχει κόσμο που αντί να προσπαθεί να είναι καλύτερος, προσπαθεί να ρίξει τους άλλους για να φανεί καλύτερος. Πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι δεν είναι κακό να είσαι διαφορετικός. Από το σχήμα των ματιών, ως το βάρος, ως τη μουσική που ακούς, ως τα ρούχα που φορείς. Εμπούχτισα να βλέπω μιτσιές να κυκλοφορούν ούλλες ίδια ντυμένες και βαμμένες. Επειδή η "παστή" της παρέας φορεί το χαμηλόμεσο με την κοντή φανελλούδα να φορούμε όλες. Επειδή η άσπρούδα φορεί ροζ ανοιχτό κραγιόν να φορούμε όλες. Κι ας χαλούμε την εικόνα μας αντί να την βοηθούμε. Και ναι, ο καθένας ντύνεται όπως θέλει, αλλά το λέω σαν το πιο ορατό δείγμα προσπάθειας "to fit in". Γιατί είναι το χειρότερο πράμα το να μην είσαι ίδιος με τους άλλους. Πρέπει λοιπόν να μάθουν να είναι περήφανοι για όσα είναι και να θέλουν να βελτιώνονται σε ό,τι μετρά. Να έχουν τη δύναμη να αντιστέκονται και να ξέρουν πότε και σε ποιόν μπορούν να στραφούν όταν τα πράγματα είναι εκτός ελέγχου.
We have failed. Και είναι τραγικό.
Το μόνο που παίζει στο μυαλό μου μετά από την ανάγνωση είναι ότι :
ReplyDelete- Η ζωή είναι άδικη. Αν το πάρουμε σαν δεδομένο, θα δούμε τις ευθύνες μας καλύτερα.
- Ο κόσμος πάντα έτσι ήταν κι έτσι θα είναι. Οπόταν το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να μάθουμε να έχουμε επιλογές. Και να μας νοιάζει η δική μας ζωή και πως θέλουμε να την ζήσουμε. Η αποδοχή από τους άλλους δεν χρειάζεται. Και δεν ωφελεί ουσιαστικά σε κάτι.
- Ναι, πρέπει να μάθουμε να μην ανεχόμαστε τη βία! Σε όποια μορφή. Αυτό θέλει ωριμότητα!
Ένα 8χρονο και σήμερα 13χρόνο παιδάκι σίγουρα δεν έχει ευθύνες.
ReplyDeleteΑλοιμονο τωρά να φορτώσουμε τις ευθύνες άλλων πάνω σε ένα μωρό που μεγάλωσε, προφανώς, χωρίς θωράκιση από τους γονείς - και εννοώ πρώτα απ όλα επικοινωνία, να μπορεί το μωρό να πει όσα νοιώθει και να έχει 4 μμαθκια στραμμένα πάνω του, αυτιά τεντωμένα να πιάνουν τους ψιθύρους πίσω που την κάθε κουβέντα. Αλλά τούτα προϋποθέτουν, πέραν της αγάπης, και ψυχική ωριμότητα που τους γονείς. Στην περίπτωση εδώ η μάνα φαίνεται να κάμνει προσπάθειες. Μπορεί να άργησε. Μπορεί το κοριτσάκι να χρίζει όντως ψυχιατρικής βοήθειας. Δεν μπορώ να ξέρξερω, ούτε να γίνομαι κριτης την ανθρώπων. Ένα παιδί πάντως στα 13 που κάμνει απόπειρες αυτοκτονίας κουβαλά πολλή απελπισία και απόγνωση too soon. Τι την έφερε ως εκεί είναι το ένα θέμα. Πως προχωρα απ εδώ και πέρα εν το άλλο.
Όσον αφορά τους ψευδο-ψυχολόγους τους σχολείου που είπαν στους γονείς ότι δεν θέλουν να "ανακατωθούν" και "να τα ξεδιαλύνουν" μόνοι τους, να παν να γ......, αλλά επειδή μπορεί να είναι και ευχή που τους βάλλω, να τους καταγγείλουν στο ψευδο-υπουργειο ψευδο-Παιδείας.
Από τον τρόπο και μόνο που το γράφω εκατάλαβες ότι το θεωρώ άσκοπο την μια, αλλά θέμα συνείδησης που την άλλη.
Τούτο που ρωτας, αν ήταν αγόρι θα αντιμετωπιζετουν διαφορετικα, μπορεί και ναι από κάποιους (τους ίδιους βασικά). Όμως την ίδια στιγμή πιάνω τον εαυτό μου μάρτυρα σε ανατροφή παιδιών φίλων μου, που έχουν χάσει το control απο πολύ μικρές ηλικιες και, παρ όλο που εκφράζω την γνώμη μου με προσοχή και μετρημένες τις λέξεις, φοβάμαι για όσα θα επακολουθήσουν. Γιατί τελικά οι παιδικές ψυχές "κτίζονται" μέσα στό κάθε σπίτι. Ή "χαλιουνται" .
