My Mad Fat Diary
Προχτές είδα τούντην φώτο που κυκλοφορά μες το διαδύκτιο τζιαι άρκεψα να σκέφτουμε το θέμα 'παχυσαρκία' τζιαι πιο συγκεκριμένα 'παχυσαρκία' στη Κύπρο.
Με επίσης δικαιολογία μιαν αγγλική σειρά, 'My Mad Fat Diary', βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα τζιαι παραγωγής του Channel 4 (το οποίο υπερλατρεύω - μέινλι για τις συνεχείς επαναλήψεις των 'Friends' - άσχετο), που είδα πριν κανά θκιο μήνες, παίρνω το θάρος να μιλήσω εκ πείρας πως είναι να είσαι/θεωρήσε παχύσαρκο άτομο στην νήσο.
Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι τούντο ποστ εν το γράφω για να κλαφτώ ή να τραβήσω προσοχή, απλά ίσως για να βάλω τζιαι εγώ τα πράγματα κάτω τζιαι να δω πως έχουν. Με τον ίδιο τρόπο που θα μιλήσω για τη παχυσαρκία, θα εμιλούσα τζιαι για κάποιον ο οποίος είναι υπερβολικά αδύνατος. (να σημειώσω ότι μια που τις καλύτερες μου φίλες εν Δανέζα τζιαι αρκετά αδύνατη, σόου είδα τζιαι the other side of the matter, οπότε ξέρω πως νιώθει/ένιωθε κάποιος ο οποίος εν αρκετά αδύνατος). Ποια είναι η στάση τζιαι η νοοτροπία γενικά. Τζιαι επειδή εγώ ζω το, επί καθημερινής βάσης, θα ήθελα να τα δω λιο πιο αντικιμενικά τα πράγματα.
Μικρή δεν ήμουν παχουλή, αλλά όσο έμπαινα στην εφηβεία, το βάρος μου αυξάνετουν. Έχω τον ίδιον σωματότυπο με τη μάδερ μου σόου, πάντα ήταν ο μεγάλος φόβος όλης της οικογένειας να μην πάρω τζιαι εγώ υπερβολικό βάρος σε σημείο που να μη μπορώ να το χάσω. Γουέλ, το πήρα. Όι πως εν κάτι για το οποίο περιμένω συγχαρητήρια, especially when it feels that history is sort of repeating itself, I'm just saying how things really are.
Παρ' όλο το βάρος μου όμως, ως τον καιρό που ήμουν 16 έκαμνα 2 ειδών χορού (μπαλέτο για 10 χρόνια τζιαι τζαζ για 6 χρόνια) τζιαι εκρατιούμουν σε μια αρκετά φυσιολογική φόρμα.
Τα πράγματα στο σχολείο όμως δεν ήταν καλά. Από το δημοτικό αρχίσαν τα πειράγματα, στο γυμνάσιο τζιαι στο λύκειο εχειροτέρεψε ΠΑΡΑ πολλά η κατάσταση τζιαι όσπου να υπάρξει καν σαν κόνσεπτ ο όρος του 'bullying' στην νήσο, εχώ είχα ήδη φύγει στη μάδερ Ίνγκλαντ για σπουδές.
Οι καθηγητές ποττέ δεν με εβάλαν σε θεατρικά, cause god forbid who's crazy enough to cast a FAT person in the mid 90s!!! I was always the odd one out, για να μην αναφέρω τα διάφορα παρατσούκλια τζιαι σχόλια που με εφωνάζαν κατά διαστήματα οι πλείστοι συμμαθητές. Αθυμούμαι, είχα στην 3η Λυκείου έναν συμμαθητή, που με επερίπεζε ΜΕΣΑ στη τάξη μπροστά στους καθηγητές τζιαι την υπόλοιπη τάξη. Τζιαι οι καθηγητές αμέριμνοι. Εκάμναν μιαν παύση, ενομίζαν ότι θα εξεθώριαζε τζιαι εσυνεχίζαν ακάθεκτα το μάθημα. Όσο για το μάθημα της γυμναστικής, ένα δράμα η κατάσταση. Τζιαμέ ήταν το τοπ. Αλλά ποτέ μου εν το έβαλα κάτω. Επάλεφκα το.
Το γεγονός ότι βρισκόμουν πάντα στο περιθώριο συνεχώς από την ηλικία των 10 λόγω του πάχους μου, με τα χρόνια με έκαμε να ψάξω λίγο πιο βαθιά την ανθρώπινη φύση. Το πάχος μου, κατά κάποιο τρόπο, με έμαθε να κοιτάζω πέρα που την εμφάνιση τζιαι να μεν είμαι τόσο προκατελλειμένη τζιαι κλειστόμυαλη.
