Η Λου πάει ταξίδι - Part I

naah, not really...

Εν ένα ποστ που εχρωστούσα τούτο.

Αθήνα 2004 - Το γλιτζ, το γκλάμουρ, ο ενθουσιασμός, οι Αγώνες, ο κόσμος, η ζέστη, το περπάτημα, ο πατριωτισμός, η εθνική περηφάνεια. 

Αθήνα 2013 - 9 χρόνια μετά....ΓΟΥΆΟΥ!!!!!!!!!! 

Όκεϊ εν πρέπει να είμαι πολλά κατζιά απλά θα καταγράψω τις εντυπώσεις μου. 

Καταρχάς, μιας τζιαι ήσhε 9 χρόνια να πατήσω το πόι μου στη χαλφ-μάδερ-Γκρίετσεσκι (ράσσhιαν προνανσιέσhιον), εν αθυμούμουν ΤΙΠΟΤΕ.

Με κατά που έπεφτε το Σύνταγμα με κατά που έπεφτε η Ομόνοια. Αιόλου, Ερμού, Σταδίου, Πανεπηστιμίου, Αθηνάς, Μοναστηράκι, Πλάκα....εν σάννα μου εμίλας αλαουρνέζικα. Το μόνο που αθυμούμουν εν ότι ούλα εν κοντά το ένα που το άλλο. Αλλά επειδή φυσικά εκαλόκατσα εις την νήσο, εκακοφάνηκε μου το περπάτημα. Εξεσυνήθισα σε σημείο που οι δρόμοι τους εφανήκαν μου ατέλειωτοι τζιαι πιο μεγάλοι τζιαι που τους δρόμους της μάμας-Ίνγλαντ!!!

Τέσπα. Φτάνουμε αισίως με το ταίρι-φιλενάς - for privacy purposes let's name her "η Δασκαλούα". Η Δασκαλούα, ξέρει πολλά καλά την Άθενς, μιας τζιαι εσπούδασε τζιαμέ τζιαι έσhιει τζιαι συγγενείς σόου θενξ γκοντ ήξερε πως να κινηθούμε. Αν εξαρτόταν που μένα ούτε στο Ο.Α.Κ.Α εν θα επιέναμε. 

Τέσπα. Επιάσαμε τον Προαστιακό που το έαρπορτ να πάμε σέντραλ-Άθενς. Περιττό να σας πω ότι ΟΥΛΑ, κυρίως τα τρένα τους, εσύγκρινα τα με το Λονδίνο. ΜΕΓΑΝ ΛΑΘΟΣ μου, άι νόου. Ο προαστιακός που λέτε εν το ματς λέσσερ βέρσιον (αλλά γουέι γουέι ματς λεςς) του Suburban Rail or Overground Rail στην Αγγλία. Λιγότερο θορυβώδες, λιγότερο μπίζι. Ευτυχώς.

Άντα τζιαι μπήκαμε στο "Μετρό" (ποιό;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;) άρκεψε να πλακώνει κόσμος και κοσμάκης. Κάπου μεταξύ του σταθμού Παιανίας-Κκάαααντζζζαςς (όπως το ελάλε στα ανγλέζ η εκφωνήτρια) τζιαι της Δουκίσσης Πλακεντίας (μα πόθεν εν τούντα νέιμς τους σιόρ;;;;;;;;;;;;;) άρκεψαν να μπαίνουν όλων των ειδών τα φρούτα μέσα. 

"Σύγγνωμη να σας ενοχλήσω λίγο;! (ΟΪ!!!!!!!!!!) Η γυναίκα μου και εγώ είμαστε άστεγοι και έχουμε ένα μωράκι 15 μηνών (να σας ζήσει, νάου γκετ άουτ οφ μάι φέις!!!!!!!!!) μπορείτε να μας δώσετε κάτι για να του πάρουμε λίγο γάλα;;;;;" 

Να πεις ελάλε το τζιαι πειστηκα να πω στ' ανάθεμα, να σου δώκω γιε μου. Άμαν όμως τρέμεις ολόκληρος τζιαι πατάς το ίδιο τροπάριο κασετούδα πας σε κάθε επιβάτη, εεεε όοοοι εν σου διω. Αμφιβάλω αν υπάρχει τζιαι το μωράκι δε. 

