Another Brick in the Wall

Είμαι περήφανη να πω, πως την προήγουμενη Τετάρτη, 31 Ιουλίου 2013, υπήρξα και εγώ ακόμα ένα τούβλο πάνω στο τοίχο της μαγευτικής συναυλίας που έδωσε ο Roger Waters στο Ο.Α.Κ.Α στην Αθήνα.

Όλα εξεκίνησαν την προγούμενη μέρα. Ήδη που την πτήση της Aegean έβλεπες τα "σημάδια" ποιοί επιέννασσιν ειδικά για τούντη συναυλία. Κάτι οι φανέλες, κάτι οι διαλόγοι, επρωδίδαν ότι άξιζε το κόπο να κάμεις ένα ταξίδι μόνο τζιαι μόνο για να δεις τούτο συναυλία/υπερθέαμα.  

Την ημέρα της συναυλίας εγύριζα στο Μοναστηράκι ολημερίς. Κάτι ψώνάκια, κανά καφεδάκι με τα ξαδέλφια, κάτι ροκκάδικα να ψάχνω βυνίλια. Ήταν απλά μια αφασία. Ζέστη η Αθήνα, ασφυκτικά γεμάτη, αλλά στο γυρισμό μας από το Μοναστηράκι στο ξενοδοχείο, ήδη και πάλι τα σημάθκια ήταν εμφανές. Έβλεπες στα βαγόνια ήδη από τις 5μ.μ. τους πιστούς φαν να πορεύονται για το σταθμό της Ειρήνης, μπροστά από το Ο.Α.Κ.Α.

Όταν πήραμε τζι' εμείς τα πόθκια μας επιτέλους, εφτάσαμε 2 ώρες μετά το άνοιγμα της πόρτας στο στάδιο. Μια κοσμοσυρροή, ένας χαμός. Τα "βρώμικα" φαγάδικα έξω από το στάδιο να δίνουν και να πέρνουν. Να πουλούν φανέλες με την ημερομηνία της συναυλίας, καπελάκια και διάφορα άλλα εμπορεύματα. Η μπύρα να ρέει πιο άφθονη τζιαι που το νερό. Ο έλεγχος για κάμερες τζιαι οτιδήποτε εν επιτρεπόταν αυστηρώς. Ρε συ, μπράβο η οργάνωση. Άρεσε μου!

Είχα την ευκαιρία να διαλέξω καλές θέσεις. PITCH A. Ήμουν μόνο κάπου στα 50 μέτρα που τον Ρότζερ Γουότερς. Το κάτι άλλο. Τζιαι πάλε, το στήσιμο, η αναμονή, η εξαντλητική ζέστη, δεν μας επτωήσαν. Τίποτα εν εμέτραν τζίντη στιγμή παρά το γεγονός ότι τζίνο που θα εβλέπαμε, θα ήταν όνειρο ζωής. Τζιαι ήταν. 

Εξεκίνησε η συναυλία. Μισοχτισμένος ο τοίχος τζιαι που τη μια τζιαι που την άλλη πάντα της σκηνής. Ένα ογκώδες κατασκεύασμα κάπου στα 10 μέτρα (ίσως και περισσότερα?!?). Τo άνοιγμα της συναυλίας με το θρυλικό 'In the Flesh?' μας άφησε ούλους με ανοιχτό το στόμα. Στην αρχή, να ακούεται η θρυλική φωνή του Κερκ Ντάγκλας με το "I AM SPARTACUS" καθώς το βλέπεις να φλασhάρει τζιαι που τη μια τζιαι που την άλλη μεριά του τοίχου με τεράστια γράμματα σε βίντεο. Τζιαι νασου μπαίνει τζιαι ο Waters μέσα. Ο απόλυτος χαμός. Η αποθέωση. Το χειροκρότημα. Η συγκίνηση. Τζιαι στο τέλος του τραγουδιού νάσου τα ακατάπαυστα πυροτεχνήματα. Τζιαι σε μια φάση νάτο τζιαι το αεροπλανάκι τζιαι ο ήχος αεροπλάνου να περνά από πάνω από το στάδιο πετώντας προς τη δεξιά μερά του τοίχου, γκρεμίζοντας ένα κομμάτι του. Το κάτι άλλο λαλώ σας. 