Στην Αγγλία δε, εδιδάχτηκα με πολλά θερμό τρόπο την ισότητα, την ανεχτικότητα τζιαι την διαφορετικότητα. Αν τζιαι άσχετο με την παχυσαρκία, τούτο μου εδίδαξε να είμαι με τον ίδιο τρόπο ανεκτική τζιαι ίση προς θέματα θρησκείας, σεξουαλικής προτίμησης τζιαι τρόπου ζωής.
Το να είναι κάποιος διαφορετικός που σένα, δε σημαίνει τζιαι απαραίτητα κάτι κακό. Τωρά τούτο το πράμα, στην Κύπρο εν το βλέπω να ισχύει. Όι ιδιαίτερα τουλάχιστον, για να μεν πάρω πολύν κόσμο στο λαιμό μου (πριν προλάβετε να μου πείτε μα τζιαι μου). Να σας δώκω ένα παράδειγμα:
Μεγάλη Παρασκευή επίαμε εκκλησία (οφ κορς) με την κάζιν τζιαι τη θεία μου. Με το που εμπήκαμε μέσα, εκάμαν μας φουλ μπόντι σκαν. Καλά, φυσικά τούτο θα μου πείτε, κάμνουν το τζιαι σε άτομα τα οποία εν εν παχύσαρκα. Δεν αντιλέγω οφ κορς.
Μόνο που when it comes to fat people, the stare is more intense. Τωρά θα μου πείτε, ότι τούτα μπορεί να εν ούλα ανασφάλειες δικές μου τζιαι how I view myself. Ίσως αλλά not so much. Το ότι όταν είσαι παχύσαρκος ο άλλος σε κριτικάρει περισσότερο απ' ότι θα εκριτικάρε κάποιον ο οποίος είναι κανονικού βάρους, τούτο ευσταθεί. After all, it's common to find the "odd" one out.
Για πολύν τζιαιρό, επίστεφκα ότι το βάρος μου ποττέ εν θα με πάρει πουθενά τζιαι ότι πάντα θα κατηγοριοποιούμαι because of it. This may be true at some extend; αλλά το βάρος μου επήρε με all the way to Bristol in my Master Graduation day, my obesity took me all the way to the ITV London Studios where I worked, and my obesity took me all the way to Stratford-upon-Avon where I got accepted by the Shakespearean Insitute to do a Postgraduate course. My obesity was not in the way, when I was fighting for my future, and it certainly was not being made a part of my life's CV.
Πλέον, έμαθα να μεν είμαι τόσο σκληρή με τον εαυτό μου. Δεν λέω ότι αποδέχομαι 100% το βάρος μου, γιατί πάντα θα μου δημιουργεί διαφόρα κόμπλεξ τζιαι προβλήματα (καλλοπισμού, υγείας κλπ) αλλά έμαθα να αγαπώ τον εαυτό μου με τούντο body shape which I have.
I can still look just as stunning or nice or pretty or shmexy (as my darling friend, Diddly calls me) as long as I exhume confidence and love for myself. Είμαι 26 χρονών. τζιαι μετά που αρκετό διάστημα επιτέλους έμαθα να σέβομαι το body shape μου.
Η σειρά που ανάφερα πιο πάνω, είναι μια από τις καλύτερες τζιαι πιο αυθεντικές, ωμές τζιαι ειλικρινής σειρές που είδα εδώ και καιρό. Μιλά για τα προβλήματα ενός έφηβου κοριτσιού, το πως αντιμετωπίζει η ίδια και οι οικογένεια της την παχυσαρκία της, το πως την αντιμετωπίζει η αγγλική κοινωνία στα μέσα της δεκαετίας των 90s (με killer soundtracks of course - Oasis, Radiohead etc), τζιαι στην τελική πως την αντιμετωπίζουν οι ίδιοι της οι "φίλοι" μετά από ένα περιστατικό που την οδήγησε σε mental institution.
Εν εν πολλά εύκολο μου να γράφω τούντο ποστ αλλά με κάποιο παράξενο τρόπο είμαι περήφανη για μένα που το γράφω. Νιώθω οκέι τις περισσότερες ημέρες, τζιαι πλέον το να φτιάχνομαι τζιαι να περιποιούμαι τον εαυτό μου εν σαν ένα treat to make me shine (metaphorically speaking).
