Κατάντια

Την προηγούμενη εφτομάδα έτυχε τζιαι έπρεπε να πεταχτώ εις την πρωτεύουσα για δουλειές. Εν είμαι συχνή της χώρας σόου εν ξέρω τζιαι πολλά για το τι γίνετε με καταστήματα τζιαι τις καινούργιες υποδομές της πόλης. Κυρίως όσων αφορά το κέντρο μιας τζιαι εν τζιαμέ που κινούμε περισσότερο.

Επερπάτησα που την Οδό Πρέβεζης (κοντά στο γωνιακό Starbucks – μου διαφεύγει η οδός τζίνη) ως την Λήδρας. Επία που τη Στασικράτους στην Μακαρίου τζιαι που τζιαμέ στη Λήδρας/Ονασαγόρου τζιαι Λαϊκή Γειτονιά.

Μιας τζιαι έσσιει τζιαιρό να πατήσω το πόι μου, έμεινα ολίγον τι μαλάκας με το τι αντίκρυσα. Ναι ναι ξέρω εν πρέπει να με παραξενέφκει ότι τα πειρσσότερα καταστήματα εκλέισαν στην Μακαρίου. Την επονόμασα – ΜΑΚΑΡΙΟΥ: The Ghost Avenue. Έτσι την είδα. Κρίμας πάντως.

Επόμενο γουότ δε φακ μόμεντ – ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΗ ΤΑΦΡΟ;;;;;;;;;;;;;;; Νόου σιρουσιλι. Είχα έναν πελάτη τις προάλλες τζιαι ανάφερε μου ότι εν «δύσκολο» το πάρκινγκ στη Τάφρο τωρά, τζιαι που μέσα μου εσκέφτηκα ‘μα τι λαλεί τούτος, αφού έσσιει ΕΤΣΙ πλάτσα μες τη Τάφρο να παρκάρεις’. Εεε τωρά εκαλάταβα το γιατί.

Ντάξ, η Λήδρας πες έσσιει κόμα κίνηση. Πέμπτη κατά τις 12μ.μ. τζιαι ήταν γεμάτη. Πάλε καλά. Τζιαι ευτυχώς εν ήσhε μόνο ξένους. Η Λαϊκή Γειτονιά που την άλλη, πολλά ήσυχη, με μόνο ξένους που εχαθήκασσιν τζιμέσα. Είδα μια ταβερνούδα που εθύμισσε μου νάκκο τουρκομαχαλά. Πολλά εθνικ.

Γενικά εστεναχωρέθηκα με τούτα που είδα. Ναι, ξέρω το ότι εν παντού έτσι. Αλλά καμιά φορά σκέφτουμε - μπορεί άμεσα να μεν φταίει ο απλός κόσμος, αλλά φταίμε – ας το παραδεχτούμε. Ο καθένας μας έχει μερίδιο ευθύνης για το τι συμβαίνει. Δεν εν μόνη της η χώρα που έφτασε ως εδώ. Ναι θα φταίξουμε τους διεφθαρμένους πολιτικούς και τους άπληστους τραπεζίτες, αλλά ποιός τους έβαλε τζιαμέ;;; Γενικά, ποιός καθορίζει πλέον το μέλλον ως τζιαι του απλού πλανοδιοπόλη;;;

Ο George R. R. Martin, συγγραφέας των μυθιστορημάτων συλλογής ‘A Song of Ice and Fire’ λαλεί ότι ένας χειμώνας διαρκεί πολλές εποχές. Τούτο εν ακριβώς το μέλλον που βλέπω τζιαι για τη Κύπρο. Ένας χειμώνας που έρκεται τζιαι θα κρατήσει πολλές εποχές...

Δεν λέω ότι πρέπει να χάνεται η ελπίδα, αλλά στα σίγουρα πιστέφκω – τζιαι βλέπω το αρκετά τούτο – ότι εθελοτυφλούμε στο πόσο άξιουαλι πολλά έχει επηρεαστεί η οικονομία του τόπου. Μπορεί να μεν ξέρω που οικονομικά, ούτε να καταλάβω πολλά που πολιτική, αλλά καταλάβω που ανθρωπιά. Τζιαι όταν θκιαβάζω ιστορίες σαν τζιαι τούτες πιο κάτω, απλά νιώθω προδομένη – που τη χώρα, τη ζωή, τον ίδιο τον άνθρωπο...εν είμαι μισάνθρωπος αλλά ούτε μπορώ να πω ψέμματα ότι πιστεύω πλέον στον χομοσαπισμένο ‘άνθρωπο’.