Παμ' πάρα κάτω - οκέι πάλε σύγκριση αλλά χέστηκα - τούτο με τα εισητήρια δε το καταλάβω. Νομίζω εν εν καθόλου σωστό να φκάλεις εισητήριο, να το χτυπάς 1 φορά (αν εν εβδομαδιαίο, ημερήσιο, μηνιαίο ή γουοτέβερ) τζιαι μετά να μεν το ξαναπερνάς που τα μηχανήματα όταν μπαίνεις τζιαι φκαίνεις που κάποιο σταθμό. Ας πούμε, στο Λονδίνο (ναι ρε, σύγκριση, γουάι νοτ), χτυπάς το τίκετ σου ή την οΰστερ κάρντ σου όταν μπεις σε ένα σταθμό ΚΑΙ όταν βγεις. Δατ γουέι, ας πούμε μπορούν να σε ελένγξουν αν όντως ΕΧΕΙΣ εισητήριο ορ νοτ. 

(Μια παρενθεσούλα τζιαι προς τον 19χρονο που επέθανε τις προάλλες. Ναι, εν κρίμα ο τρόπος που επίε, τζιαι κύριε ελέεϊσον, κανένας εν αξίζει να πεθάνει εξ αιτίας ενός bus fare, αλλά αν υπήρχε καλύτερο monitoring πας τα τίκετς νομίζω τούτο θα μπορούσε να αποφευχθεί, νόου οφενς ττου ένιουαν). 

Τέσπα. Το θέμα των λεωφορίων, αστικών συγκοινωνιών και λοιπών τρένων και Μετρό(ων) είναι λάιτ γιάρς αγουέι που τη νήσο εν αλήθκεια. Αλλά ο τρόπος που το έζησα UK, εν πολλά πίσω τζιαι στην Ελλάδα, ταπεινή μου γνώμη. 

Πριν πάω δε Αθήνα, ούλοι επροϊδεάζαν με άσhιημα. Εθκιάλεξαμε να μείνουμε κέντρο, στην Ομόνοια, okay maybe not the safest place in Athens, αλλά τα δωμάτια ήταν πάφτηνα σόου. Το ξενοδοχείο εφκήκε μας μια χαρούλα για να λέμε του στραβού το δίκαιο. Για τη χρήση που του εκάμναμε με τη Δασκαλούα, μια χαρά μας εβόλεψε. Καθαρό, μικρό, πολλά καλή τιμή. Συστήνω το. 

Απλά επερίμενα να πατήσω το πόι μου τζιαι αμέσως είτε να με κλέψουν, είτε να με βιάσουν (λαλείς να ήταν το τυχερό μου;;;;) είτε να με σκοτώσουν. Ευτυχώς (και δυστυχώς για εσάς) είμαι ακόμα ζωντανή. 

Μαύροι πολλοί, που πάλε ελέαν μου ότι θα ήσhε, τίποτε δεν είδα. Ντάξει έτω, μια νύχτα είδα κάτι βαποράκια τζιαι κάτι κοπέλες που εθέλαν να με ρίξουν στο κρεβάτι, αλλά δεν ενέδωσα. Τούντα πράματα, σε λογικά πλαίσια. Νόρμαλ καταστάσεις. Βασικά, ήταν λιο φάση σαν τις μέλισσες - εν τους πειράζεις, εν σε πειράζουν. Ο καθένας την δουλειά του. Φυσικά τζιαι υπήρχε ένας άλφα κίνδυνος, τζιαι ομολογώ ότι ήμουν ολίγον τι χέσμένη με ούλα όσα μου αραδιάσασσιν, τζιαι έτσι εκάμαν με να φοούμαι να γυρίζω έξω μετά τις 11, εχτός την ημέρα της συναυλίας δατ ις. Δαμέ ολάκερο UK τζιαι δεν το εφοήθηκα ουανς, τζιαι φοούμαι στην Αθήνα. Ααααχχχχχ.....α ρε κατακαημένη Ρούμελη.....

Τέσπα. Μούβινγκ ον. Τα καταστήματα, φυσικά τζιαι πάφτηνα. Περιττό να αναφέρω ότι έπεσε η μασέλα μου με το που είδα τι τιμές παίζουν τζιαι για πόσο κορόϊδα μας πέρνουν στη νήσο. Άι μιν....ΤΖΙΖΟΥΣ!!!! Τα ίδια ρούχα διπλάσια τιμή ποδά. Αν είναι δυνατόν. Γι' αυτό πλέον εν ψουμνίζω στη νήσο. Καλύτερα τζιαι που ονλάιν, παρά τα όσα θα τους δώκω. 

