Λυκόφως

Μετά σου λένε... Μη χάνεις την ελπίδα σου. Εδώ και ενάμισι περίπου μήνα είμαι στο Λονδίνο και ψάχνω απεγνωσμένα και πάλι για δουλειά. Λέω και πάλι γιατί είχα δουλειά μέχρι τον προηγούμενο Ιούνιο, ώσπου και δεν άντεξα και παραιτήθηκα για δύο λόγους: 1ον) η μάνα μου έκανε εγχείρηση και δε θα μπορούσα με τίποτα να μην είμαι στο πλευρό της και 2ον)δε μπορούσα να αντέξω ούτε άλλο ένα λεπτό τα αφεντικά μου που FYI μεθούσαν και ερχόντουσαν στη δουλειά στουπί και δε το μόνο που ήξεραν να κάνουν ήταν να ρίχνουν το φταίξιμο για ότι γινότανε επάνω μου και να με κακολογούν ακόμα και μπροστά στα μάτια μου. Και ενώ όλοι γύρω μου βρίσκουν δουλειά, έχουν λεφτά, είναι βολεμένοι και δεν κυνηγάνε ένα όνειρο (shakespeare και μαλακίες), εγώ ζω με δανεικά, υποχρεώνομαι, είμαι μοναχή μου, (μη τα συζητώ για οικογένεια, ο πατέρας μου λέει ότι αυτό που προσπαθώ να κάνω - να ανεξαρτητοποιηθώ - είναι μαλακίες), οι φίλοι μου όλοι μου λένε αυτή τη σπαστική κατ' εμένα φράση "Κάνε υπομονή. Μη χάνεις ελπίδα!...

Κάποτε είχα όνειρα... Ετούτο το καλοκαίρι ήτανε όμορφο, γεμάτο έρωτα και ξεγνοιασιά. Και ενώ οι γύρω μου σκορπίζουν ανελέητα το χρήμα, σαν ζαχαρωτές καραμέλες... Εγώ έχω μείνει στο περιθώριο, να ζητιανεύω με τα "χρυσά" μου πτυχία δουλειά απο τον καπιταλισμό. Ο πατέρας είναι πραγματιστής. Πάντοτε με έλεγε ονειροπόλα. Άλλοι απλά λένε πως έχω στόχους στη ζωή μου. Εγώ με βλέπω σαν μια μηδαμινή κόκκος άμμου, που τσαλαπατιέται απο τις χλιδάτες μπότες. Δεν με έχει αγαπήσει ποτέ κανείς. Η μάνα μου δε με βύζαξε αλλά είχα μόνο την δικιά της την αγάπη. Δε με έχει αγαπήσει ποτέ κανείς. Η νιότη μου έχει φύγει απο το σώμα μου πριν το καιρό του. Το γήρας του μυαλού μου με σκοτώνει. Άσχετο...τι να τα κάνω όλα τα πτυχία μου τώρα; Τι να απογίνουν όλοι αυτοί οι "ρεαλιστικοί" μου στόχοι; Ο αδελφός μου ήτανε πάντοτε απόμακρος. Το πάχος μου τον φόβιζε, τον ντρόπιαζε. Δεν ήμουνα ποτέ μια αντάξια αδελφή...γιατί ονειρευόμουν...πάντα! Βαρέθηκα τις οικογένειες, του φίλους, τους άδοξους έρωτες...