Υπάρχουν στιγμές που μεμψιμοιρώ τζιαι κλαίουμαι περί θέματα αγάπης (μάλλον εν τα περιοδικά που φταίσσιν σε έτσι φάση). Αλλά η αγάπη, εν έσhιει καμία σχέση νομίζω. Η αγάπη εν κοιτάζει body shapes, at least I'd like to think so. Η έλξη on the other hand, is a totally different story, which εν εν επί του παρόντος να το αναπτύξω. Σε άλλο ποστ ίσως τούτο.
Δεν θα το κρύψω ότι ο λόγος που νιώθω πιο άνετα στην Αγγλία είναι επειδή αντιμετωπίζομαι με περισσότερη ισότητα μπροστά στον οποιονδήποτε, όσον αφορά το βάρος μου (τζιμέσα ο ρατσισμός τους εν εν τόσο πας την παχυσαρκία όσο πας τα θέματα εθνικότητας - with the exclusion of the entertainment industry - τζιαμέ εν dog-eat-dog η κατάσταση πας σε θέματα βάρους) , τζιαι τούτο πάει τζιαι για όταν επίεννα τζιαι για interview για δουλειές. Ενώ οι μάστροι εις τηνμπανανία Κυπριστάν το πρώτο πράγμα που κοιτάζουν πάνω μου εν το πάχος μου όταν πάω σε interviews, σε οποιανδήποτε εταιρεία που εδούλεψα στο εξωτερικό με αντιμετωπίσαν με ισότητα ως προς το θέμα 'body shape'.
Ίσως τζιαι γι' αυτό ως τωρά στη νήσο με προσλαμβάνουν εταιρείες ξένες τζιαι κάμνω τζιαι παρέα με άτομα που εζήσαν εξωτερικό (αν τζιαι το ότι εζήσαν εξωτερικό εν εν κατ' ανάγκη κριτήριο ανεκτικότητας τζιαι μη-στενομυαλίας) τζιαι έχουν αμοιβαία συναισθήματα ως προς την 'διαφορετικότητα' του άλλου.
Όπως τζιαι να' σhει, θα κλέψω τη πατέντα των Α.Α. meetings - την οποία επίσης επατένταρε ο συν-μπλόγκερ Πανίκος που Λαμπιόνι (all rights reserved and all copyrights go to the rightful owner) τζιαι θα πω, είμαι η Λου τζιαι είμαι παχύσαρκη.
Καλό ξοπάσκασμα έβριουαν!
Με επίσης δικαιολογία μιαν αγγλική σειρά, 'My Mad Fat Diary', βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα τζιαι παραγωγής του Channel 4 (το οποίο υπερλατρεύω - μέινλι για τις συνεχείς επαναλήψεις των 'Friends' - άσχετο), που είδα πριν κανά θκιο μήνες, παίρνω το θάρος να μιλήσω εκ πείρας πως είναι να είσαι/θεωρήσε παχύσαρκο άτομο στην νήσο.
Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι τούντο ποστ εν το γράφω για να κλαφτώ ή να τραβήσω προσοχή, απλά ίσως για να βάλω τζιαι εγώ τα πράγματα κάτω τζιαι να δω πως έχουν. Με τον ίδιο τρόπο που θα μιλήσω για τη παχυσαρκία, θα εμιλούσα τζιαι για κάποιον ο οποίος είναι υπερβολικά αδύνατος. (να σημειώσω ότι μια που τις καλύτερες μου φίλες εν Δανέζα τζιαι αρκετά αδύνατη, σόου είδα τζιαι the other side of the matter, οπότε ξέρω πως νιώθει/ένιωθε κάποιος ο οποίος εν αρκετά αδύνατος). Ποια είναι η στάση τζιαι η νοοτροπία γενικά. Τζιαι επειδή εγώ ζω το, επί καθημερινής βάσης, θα ήθελα να τα δω λιο πιο αντικιμενικά τα πράγματα.
Μικρή δεν ήμουν παχουλή, αλλά όσο έμπαινα στην εφηβεία, το βάρος μου αυξάνετουν. Έχω τον ίδιον σωματότυπο με τη μάδερ μου σόου, πάντα ήταν ο μεγάλος φόβος όλης της οικογένειας να μην πάρω τζιαι εγώ υπερβολικό βάρος σε σημείο που να μη μπορώ να το χάσω. Γουέλ, το πήρα. Όι πως εν κάτι για το οποίο περιμένω συγχαρητήρια, especially when it feels that history is sort of repeating itself, I'm just saying how things really are.
Παρ' όλο το βάρος μου όμως, ως τον καιρό που ήμουν 16 έκαμνα 2 ειδών χορού (μπαλέτο για 10 χρόνια τζιαι τζαζ για 6 χρόνια) τζιαι εκρατιούμουν σε μια αρκετά φυσιολογική φόρμα.
