Λυκόφως

“Φαντάσου μια φυλακή, όπου οι κρατούμενοι τρώνε κάθε μέρα διαφορετικό φαγητό, μακαρόνια τη Δευτέρα, τυρόπιτα την Τρίτη, φασόλια την Τετάρτη και ούτω καθεξής. Επιπλέον, κάθε Κυριακή, τους φέρνουνε μπουζούκια και γίνεται στο προαύλιο της φυλακής γλέντι μέχρι πρωίας. Μέχρι που μια μέρα, η διοίκηση της φυλακής συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει σάλιο, τα λεφτά έχουν τελειώσει, και ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει να υπάρχει η φυλακή είναι να ταΐζουν τους κρατούμενους βραστά καρότα κάθε μέρα, πρωί-μεσημέρι-βράδυ. «Μα θα γίνει εξέγερση, κύριε διευθυντά, θα μας λιντσάρουν οι τρόφιμοι, και με το δίκιο τους», λέει ένα τσιράκι στο διευθυντή. Οπότε τι κάνει ο τελευταίος; Φωνάζει στο γραφείο του δέκα τσάτσους κρατούμενους και τους λέει να αρχίσουν να διαδίδουν ότι η κατάσταση είναι τόσο τραγική, που από την άλλη βδομάδα όλοι οι κρατούμενοι θα τρώνε σκατά, κυριολεκτικά όμως. Και ότι δεν είναι απλά φήμη, αλλά αναπόφευκτο και δεδομένο, θα ακουμπάς το δίσκο σου στον πάγκο και ο μάγειρας θα σο

Belonging: The Wisdom of Rhythm To be human is to belong. Belonging is a circle that embraces everything; if we reject it, we damage our nature. The word “belonging” holds together the two fundamental aspects of life: Being and Longing, the longing of our Being and the being of our Longing. Belonging is deep; only in a superficial sense does it refer to our external attachment to people, places and things. It is the living and passionate presence of the soul. Belonging is the heart and warmth of intimacy. When we deny it, we grow cold and empty. Our life’s journey is the task of refining our belonging so that it may become more true, loving, good and free. We do not have to force belonging. The longing within us always draws us towards belonging and again towards new forms of belonging when we have outgrown the old ones. Postmodern culture tends to define identity in terms of ownership: possessions, status, qualities. Yet the crucial essence of who you are is not owned by

The Egg -by Andy Weir- You were on your way home when you died. It was a car accident. Nothing particularly remarkable, but fatal nonetheless. You left behind a wife and two children. It was a painless death. The EMTs tried their best to save you, but to no avail. Your body was so utterly shattered you were better off, trust me. And that’s when you met me. “What… what happened?” You asked. “Where am I?” “You died,” I said, matter-of-factly. No point in mincing words. “There was a… a truck and it was skidding…” “Yup,” I said. “I… I died?” “Yup. But don’t feel bad about it. Everyone dies,” I said. You looked around. There was nothingness. Just you and me. “What is this place?” You asked. “Is this the afterlife?” “More or less,” I said. “Are you god?” You asked. “Yup,” I replied. “I’m God.” “My kids… my wife,” you said. “What about them?” “Will they be all right?” “That’s what I like to see,” I said. “You just died and your main concern is for your family. Tha

In a mother’s womb were two babies. One asked the other:  “Do you believe in life after delivery?” The other replied, “Why, of course. There has to be something after delivery. Maybe we are here to prepare ourselves for what we will be later.” “Nonsense” said the first. “There is no life after delivery. What kind of life would that be?” The second said, “I don’t know, but there will be more light than here. Maybe we will walk with our legs and eat from our mouths. Maybe we will have other senses that we can’t understand now.” The first replied, “That is absurd. Walking is impossible. And eating with our mouths? Ridiculous! The umbilical cord supplies nutrition and everything we need. But the umbilical cord is so short. Life after delivery is to be logically excluded.” The second insisted, “Well I think there is something and maybe it’s different than it is here. Maybe we won’t need this physical cord anymore.” The first replied, “Nonsense. And moreover if there is l

Και θα συνεχίσω με παραμυθάκι από την Κίνα... Το Γιασεμί Ανέβηκε κάποτε στο θρόνο της Κίνας ένας νέος και πολύ καλός αυτοκράτορας και αποφάσισε να παντρευτεί. Είχε ακούσει ότι ο πιο ανδρείος από τους στρατηγούς του είχε έξι πανέμορφες κόρες. Σκέφτηκε λοιπόν ότι δεν θα κανε άσχημα αν παντρευόταν μια απο αυτές. Είπε τη σκέψη του στο στρατηγό κι' εκείνος του απάντησε συγκινημένος ότι ήταν πρόθυμος να του δώσει μια κόρη.  -Όμως, υπάρχει ένα πρόβλημα, του είπε σε λίγο. Είναι και οι έξι κόρες μου τόσο καλές και τόσο όμορφες που θα δυσκολουτείς να διαλέξεις κάποια από αυτές για γυναίκα σου.  -Μπορεί κάποια να μου αρέσει περισσότερο από τις άλλες, του απάντησε ο αυτοκράτορας και συμφώνησαν την άλλη κιόλας μέρα να επισκεφθεί το αρχοντικό του για να φάει μαζί του και να γνωρίσει τις κόρες του.  Τα έξι κορίτσια στόλισαν τότε το σπίτι τους κι' ετοίμασαν ένα πλούσιο τραπέζι να υποδεχτούν τον αυτοκράτορα. Εκείνος ενθουσιάστηκε από την θερμή υποδοχή τους, την ευγένεια κ