Τζιαι μετά αρχίζει σιγά σιγά να να παίρνει το playlist του 'The Wall' με τη σειρά. Φτάνει στο "Another Brick in the Wall Pt 2".  Νομίζω, φτάνει κάποια στιγμή στη ζωή μας που περνούμε κάποιες εμπειρίες τζιαι οι λέξεις εν τόσο λίες για να περιγράψουμε κάτι. Γουέλ, τούτο που έζησα ήταν ακριβώς που τζίνες τις περιπτώσεις. Αρχίζει η μελωδία για το τραγούδι. Ο κόσμος να χειροκροτά τζιαι να απολαμβάνει. Η χορωδία να τραγουδά έναντι του "φουσκωτού" δασκάλου που κρεμόταν μπροστά που τη σκηνή τζιαι εμείς απλά να μεν μπορούμε να συγκρατήσουμε το δέος τζιαι τη συγκίνηση μας.

Στο τέλος του κομματιού, έφτασε η ώρα να μας μιλήσει ο Waters. Τζιαι άρχισε να μιλά στα Ελληνικά. Κοίτα να δεις. Όντας παιδί της Αγγλίας, αντιλαμβάνομαι πόσο ωραία θα είναι να δεις τζιαι τη συναυλία στο Webley. Αλλά το γεγονός ότι έπιασε το παλμό του κόσμου με το τι συμβαίνει τωρά στην Ελλάδα (τζιαι στην Κύπρο), το γεγονός ότι μας εκαλοσώρισε στα Ελληνικά, το γεγονός ότι είπε ότι αυτή η συναυλία είναι αφιερωμένη στα θύματα κατά της κρατικής τρομοκρατίας, το γεγονός ότι μας αστείεψε λέγοντας μας "είναι δύσκολο το γλώσσα σου, αλλά τι να κάνουμε, δε πειράζει", είναι αρκετοί λόγοι για να σε κάμουν να απολαύσεις τη συναυλία ακόμα περισσότερο απ' ότι να τη βλέπεις όλη στα Αγγλικά. Το κάτι άλλο. Αφού ευχαρίστησε τη χορωδία τζιαι το κοινό, επίσης στα Ελληνικά, συνέχισε με το πλέιλιστ του άλμπουμ. 

Το πραγματικά φαντασμαγορικό ήταν το συνεχές χτίσιμο του τοίχου. Τα τραγούδια κυλούσαν τζιαι ο τοίχος εχτίζετουν. Απίθανη οργάνωση. Επαρακολουθούσα τους stage people, όι τους μουσικούς μόνο, αλλά τζιαι τζίνους που το εχτίζαν. Απλά άψογοι. Τζιαι έφτασε σ' ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια. 

"Mother" 

Mother do you think they'll drop the bomb? 
Mother do you think they'll like this song? 
Mother do you think they'll try to break my balls?
Oooh, ahh
Mother should I build the wall?
Mother should I run for President?
Mother should I trust the government?

Ο απόλυτος εκστασιασμός!!!!! Να το τραγουδά τζιαι να προσπαθώ να συγκρατηθώ να μεν κλάψω. Απλά υπέροχο. Τζιαι κάπου σιγά σιγά, ανάμεσα στα τραγούδια ο τοίχος να κλείνει. Τζιαι να μεινίσκει μόνο ένα τούβλο ανοιχτό. Τζιαι τζιαμέ μας αφήνει με το μνημιώδες "Goodbye Cruel World" τζιαι γίνεται καπνός τζιαι φέφκει τζιαι μπαίνει τζιαι το τελευταίο τούβλο. 

INTERMISSION

Έγραψε ο τοίχος. Τζιαι μιας τζιαι τη συναυλία την αφιέρωσε στον Χοσέ Μέντες πυ επέθανε στις βομβιστικές ενέργειες του Λονδίνου το 2005, καθόλη τη διάρκεια του διαλείμματος, σε κάθε "τούβλο" του τοίχου εμφανίζονταν κάθε 2 λεπτά φωτογραφίες με ανθρώπους που έχασαν την ζωή τους είτε σε πολέμους, είτε κατά της εξέγερσης τους προς το κράτος της καταπίεσης. Άτομα τα οποία έμειναν σταθερά στα πιστεύω τους τζιαι επολέμησαν είτε με άμεσο είτε με έμμεσο τρόπο για τζίνα. Ένας τοίχος. Χίλια πρόσωπα. 