Τα πράγματα στο σχολείο όμως δεν ήταν καλά. Από το δημοτικό αρχίσαν τα πειράγματα, στο γυμνάσιο τζιαι στο λύκειο εχειροτέρεψε ΠΑΡΑ πολλά η κατάσταση τζιαι όσπου να υπάρξει καν σαν κόνσεπτ ο όρος του 'bullying' στην νήσο, εχώ είχα ήδη φύγει στη μάδερ Ίνγκλαντ για σπουδές.
Οι καθηγητές ποττέ δεν με εβάλαν σε θεατρικά, cause god forbid who's crazy enough to cast a FAT person in the mid 90s!!! I was always the odd one out, για να μην αναφέρω τα διάφορα παρατσούκλια τζιαι σχόλια που με εφωνάζαν κατά διαστήματα οι πλείστοι συμμαθητές. Αθυμούμαι, είχα στην 3η Λυκείου έναν συμμαθητή, που με επερίπεζε ΜΕΣΑ στη τάξη μπροστά στους καθηγητές τζιαι την υπόλοιπη τάξη. Τζιαι οι καθηγητές αμέριμνοι. Εκάμναν μιαν παύση, ενομίζαν ότι θα εξεθώριαζε τζιαι εσυνεχίζαν ακάθεκτα το μάθημα. Όσο για το μάθημα της γυμναστικής, ένα δράμα η κατάσταση. Τζιαμέ ήταν το τοπ. Αλλά ποτέ μου εν το έβαλα κάτω. Επάλεφκα το.
Το γεγονός ότι βρισκόμουν πάντα στο περιθώριο συνεχώς από την ηλικία των 10 λόγω του πάχους μου, με τα χρόνια με έκαμε να ψάξω λίγο πιο βαθιά την ανθρώπινη φύση. Το πάχος μου, κατά κάποιο τρόπο, με έμαθε να κοιτάζω πέρα που την εμφάνιση τζιαι να μεν είμαι τόσο προκατελλειμένη τζιαι κλειστόμυαλη.
Στην Αγγλία δε, εδιδάχτηκα με πολλά θερμό τρόπο την ισότητα, την ανεχτικότητα τζιαι την διαφορετικότητα. Αν τζιαι άσχετο με την παχυσαρκία, τούτο μου εδίδαξε να είμαι με τον ίδιο τρόπο ανεκτική τζιαι ίση προς θέματα θρησκείας, σεξουαλικής προτίμησης τζιαι τρόπου ζωής.
Το να είναι κάποιος διαφορετικός που σένα, δε σημαίνει τζιαι απαραίτητα κάτι κακό. Τωρά τούτο το πράμα, στην Κύπρο εν το βλέπω να ισχύει. Όι ιδιαίτερα τουλάχιστον, για να μεν πάρω πολύν κόσμο στο λαιμό μου (πριν προλάβετε να μου πείτε μα τζιαι μου). Να σας δώκω ένα παράδειγμα:
Μεγάλη Παρασκευή επίαμε εκκλησία (οφ κορς) με την κάζιν τζιαι τη θεία μου. Με το που εμπήκαμε μέσα, εκάμαν μας φουλ μπόντι σκαν. Καλά, φυσικά τούτο θα μου πείτε, κάμνουν το τζιαι σε άτομα τα οποία εν εν παχύσαρκα. Δεν αντιλέγω οφ κορς.
Μόνο που when it comes to fat people, the stare is more intense. Τωρά θα μου πείτε, ότι τούτα μπορεί να εν ούλα ανασφάλειες δικές μου τζιαι how I view myself. Ίσως αλλά not so much. Το ότι όταν είσαι παχύσαρκος ο άλλος σε κριτικάρει περισσότερο απ' ότι θα εκριτικάρε κάποιον ο οποίος είναι κανονικού βάρους, τούτο ευσταθεί. After all, it's common to find the "odd" one out.
Για πολύν τζιαιρό, επίστεφκα ότι το βάρος μου ποττέ εν θα με πάρει πουθενά τζιαι ότι πάντα θα κατηγοριοποιούμαι because of it. This may be true at some extend; αλλά το βάρος μου επήρε με all the way to Bristol in my Master Graduation day, my obesity took me all the way to the ITV London Studios where I worked, and my obesity took me all the way to Stratford-upon-Avon where I got accepted by the Shakespearean Insitute to do a Postgraduate course. My obesity was not in the way, when I was fighting for my future, and it certainly was not being made a part of my life's CV.