"Ούτε απόψε θα κοιμηθώ. Γράφω με την ελπίδα πως θα μπει στον κόπο να το διαβάσει και να χάσει τον ύπνο του κάποιος από αυτούς. Αυτούς τους μεγάλους, τους σπουδαίους ανθρώπους του τόπου μας που τόσα χρόνια κατάτρωγαν τον κόπο και τον μόχθο αυτού του λαού ασυνείδητα, εξυπηρετώντας την φιλοδοξία και φιλαργυρία τους. Μήπως λέω και του έμεινε κανένα ίχνος φιλότιμου και φέρει κανένα εκατομμύριο από αυτά που φύλαξε στο εξωτερικό να βοηθήσει τον κόσμο για να εξιλεωθεί. Δεν πειράζει , εμείς θα του κάνουμε χειραψία θα τον ευχαριστήσουμε θα βγάλουμε και φωτογραφίες για τις εφημερίδες, τα περιοδικά και θα τον ονομάσουμε Μέγα Ευεργέτη.
Σήμερα στην αποθήκη των Αλκυονίδων στον αριθμό 63 ήταν ο Κυριάκος. Ο Κυριάκος ερχόταν τους τελευταίους μήνες στην αποθήκη άλλοτε μόνος του άλλοτε με την γυναίκα και τα τρία παιδιά του για να πάρει τρόφιμα και άλλα είδη για την οικογένεια του. Το μικρό του μωρό είναι τώρα μόλις 10 μηνών. Ήταν πάντα σκυθρωπός και λιγομίλητος , αλλά πάντα μας ρωτούσε αν ξέρουμε για καμιά δουλειά. Δίναμε παιδικές τροφές, πανάκια, ρουχαλάκια για το μικρό, ρούχα και παιχνίδια για τα μεγαλύτερα παιδιά και ένα κιβώτιο τρόφιμα. Κάποτε πλούσιο το κιβώτιο και κάποτε πολύ φτωχό, ανάλογα με το τι είχαμε κάθε φορά. Σίγουρα τα τρόφιμα και οι παιδικές τροφές δεν είναι αρκετές για να συντηρήσουν μια οικογένεια αλλά ήταν μια ανακούφιση. Γράφω στο δελτίο του Κυριάκου: τρόφιμα, ρουχισμό, παπούτσια, παιχνίδια, βρεφικές τροφές, πανάκια.
-Δεν θα πάρω βρεφικές τροφές και πανάκια μου λέει με τρεχάμενη φωνή.
-Γιατί? Τον ρωτώ. Και κοιτάζω στην λίστα να δω την ηλικία του μωρού μήπως και μεγάλωσε και δεν τα χρειάζεται πλέων. Πολλά από τα μωρά μας τώρα το καλοκαίρι έμαθαν να πηγαίνουν τουαλέτα και δεν τους δίνουμε πανάκια. Είναι μόνο δέκα μηνών, αποκλείετε. Γυρίζω και τον κοιτάζω. Δάκρια κυλούν από τα μάτια του. Τα σκουπίζει στα γρήγορα και μου λέει το δώσαμε για υιοθεσία να έχει μια καλύτερη ζωή. Δεν μιλήσαμε άλλο. Έσβησα από την λίστα τις βρεφικές τροφές, πανάκια και του έδωσα το δελτίο.Συνέχισα να φωνάζω αριθμούς και να έρχονται νέα ζευγάρια όλοι άνεργοι με παιδιά. Ευτυχώς όλο το καλοκαίρι πολλοί άνθρωποι ,καταστήματα, επιχειρήσεις οργανώθηκαν μάζεψαν και έφεραν μαθητικές στολές και σχολικά έτσι όλα τα παιδάκια έβρισκαν έστω και κάτι να πάρουν.
Ο αριθμός 75 ήταν μια κοπέλα χήρα με 6 παιδιά το μεγαλύτερο πρώτη Λυκείου.
-Σας παρακαλώ μας είπε, βρείτε μου μια δουλειά ότι νάνε. Δεν παίρνω επίδομα χηρείας γιατί ο άνδρας μου δεν έβαζε κοινωνικές ασφαλίσεις. Μέχρι τώρα μας στήριζαν οι παππούδες . Έμειναν όλοι άνεργοι και είμαστε σε απόγνωση. Ούτε γάλα δεν μπορώ να πάρω. Ανακατεύω το γάλα με αλεύρι και ζάχαρη για να τα ξεγελάσω.Η γνωστή πια στις μέρες μας συνταγή της γρούτας. Τι να τους κάνει ένα κιβώτιο τρόφιμα ? Έχει ο Θεός .Η επόμενη είναι μάνα τεσσάρων παιδιών μονογονιός. Άνεργη και αυτή. Έχω να έλθω εδώ και 4 μήνες μου είπε. Έπαθα βαριά κατάθλιψη, δεν άντεχα αυτή την κατάσταση ένοιωθα μια άχρηστη μια ανάξια μάνα. Να μην βρίσκω δουλειά . Να μην μπορώ να τους πάρω τίποτα. Ήθελα να πεθάνω. Με κράτησαν στην ψυχιατρική κλινική για 3 μήνες. Τα παιδιά έμειναν στους συγγενείς. Τώρα είμαι καλά δεν θέλω να ξαναπέσω.
Συνεχίσαμε να φωνάζουμε αριθμούς. Κάθε αριθμός και μία οικογένεια που περνά την δική της τραγωδία. Έχει ο Θεός λέγαμε και ξαναλέγαμε προσπαθώντας να συνεχίσουμε να χαμογελάμε. Τα παιδιά , τα παιδιά μας δεν μας φταίνε σε τίποτα."

Two words: ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΟΝΟΙΔΟΣ. 

Βρήκα τούντο στάτους στο φατσοβιβλίο από ένα κύριο μέσης ηλικίας, να παρακαλεί, να εκληπαρεί μάλλον τον κόσμο επιτέλους να ανοίξει τα μάτια του. 
Το ίδιο θα κάμω τζιαι εγώ. 

Σήμερα το πρωί δε, είδα παιδιά στους δρόμους να μαζεύουν λεφτά για την Πορεία Χριστοδούλας. Στου καιρούς που φτάσαμε ΝΑΙ, θα τους καταδικάσω, θα τους κατακρίνω τζιαι θα πω ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ να ζητάτε λεφτά όταν μανάδες δεν έχουν να δώσουν ΟΥΤΕ ΓΑΛΑ στο μωρό τους. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΤΡΕΠΟΜΑΣΤΕ, ΟΛΟΙ, εδώ που έχουμε φτάσει. 

Δεν έχω λύσεις να προτείνω, δυστυχώς ούτε τζιαι αγαθά. 

Έχω μόνο τις προσευχές μου να δώσω. 
Τζιαι τούτες τις δίνω καθημερινά. 

Καλό μας σ/κ...

Birdy - People Helping People