Το 2ο μέρος βρήκε το Γουότερς να μας τραγουδά από πίσω. Κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Ο τοίχος να μπλοκάρει τα πάντα. Εξεκίνησε με το καταπληκτικό "Hey You" τζιαι όταν άνοιξε πλέον 2-3 τούβλα μας ερώτησε με το τραγούδι "Is there anybody out there?"...Οι στίχοι τόσο διαχρονικοί, τόσο ουσιώδες. Υπάρχει άραγε σου κανένας τζιαμέ έξω πλέον...

Κάπου στο χάος, στην απόλυτη έκσταση του μουδιαστικού "Comfortambly Numb" όπου οι πάντες παραλυρούσαν από το πόσο σύγχρονο τζιαι διαχρονικό εν το τραγούδι, νάσου φωνάζει με ενθουσιασμό ο Γουότερς..."Υπάρχουν τρελοί απόψε στην αρένα;;; Αυτό είναι για σας." Τζιαι αρχίζει να παίζει το μανιώδες "Run Like Hell". Ήταν μια που τούντες φάσεις που εν εμπορούσα ούτε φωτογραφίες να φκάλω. Ανεβάσαμε ούλοι τα σhέρκα μας πάνω ψηλά τζιαι εχειροκροτούσαμε ρυθμικά παλαμάκια. Τζιαι να σου να χοροπηδάς πάνω κάτω τζιαι να τραγουδάς μαζί με τον Waters. Η αδρεναλίνη στα ύψη.

Ο Waters, πλέον ντυμένος στα χιτλερικά να κρατά πολυβόλο τζιαι να μας σημαδέφκει τζιαι που πίσω ο τοίχος θεόρατος με τον κιθαρίστα που πίσω να μας μαγεύει. Τζιαι κάπου τζιαμέ να το νιώθω να πλησιάζει το τέλος. 

Πριν μας αφήσει όμως, έφκαλα όλο το βίντεο του τραγουδιού το "The Trial". Απίστευτα γραφικά. Απίστευτα καυστικοί στίχοι τζιαι θεατρικότητα. Εξωπραγματικό, αληθινό, ωμό. Απλά υπέροχο. 

Και σύντομα έφτασε τζιαι το "Outside the Wall" όπου έσπασε πλέον ο τοίχος, στην κυριολεξία, εφκήκαν ούλοι οι συντελεστές για το αποχαιρετηστήριο. Ένιωθα άθλια. Λύπη. Εγωισμό. Εν ήθελα να τελειώσει. Έζησα κάτι το τόσο out-of-this-world-experience-mind-blowing-breathtaking-holy-mother-of-god-jesus-hail-and-mary που δε ξέρω τζι' εγώ πως εσυγκρατούσα τη συγκίνηση που με εκατάκλυζε. 

Ο τοίχος σπασμένος. Η καρδιά μου γεμάτη. Θυμούμαι έφεφκα που το Ο.Α.Κ.Α σκοντητόν τζιαι η μόνη φράση που επέρναν που το νου μου ήταν...."μα τωρά θέλεις να μου πεις έζησα το τούτο ή ήταν ούλα ένα όνειρο". 

Ένα όνειρο ζωής επραγματοποιήθηκε. Για όλους τους φαν που δεν έτυχε να δουν λάιβ του Roger Waters ή των Pink Floyd, πραγματικά είναι όλα όσα φαντάζεστε τζιαι ακούτε τζιαι ακόμα παρά πέρα. Μια θεσπέσια μαγεία, γεμάτη με στίχους τζιαι νοήματα που σε πολύ λίγους καλλιτέχνες βρίσκεις πλέον.


Μια απίστευτη συναυλία που είμαι περήφανη να πω.....ΉΜΟΥΝ ΚΙ' ΕΓΩ ΕΚΕΙ!!!!


Το 1ο Μέρος της συναυλίας πιο κάτω. Κάποιος τα έβαλε ήδη ούλα μες το Youtube. Αν τζιαι είσhε μιαν άλφα απόσταση, πάλε μπορείτε να την απολαύσετε!!!!

"Another Brick in the Wall Pt 2" 

We don't need no education
We dont need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone

Roger Waters The Wall 

Live in Athens O.A.K.A 2013

Part A'