Πλέον, έμαθα να μεν είμαι τόσο σκληρή με τον εαυτό μου. Δεν λέω ότι αποδέχομαι 100% το βάρος μου, γιατί πάντα θα μου δημιουργεί διαφόρα κόμπλεξ τζιαι προβλήματα (καλλοπισμού, υγείας κλπ) αλλά έμαθα να αγαπώ τον εαυτό μου με τούντο body shape which I have.
I can still look just as stunning or nice or pretty or shmexy (as my darling friend, Diddly calls me) as long as I exhume confidence and love for myself. Είμαι 26 χρονών. τζιαι μετά που αρκετό διάστημα επιτέλους έμαθα να σέβομαι το body shape μου.
Η σειρά που ανάφερα πιο πάνω, είναι μια από τις καλύτερες τζιαι πιο αυθεντικές, ωμές τζιαι ειλικρινής σειρές που είδα εδώ και καιρό. Μιλά για τα προβλήματα ενός έφηβου κοριτσιού, το πως αντιμετωπίζει η ίδια και οι οικογένεια της την παχυσαρκία της, το πως την αντιμετωπίζει η αγγλική κοινωνία στα μέσα της δεκαετίας των 90s (με killer soundtracks of course - Oasis, Radiohead etc), τζιαι στην τελική πως την αντιμετωπίζουν οι ίδιοι της οι "φίλοι" μετά από ένα περιστατικό που την οδήγησε σε mental institution.
Εν εν πολλά εύκολο μου να γράφω τούντο ποστ αλλά με κάποιο παράξενο τρόπο είμαι περήφανη για μένα που το γράφω. Νιώθω οκέι τις περισσότερες ημέρες, τζιαι πλέον το να φτιάχνομαι τζιαι να περιποιούμαι τον εαυτό μου εν σαν ένα treat to make me shine (metaphorically speaking).
Υπάρχουν στιγμές που μεμψιμοιρώ τζιαι κλαίουμαι περί θέματα αγάπης (μάλλον εν τα περιοδικά που φταίσσιν σε έτσι φάση). Αλλά η αγάπη, εν έσhιει καμία σχέση νομίζω. Η αγάπη εν κοιτάζει body shapes, at least I'd like to think so. Η έλξη on the other hand, is a totally different story, which εν εν επί του παρόντος να το αναπτύξω. Σε άλλο ποστ ίσως τούτο.
Δεν θα το κρύψω ότι ο λόγος που νιώθω πιο άνετα στην Αγγλία είναι επειδή αντιμετωπίζομαι με περισσότερη ισότητα μπροστά στον οποιονδήποτε, όσον αφορά το βάρος μου (τζιμέσα ο ρατσισμός τους εν εν τόσο πας την παχυσαρκία όσο πας τα θέματα εθνικότητας - with the exclusion of the entertainment industry - τζιαμέ εν dog-eat-dog η κατάσταση πας σε θέματα βάρους) , τζιαι τούτο πάει τζιαι για όταν επίεννα τζιαι για interview για δουλειές. Ενώ οι μάστροι εις την
Ίσως τζιαι γι' αυτό ως τωρά στη νήσο με προσλαμβάνουν εταιρείες ξένες τζιαι κάμνω τζιαι παρέα με άτομα που εζήσαν εξωτερικό (αν τζιαι το ότι εζήσαν εξωτερικό εν εν κατ' ανάγκη κριτήριο ανεκτικότητας τζιαι μη-στενομυαλίας) τζιαι έχουν αμοιβαία συναισθήματα ως προς την 'διαφορετικότητα' του άλλου.
Όπως τζιαι να' σhει, θα κλέψω τη πατέντα των Α.Α. meetings - την οποία επίσης επατένταρε ο συν-μπλόγκερ Πανίκος που Λαμπιόνι (all rights reserved and all copyrights go to the rightful owner) τζιαι θα πω, είμαι η Λου τζιαι είμαι παχύσαρκη.
Καλό ξοπάσκασμα έβριουαν!
Radiohead - Street Spirit
Γουαου! Μπράβο σου κοπέλα μου!
ReplyDeleteΓουαου! Μπράβο σου κοπέλα μου!
ReplyDeleteΕθύμησες μου τουτο το ποστ που ειχα γράψει παλια με το ιδιο νομίζω σκεπτικό που γραφεις και εσυ το σημερινο.
ReplyDeleteΤον εαυτό μου τον εχω αποδεχτει, τον αγαπώ αλλα προσπαθω παντα να ειμαι στα πλαισια που νοιωθω ανετα με το κορμι μου. Πιο μικρη με επηρεαζαν τα σχολια των αλλων αλλα πλεον δεν με απασχολουν. Πριν αλλαξει ο τροπος που μας αντιμετωπιζουν οι αλλοι, πρεπει να αλλαξουμεν τον τροπο που αντιμετωπιζουμε εμεις τον εαυτο μας. :))
Α! ιδου το ποστ γιατι λαλει πολλα που θα ελαλουν σε κομμεντ.