:(
This comment has been removed by the author.
ReplyDeleteFirst of all mpravo sou pu egrapses afto to blog! This is a global issue and everyone can relate to this. I will tell you a few stories and examples from the people around me and talking from personal experience i will try to say a few things. Sorry if the following might be quite long to read.
ReplyDeleteEach person is different and takes bulling differently. Some people are more sensitive than others and might really let it get them leading them to mental issues and psychological instability. I have been bullied since i was very young for silly things, for my curly hair, my body weight which has actually been normal for me but fat for others, for my skin color which is Mediterranean/ olive type. The people who bullied me were 10 times worst than me and at the time i realise this but the girl who called me black was darker than me, the boys who called me fat where fatter than me and the people who bullied me in general had family issues - divorced parents etc.. My parents were also divorced but i NEVER ever let this be a reason for me to bully, turn violent or destroy someones life or even my life because of that. I never let the bullies hurt me and make me cry. I never questioned myself and never felt sorry for myself. I knew that i wasn't any of the things they said and although i was a tiny bit bigger than other girls in my class for me i was normal because that's who i was all my life. I was just being me all my life. Anw my point is that the people who bullied me had deeper issues than me. This people also bullied my best friends, my brother and plenty of others. My friends and brothers' reaction to the bullying was different though. My best friend was bullied for looking/acting gay because he was more quite than other boys, didn't like to play football like all the boys, and he was hanging out with more girls. They called him horrible things and he never said anything back. He was an excellent student and although he didn't show to be hurt from their words he was hurt deeply. He is now 25 years old and still lives with the fear of walking while others are walking behind him just in case they call him a girl, fear of public speaking and believing in his own strength. He is taking baby steps to build his confidence. This boy had a perfect life for some, lovely family, money, good grades, good friends. So others were jealous and bullied him. He didn't do anything to cause this but others bullied him. This people that bullied him have forgotten about the bullying, they don't remember what they did and they don't even care. They carry on normally with their life without ever stoping to think of that poor boy they bullied 10 years ago. But that boy remembers every day . He has nightmares he can't get over it. This is the reason he left Cyprus.
Another example is my brother, he was bullied by the same people who bullied my best friend. At school my brother was a nice kid, good student, quite sometimes but lovely person, playful and had loads of friends. They bullied him for his teeth mostly which were normal. They bullied him for his weight which again was just normal. Now my brother had a different reaction to bullying than me. He doens't like to smile because he thinks his smile is horrible, he hasn't been to the beach or swimming for 15 years (he is now 27 years old) and he has many psycological problems. He also tried to kill himself 7 years ago for other issues but thank to god he didn't die. So you have 2 siblings who grew up in the same environment around the same friends, have been bullied for almost the same things from the same people but in the end had completely different reactions to it. Bullying is an issue , how we each react to it is the bigger problem. We have the option to remain silent, let it in, let it destroy us or know who we tryly are and find people that will lift us up and say screw them bullies - we are all different and we should love ourselves with everything god gave us.
CONTINUED FROM PREVIOUS COMMENT
ReplyDeleteI guess what i'm trying to say is that bullying is not acceptable and saying we will never be able to stop it doesn't help. To the person above that said life is "unfear - o kosmos panta itan etsi k etsi tha ine " - I'm sorry but i don't agree with you at all. We have a mouth and we shall speak. People need to know they are wrong. If we carry on saying this is life tough luck and deal with it - then what's the point of development, of become a better society, what's the point of having doctors who try to find solution to cancer if you are going to die before they find the cure.!! No you are wrong !! It is something that needs addressing and people do minimal about it becasue there are more serious for them things to fix in the society such as finance, poverty etc... They can't afford to spend money on a strategic plan for bullying when they have to bail the flipping banks that are bust... !!
I regards to the story with the girl I have also a few things to say. I used to have a friend with a similar situation - more developed hormones - had sex from the age of 13, got bullied about it obviously and it wasn't her fault i agree. She was too young. She is now 24 years old and has probably slept with 250 men, without exaggerating.. She almost slept with my ex boyfriend too causing us to stop hanging out because of this. This person i now realise is not a bitch - she is ill. is called nymfomania . Her parents didn't know about this and she doesn't know it either - i don't think she ever thought about it either. For her she is normal. (ps there is a great movie if you want to understand someone with such an illness called nymfomaniac). Her mum knew that her daughter had slept with a lot of men from a young age and didn't discourage her or told her this is wrong. She wanted to be cool and stay open minded for her kid. I do find some blame to the mum because of the way she talked about sex and men in front of us teenagers at the time. Having sex when you are young is not bad however when it becomes an addiction or you are not conscious of health related issues and protection ways then that's when it becomes bad..