                                         I’ve known you for years. And yet, somehow, you’ve never even crossed my mind. Until now. Why now, I wonder. What happened to switch it all up? I’ve known you for years, but I’ve just noticed you. I’m sorry if it sounds bad or harsh, but  YOU ARE  NOT  MY TYPE!!!  YOU are NOT MY type!!!  You  are  Not  my type…You are  not  my type…you are  not  my type…you are  not  my type… you are not my type…my type… my type…you are… *deepest sigh in the galaxy*... not...? You are a quiet one. Not so much as a matter of shyness but you get lost somewhere. Travelling all the time into a stratosphere not many people care to even venture to. Where are you travelling to? The young of your age shows that you’re frivolous and superficial. But really…are you? When the doors shut and you’re by yourself, in your thoughts, in your own little  cosmos …who are you? And those eyes… oh those eyes have killed me …those penetrating eyes,  that hold

Σήμερα το έχω ταγμένο να σας γράψω ασιατικούς μύθους. Ο πρώτος είναι για το 'Χρυσάνθεμο'.  Το Χρυσάνθεμο Μια φορά και ένα καιρό ζούσε στη μακρινή Ιαπωνία μια όμορφη κοπέλα που ήταν αρραβωνιασμένη μ' ένα αρχοντρόπουλο. Κοντά στην πόλη τους, στα γειτονικά βουνά, έμενε σε μεγάλη σπηλιά ένας δράκος. Ένας πελώριος δράκος που μιλούσε ανθρωπινά και έλεγα γι' αυτόν πως δεν πείραζε κανέναν, εκτός και αν κάποιος τον ενοχλούσε. Μια μέρα, η όμορφη Γιαπωνεζούλα έχασε τον αρραβωνιαστικό της. Είχε γίνει άφαντος. Έψαξε παντού, ρώτησε αναστατωμένη όλο τον κόσμο, αλλά κανείς δεν μπόρεσε να της δώσεις μια χρήσιμη πληροφορία για να μάθει που βρισκόταν και τι είχε απογίνει ο αγαπημένος της. Μόνο ύστερα από καμμιά δεκαριά μέρες κάποιος της είπε ότι το παλικάρι είχε πέσει στα χέρια, ή μάλλον στα πόδια του μεγάλου δράκου. Τη συμβούλεψε μάλιστα να μην πάει να τον αναζητήσει γιατί θα έβαζε τη ζωή της σε κίνδυνο. Μα η κόρη αγαπούσε τόσο πο΄λύ τον αρραβωνιαστικό της που δε δίστασε ούτ

Έχει λίγο διάστημα που δεν γράφω ποστ για προσωπικά μου θέματα ή opinion pieces.  Ο κύριος λόγος είναι ότι έχω φτάσει σε μια φάση απόλυτης απογοήτευσης και αηδίας για το πως οι άνθρωποι επιλέγουν να χειρίζονται (και να μεταχειρίζονται) καταστάσεις και άτομα. Δεν θέλω να είμαι ηττοπαθής και απλά να παραπονιέμαι και να γράφω όλα όσα πάνε λάθος στην χώρα μας αλλά κάποιες φορές δεν αντέχω άλλο και "επαναστατώ" με κάποια γραπτά ξεσπάσματα. Τελευταία πιάνω τον εαυτό μου να ασφυκτιώ τόσο πολύ που αν δεν μιλήσω (αν δεν γράψω δηλαδή) θα σκάσω.  Παίρνω θάρρος λοιπόν, και όπως θα βλέπετε και από τον τίτλο του ποστ είμαι αρκετά θυμωμένη. Όχι τόσο θυμωμένη-εξοργισμένη αλλά θυμωμένη-απογοητευμένη θα έλεγα.  Όπως και σε προηγούμενα ποστ, θέλω να δηλώσω εκ των προτέρων ότι είμαι ανορθόγραφη και το επικείμενο ποστ θα είναι εις την μικτήν Αγγλικήν και Ελληνικήν γλώσσα. Όσοι δεν θέλουν να διαβάσουν, κατανοητό και σεβαστό. Για όσους θα με ανεκτούν για ακόμη μια φορά, σας ευχαριστ