ReplyDeletehttp://drprasinada.blogspot.com/2011/06/blog-post_26.html
@Κολόνα: Χαχαχαχα, αν και νιώθω κάπως παράξενα για τα μπράβο, απλά είπα ότι ισχύει στην περίπτωση μου. Τζιαι χαίρομαι που πλέον δεν ντρέπομαι για τούτο που είμαι. :)
ReplyDelete@Πρασινάδα: Ά γεια σου!!! ΠΟΛΛΑ πολλα σοφό τούτο που είπες.
"Πριν αλλάξει ο τρόπος που μας αντιμετωπίζουν οι άλλοι, πρέπει να αλλάξουμεν τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε εμείς τον εαυτό μας."
Τι μεγάλη αλήθκεια τούτο!!!! Όπως είπα, τωρά δεν ντρέπομαι για το ποιά είμαι. Τζιαι αν τζιαι επήρε μου τζιαιρό, κόπο, δάκρυα τζιαι αρκετό χαρτ-μπρέικ για να μπορώ να με αφήσω να με αγαπήσω, I am here, and I am loving myself. :)
To all bodies are good ine katarxas aoristo! Me tin idia logiki mporo na po ke ego ola ta somata enen kala!
ReplyDeletePrepi na dume to prama me kritiria, iparxun kapia xronia ekseliksis panomas ke kavlonume me sigkekrimena pramata. enen 8ema anen good i oi alla ena 60% siura tu pli8ismu pano sti gi protima arketa gematus kolus gia paradigma. Mia pu enexi kolus enen "kali".
En ena paradigma tuto. Xoris kritiria en mporis na les af8ereta pramata.
Anw tulaxisto se 8ema igias iparxun kapia plesia ti en kalo ke ti en kako. Ute skinny ute 300% fat en kalo. Iparxi enas tipos telospanton pu su lali pio ine to good sto 8ema igias.
@Prasinada: Αμάν!!!!!! Αθυμούμαι τούντο ποστ. Χαχαχαχαχα omg, εν που το 2011. Are we THAT ancient in the blogosphere Prasinada? :P
ReplyDeleteEimai o Panikkos o Lampionis kai molis ethkiavasa tin pio eilikrini anartisi edo kai kairo.
ReplyDelete@Chrysanthos Nonis: You're entitled to your opinions. I, on the other hand, disagree.
ReplyDelete@Panic Joyglow: Χαχαχα μάι φριέντ Πανίκο. Εκόπαρα σε. :P
As for the post: you know what they say, "honesty is the best policy". Here I am, THIS is who I am. No gimmicks. :)
οτιδήποτε πέρα που το "κανονικό" (σε πολλά εισαγωγικά) τρώει κριτική :/
ReplyDeleteαν εσύ αποδέχεσαι πρώτη την εμφάνιση σου, τούτο φκαίνει τζαι προς τα έξω :-)
άσε που οι μόδες αλλάζουν... σκέψου τες ταινίες που διαδραματίζονται τον 18-19ο αιώνα τζαι παίζει η κρεμάστρα Νάιτλι -θα την είχαν για προσάναμμα!! :Ρ
''Το γεγονός ότι βρισκόμουν πάντα στο περιθώριο συνεχώς από την ηλικία των 10 λόγω του πάχους μου, με τα χρόνια με έκαμε να ψάξω λίγο πιο βαθιά την ανθρώπινη φύση. Το πάχος μου, κατά κάποιο τρόπο, με έμαθε να κοιτάζω πέρα που την εμφάνιση τζιαι να μεν είμαι τόσο προκατελλειμένη τζιαι κλειστόμυαλη.''
ReplyDeleteδιαφωνώ κάπως με τούτη σου την παράγραφο, εγω θεωρούμαι φυσιολογική προς παστή για τον κόσμο τούτο σημαίνει οτι εν βλέπω πέρα που την εμφάνιση? οτι κρίνω τους άλλους για το πως είναι?
το στεαρ στην εκκλησία κάμνουν το σε ούλλους ντοντ γουορρι,τζαι συμφωνώ οτι τα πράγματα στην κύπρο εν κάπως ρατσιστικά οι μόνο προς την παχυσαρκία σε ούλλα αλλά αρχίσαν τζαι αλλάσουν τζαι θα συνεχίσουν να αλλάσουν οι με μεγάλα βήματα με μικρά αλλά αλλάσσουν.