Parents have some blame, school has some blame, we have blame for not stopping it, we have blame for letting it inside us, we have some blame for believing the things they bully us are true, we have some blame for not addressing it!!
Here is Cyprus it's a fact that we do eat a lot, our parents and grandparents feed us more that what we are supposed to eat from a young age and then we become fat they blame us for becoming fat. However the same goes to other countries. In the UK and USA this issue is much bigger.
I think that when you become an adult who need to remove yourself from everything that no longer serves you. Once you grow up you have a choice to leave the bullies, the cancerous people and just forgive people to feel better. When you become adult who need to sit down and talk to yourself. There's nothing wrong with overweight people, we are all humans , however being overweight can lead to health issues. It's very difficult to loose weight but you can at least eat healthy , walk more and try to exercise. I know overweight people who are healthier than skinny people. We all come in different body shapes so we should love ourselves and not punish us for something that other's have done to us or said.
Anw to finish this huge comment i just wanted to say thank you for posting this. Yes this is a massive issue in our society. Everyone is to blame but we need to take a step back and also look at ourselves and talk to ourselves from a young age. Don't believe what people tell you who or what you are for you know and will always do. Stay connected to your spiritual world and try to stop it when it happens. When you live in peace nothing will break you.
Ευθύνες πολλές και παντού αν είναι αυτό το θέμα. αλλά το ζήτημα δεν είναι να πουμε ποιος φταίει. είναι πιο σημαντικό να βλέπουμε πως διορθώνουμε τούτες τις καταστάσεις. Αν διορθώνονται να μου πεις. στο μέτρο που μπορεί ο καθένας ας μιλά με τα παιδιά του και ας τα μαθαίνει να κατανοούν και να αγκαλιάζουν το διαφορετικό. ίσως είναι ο μόνος τρόπος τι να πω.
ReplyDeleteΥγ. Ντροπή όμως στους δασκάλους της 13χρονης. Ντροπή στα αλήθεια που προτίμησαν να προστατέψουν το δυνατό και όχι τον αδύνατο.
bullying and public shaming.
ReplyDeleteη μάχη της επιβίωσης. έχω φίλη, υπέρβαρη με ορμονικό πρόβλημα, με τρίχες στο πιγούνι. Είναι εξαιρετικά επιτυχημένη, σε προσωπικό και επαγγελματικό επιπεδο, και ποτέ η συμπεριφορά της δεν σε αφήνει να δεις, αυτά που εσύ επιτρέπεις να σε καθορίζουν. εν ξέρω πόσους γκόμενους είχε, έκαμε πολλά πιο έξαλλη ζωή που μένα, έφτασε πολλά ψηλά σε επαγγλεματικό επίπεδο, έχει δική της εταιρεία πλέον που δραστηριοποιείται παγκοσμίως και ετοιμάζεται να παντρευτεί με ένα παιδί που πίννει νερό στο όνομα της.
το bullying είναι μια μορφή public shaming, είναι η κοινωνία που προσπαθεί να εφαρμόσει την (αρνητική-μειωτική)εικόνα της πάνω σου. ή μια μεριδα της κοινωνίας, επειδή δεν είναι όλοι που έχουν την ίδια άποψη για σένα. εσύ έχεις την δική σου εικόνα για τον εαυτό σου(θετική). το ποια θα επικρατήσει είναι καθοριστικό για την πορεία σου. στο κάτω κάτω τι σε κόφτει τι νομίζει η κοινωνία; αυτό είναι η επιτυχία των γονιών, τα κοπελλούθκια τους να θωρούν την δική τους την εικόνα και να έχουν αυτοπεποίθηση παρά να λυγίζουν στην εικόνα που προσπαθεί η κοινωνία να υποβάλει με βίαιους ψυχολογικά τρόπους.
μπορεί να φταιν διάφοροι, και κανένας ένναιν τέλειος, πιστεύω όλοι χαρακτηρίσαμε κάπιους και περιπαίξαμε, τουλάχιστον εγώ το έκαμα, και μπορεί να το κάμω ακόμα, χωρίς να είμαι περηφανη, χωρίς να το θέλω. αλλά κυρίως φταιν οι γονιοί, άμα σου διούν λαθαμένη εικόνα για τον εαυτό σου τότε ναι, για πάντα θα είσαι πουτάνα στο μυαλό σου, εχτός της κοινωνίας, παρείας, λάθος άτομο, λάθος ψυχοσύνθεση, ποιός αντέχει τούτο το πράμα; κανένας.
τραγικό