Περιττό να σας πω ότι τζίντο H&M το ερίμαξα. Έπιασα τζιαι μετά που 5 χρόνια πάλε Converse. Κάτι ψωνάκια εδώ, κάτι ψωνάκια εκεί. Γενικά ερήμαξα την κάρτα μου. Εεεε μα σόρρυ. Εστερήθηκα αρκετό καιρό. Ήταν τζιαιρός μου να ξεδώσω. 

Το φαΐ καλά....καλαμάκι σουβλάκι....2ΕΥΡΩ!!!!!!!!!!! Ααααχχχχ επεθύμησα το ολρέντι τούτο. Ας πούμε, εν εν μόνο ότι εν φτηνό, it tastes different. Εν ξέρω γιατί.

Τζίνο που μου άρεσε ήταν ένα καινούργιο shopping mall τους στον Άγιο Δημήτριο. Την τελευταία νύχτα δε, επιάσαμε τζιαι το τρενάκι που σε γυρίζει Σύνταγμα - Μοναστηράκι - Πλάκα - Θήσείο - Ακρόπολη. 

Ααααα εξίχασα να αναφέρω. Επία (επιτέλους) τζιαι στο καινούργιο Μουσείο. Όι έχω να το λέω, εκάμαν το πολλά καλό ιντίτ!!! Εβαρκούμουν νάκκο για να είμαι ειλικρινής να το γυρίσω...είδα το έτσι που πάνω που πάνω. Όι πως εν τζιαι πολλά μεγάλο. Ας πούμε 1 ώρα βλέπεις το ούλο. Η ορθοσταθία όμως της προηγούμενης νύχτας (της συναυλίας) έκαμεμε πολλά λέιζι γενικά τζιαι εβαρκούμουν να περπατώ. Αααααχχχχ....Αθήνα σε ξέχασα πως είσαι....

Στο σύνολο.....πολύ κακό για το τίποτε. Δε λέω ότι δεν εν ωραία η Αθήνα, αλλά είδα την σhίλιες φορές πλέον. Εν μου κάμνει αίσθηση τελικά μετά που 9 χρόνια. Τωρά θα ήθελα περισσότερο να ανακαλύψω τα νησιά. Από Αθήνας, είμαι κομπλέ. 

Είδα τζιαι την Γκριέτσεσκι φαμίλια οφ κορς, κάτι που με εχαροποίησε ιδιαίτερα. Μόνο για λίγο, αλλά πάλε. Ας εν τζιαι τούτο. Εν παράξενο πόσο μεγλώσαμε όλοι. Ας πούμε λαστ τάιμ που είδα τα ανηψούθκια μου ήταν στα early 20s τους. Τωρά εν στα 30s τους. Such a weird thing. 

Ένα συμβάν που πραγματικά με άφησε κάπως μαλάκα....τη 1η μέρα μας στο Μετρό - και καθώς πορευόμασταν να δούμε τους συγγενείς μου - στην απέναντι πλευρά του απέναντι συρμού που τον δικό μας (συρμός - αχαχαχαχαχαχαχα - σόρρυ απλά εν εσυνήθισα τη λέξη), κάποιος κύριος εβούραν να προλάβει να μπει μες το τρένο - a case καθαρά όποιος βιαζεται χάνει το πόδι του - όκεϊ βασικά εν το έχασε - ακούστηκε ένα loud scream from a lady - ο συρμός εσταμάτησε, ο κόσμος ακάθεκτα αναίσθητος εμαζεύτηκε γυρώ του...γενικά, μια κατάσταση, τραβάτε με τζι' ας κλαίω. ΟΙ ΣΤΑΘΜΑΡΧΕΣ - ΠΟΥ ΕΝ ΟΙ ΣΤΑΘΜΑΡΧΕΣ ΝΑ ΤΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ ΤΟΥΝΤΑ ΠΡΑΜΑΤΑ, ΧΑΑΑΑ;;;;;;;;;

Τέσπα. Το χάος της Ελλάδας εν εν πρώτη φορά που το αντιμετωπίζω. Τούντα πράματα it should be expected. Απλά εν τα συνηθίζω με τίποτε, χενς εν θα μπορούσα ποττέ να ζήσω τζιαμέ. Όι πως στην νήσο εν εν χάος αλλά λέμε τωρά. 

Νεξτ τάιμ ον 'Η Λου πάει ταξίδι':

Η Λου αποφασίζει να πάει 15αύγουστο στη Πάφο - σεξουαλική παρενόχληση at the bus station, ζέστη που δε σε αφήνει να κοιμηθείς και ψαρομεζέδες mass production στις "φρέσκιες" διακοπές. Stay tuned!

Asaf Avidan - One Day (The Reckoning Song Remix)