''Πλέον, έμαθα να μεν είμαι τόσο σκληρή με τον εαυτό μου. Δεν λέω ότι αποδέχομαι 100% το βάρος μου, γιατί πάντα θα μου δημιουργεί διαφόρα κόμπλεξ τζιαι προβλήματα (καλλοπισμού, υγείας κλπ) αλλά έμαθα να αγαπώ τον εαυτό μου με τούντο body shape which I have.'' συμφωνώ με τούτη σου την παράγραφο τζαι εν πολλά δύσκολο να αγαπάς τον εαυτό σου εγω ακόμα εν το κατάφερα τζαι χαιρομαι για σένα.
η αγάπη εν όπως το είπες εν αγαπάς τον άλλο γιατί εν λεπτός ή χοντρός ψηλός ή κοντός. αγαπας τον για το μέσα του γιατί αν είσαι όμορφος μέσα σου το έξω σου φαίνεται τζαι τζίνο όμορφο εγώ έτσι πιστέυκω.
τζαι ο κάθε άνθρωπος αλλιώς βλέπει τους άλλους,σιγουρα υπάρχουν τζαι πολλοι στενόμιαλοι αλλά σίγουρα εννεν ούλλοι.
συγνώμη για το τεράστιο κομεντ τζαι αν είπα κάτι που μπορεί να σε πειράξει..
τζαι επιδή εν πάραπολα δύσκολο να κάμεις share κάτι έτσι μπράβο για τούτο!!
Τι μα σου πω, νιώθω ότι άνοιξες μας την ψυχη σου... Βρες τις ισσοροπιες σου και μια χαρα κορου είσαι.
ReplyDeleteμόνον εγώ έδωκα σημμασία στο itv τζαι στον shakespeare? :P
ReplyDeleteone word: WOWWWWWW
Πρέπει να σε γνωρίσω της αρφής μου!
Κάμνει Drama τζαι ξεκινά το masters της πας το acting το Σεπτέβρη.
Τζαι πρίει μου τζαι τες 2 μου τες ωοθήκες για τον shakespeare.
Όσον για το άλλο:
am i allowed to say that when it comes to health;
i dont care about your BMI, i don't care about your weight. i only care about your waistline,
Κατα τ΄άλλα...
ένεκα δουλειάς θωρώ που τ αλήθκεια υπερβολικά υπερβολικά παχύσαρκους τζαι no... it's not nice άμαν ένας άνθρωπος περιορίζεται που θέμα κίνησης, που θέμα αρθριτικών, που θέμα κακής ποιότητας ύπνου κτλ που το βάρος.
Όι γιατί κόφτει με που εν παχύσαρκος (όι overweight αλλά morbidly obese)...απλά κόφτει με που έναν feature του περιορίζει του τη ζωή του.
Σε τζείντη φάση ναι χρειάζεται intervention.
Μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολο ένει να είσαι 'διαφορετικός' σαν μεγαλώνεις τζαι σίουρα διά σου δυνάμεις που under other circumstances εν θα ανακάτωνες να έβρεις.
but hey, where's the fun in being the stereotype and for having an easy-peasy time?
with my bingo wings (περιπαίζει με ο συγκάτοικος :P) im waving bye bye for now haha.
RoAm.
Είναι κάποια πράγματα που με αφήνουν άφωνη. Τα ονομάζω "μαρτυρίες". Εν όμορφο που μοιράστηκες μαζί μας τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου.
ReplyDeleteΚαι συμφωνώ με αυτό που είπε η Πρας. Την αποδοχή του εαυτού μας. Χαίρομαι που την βρήκες!
Όπως κι αν είσαι, ό,τι κι αν κάνεις (ειδικά στην Κύπρο) θα σχολιαστείς. Είναι από τη φύση του ο άνθρωπος έτσι «κατασκευασμένος» ώστε να αρέσκεται στο να κουτσομπολεύει τους γύρω του,για να νιώθει οκ με τον εαυτό του.
ReplyDeleteΣίγουρα το να έχεις ένα χαρακτηριστικό (πχ. να είσαι υπέρβαρος) που δεν είναι μέσα στα όρια του «φυσιολογικού», είναι ένα extra πράγμα που ωθεί τον κάθε κακεντρεχή για να σχολιάσει. Όμως δεν είναι όλος ο κόσμος έτσι. Εγώ προσωπικά, ας πούμε, όταν δω ένα άτομο υπέρβαρο να περνά από δίπλα μου, επειδή ξέρω πως νιώθει άβολα, αναγκάζω τον εαυτό μου να γυρίσει το βλέμμα αλλού για να μη θεωρήσει πως τον κοίταξα υποτιμητικά. Ενώ η αλήθεια είναι πως και να τον κοίταζα, δε σημαίνει πως είναι επιδή τον λυπάμαι ή τον κατακρίνω. Απλά θα τον κοίταζα, όπως θα κοίταζα κι έναν άνθρωπο κανονικού βάρους.
Αυτό όμως που διακρίνω και με λυπεί είναι πως τα άτομα που δεν είναι ιδιαίτερα λεπτά ή έχουν κάποια άλλα χαρακτηριστικά που δε θεωρούνται τόσο ελκυστικά, έχουν την τάση να μειώνουν και να υποτιμούν πχ. μια κοπέλα ή ένα άντρα που χτυπιέται στο γυμναστήριο γιατί της/του αρέσει να έχει γυμνασμένο σώμα. Θεωρούν πως είναι ψώνιο τζαι ότι δεν έχει άλλες ασχολίες πέραν της εμφάνισης. Ο κάθε άνθρωπος έχει τις ανάγκες του, τις αδυναμίες του. Ποιοι είμαστε εμείς που θα κρίνουμε τον άλλο επειδή είναι λεπτός ή χοντρός, όμορφος ή άσχημος; Είμαστε ελεύθεροι ναι να κάμνουμε τις επιλογές μας αλλά απ’ εκεί και πέρα δεν έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε τον δίπλα μας για τις δικές του επιλογές (αν είναι κιόλας επιλογές, γιατί κάποιες φορές το να είσαι πχ. χοντρός ή λεπτός δεν εξαρτάται τόσο από σένα).
Μπράβο σου που αγαπάς και αποδέχεσαι τον εαυτό σου όπως και να ένει. Εγώ άρκησα πολλά παραπάνω που εσένα να τα καταφέρω, αλλά είμαι τζαι εγώ τζαμέ τωρά. Προσπαθώ να χάσω τα περιττά μου κιλά για τους λόγους που αναφέρει τζαι η Roam πιο πάνω, αλλά κατά τα άλλα σε όποιον δεν αρέσω, πρόβλημα δικό του. Keep happy and well. Φιλούθκια χχχχχ
ReplyDeleteI apopsi tu ka8e enos en apopsi pu en apoklistiki gia ton eafto tu. Enoite oti en sevasti afu en prosopiki ipo8esis tu ka8e enos. Ego exo xasi 20+ kila btw je den milo ektu asfalus afu exo ke ipo8iroidismo ke efkola mporo na ta piaso. 8eli pisma ke idrota kati te8kio ke 0 dikeologies ke xatirka tis oreksis mas.
ReplyDeleteεγω απλως θα προσθεσω στο σχολιο του Πανικκου τζιε της Νεραιδας.
ReplyDelete"Α γεια σου" τζιε που μενα!
Καταρχάς να ευχαριστήσω όλους όσους επήραν το χρόνο να διαβάσουν, αλλά και να απαντήσουν στο ποστ που εδημοσίευσα.
ReplyDeleteΌλα τα σχόλια τα οποία έλαβα ήταν καλοδεχούμενα, είτε εσυμφωνούσα είτε δεν εσυμφωνούσα μαζί τους.
Απλά έγρψα το τι ισχύει για μένα τζιαι το πως εβίωσα εγώ τούντο θέμα.
Δε θα απαντήσω στον καθένα ξεχωριστά, γι' αυτό συγχωράτε με. Είσαστε τζιαι πολλοί.
Απλά να πω ότι, κατά κάποιο τρόπο, με χαροποίησε το γεγονός ότι ένα τόσο δικό μου θέματα, έδωκε το έναυσμα σε τόσο κόσμο να προβληματιστεί τζιαι να εκφράσει τις δικές του απόψεις επί του θέματος. Εν εν τζιαι ότι πιο εύκολο, γι' αυτό, σε όλους όσους εκαταθέσαν τζιαι οι ίδιοι, με κάποιο τρόπο κομμάτια από δικές τους εμπειρίες, να ξέρετε ότι το εκτιμώ τζιαι το σέβομαι αφάνταστα.
Στην τελική, το μόνο που μετρά, είναι να αγαπάς εσύ τον εαυτό σου, όπως τζιαι να είναι αυτός: ψηλός, λιγνός, χοντρός, πλαδαρός, κοντός, με μαλλιά, με χωρίς μαλλιά, με ελιές, με φακίδες, με ραγάδες, με κυτταρίτιδα, με με με με με....νομίζω επιάσετε το πόιντ.
Και πάλι σας ευχαριστώ όλους.
Γκοντ μπλες!