Λυκόφως

Επεριδιάβαζα μες τον μπλόγκερ μετά που πολύ πολύ τζιαιρό τζιαι έπεσα πας το τελευταίο ποστ της Πρασινάδας . Η Πρασινάδα ήταν που τους πρώτους μπλόγκερ που άρκεψα να θκιαβάζω τζιαι θυμούμαι ότι 5 χρόνια πριν (απαναϊτσα μου ήνταλόις επέρασεν ο τζιαιρός α! Μεγαλώνουμε...) ότι στην κυριολεξία εκατάπια το μπλόγκ της. Τον τζιαιρό τζίνο έτυχε να είμαι τζιαι σε μια πολλά τοξική σχέση, ήταν τζιαι η πρώτη μου τζιαι εν ήξερα πως να αντιμετωπίσω καταστάσεις , σόου ήβρα το γράψιμο. Τζιαι εδούλεψε. Για αρκετό καιρό, άρεσκε μου να γράφω ακόμα τζιαι αν ελάλουν τζιαι βλακείες. Εκράταν με, πως να το πω, σώας στας φρένας. Τζιαι κάπως έτσι, έγραφα σχεδόν συνέχεια που το 2011-2015. Κάπου στο 2015 αραίωσα αρκετά τζιαι στα μέσα του χρόνου, λόγω συκγυριών τζιαι βαρεμάρας, εσταμάτησα. Η μια εφτομάδα έγινε μήνας, τζιαι ο μήνας έγινε εξάμηνο, τζιαι το εξάμηνο έγινε χρόνος τζιαι. Πέρσι έτσι τζιαιρό έφυα που τους Ρώσους που εδούλεφκα, γιατί μπέττερ μπιλίβ ιτ ορ νοτ, είχαν με απλήρωτη για...

“Φαντάσου μια φυλακή, όπου οι κρατούμενοι τρώνε κάθε μέρα διαφορετικό φαγητό, μακαρόνια τη Δευτέρα, τυρόπιτα την Τρίτη, φασόλια την Τετάρτη και ούτω καθεξής. Επιπλέον, κάθε Κυριακή, τους φέρνουνε μπουζούκια και γίνεται στο προαύλιο της φυλακής γλέντι μέχρι πρωίας. Μέχρι που μια μέρα, η διοίκηση της φυλακής συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει σάλιο, τα λεφτά έχουν τελειώσει, και ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει να υπάρχει η φυλακή είναι να ταΐζουν τους κρατούμενους βραστά καρότα κάθε μέρα, πρωί-μεσημέρι-βράδυ. «Μα θα γίνει εξέγερση, κύριε διευθυντά, θα μας λιντσάρουν οι τρόφιμοι, και με το δίκιο τους», λέει ένα τσιράκι στο διευθυντή. Οπότε τι κάνει ο τελευταίος; Φωνάζει στο γραφείο του δέκα τσάτσους κρατούμενους και τους λέει να αρχίσουν να διαδίδουν ότι η κατάσταση είναι τόσο τραγική, που από την άλλη βδομάδα όλοι οι κρατούμενοι θα τρώνε σκατά, κυριολεκτικά όμως. Και ότι δεν είναι απλά φήμη, αλλά αναπόφευκτο και δεδομένο, θα ακουμπάς το δίσκο σου στον πάγκο και ο μάγειρας θα σο...

Belonging: The Wisdom of Rhythm To be human is to belong. Belonging is a circle that embraces everything; if we reject it, we damage our nature. The word “belonging” holds together the two fundamental aspects of life: Being and Longing, the longing of our Being and the being of our Longing. Belonging is deep; only in a superficial sense does it refer to our external attachment to people, places and things. It is the living and passionate presence of the soul. Belonging is the heart and warmth of intimacy. When we deny it, we grow cold and empty. Our life’s journey is the task of refining our belonging so that it may become more true, loving, good and free. We do not have to force belonging. The longing within us always draws us towards belonging and again towards new forms of belonging when we have outgrown the old ones. Postmodern culture tends to define identity in terms of ownership: possessions, status, qualities. Yet the crucial essence of who you are is not owned by ...

The Egg -by Andy Weir- You were on your way home when you died. It was a car accident. Nothing particularly remarkable, but fatal nonetheless. You left behind a wife and two children. It was a painless death. The EMTs tried their best to save you, but to no avail. Your body was so utterly shattered you were better off, trust me. And that’s when you met me. “What… what happened?” You asked. “Where am I?” “You died,” I said, matter-of-factly. No point in mincing words. “There was a… a truck and it was skidding…” “Yup,” I said. “I… I died?” “Yup. But don’t feel bad about it. Everyone dies,” I said. You looked around. There was nothingness. Just you and me. “What is this place?” You asked. “Is this the afterlife?” “More or less,” I said. “Are you god?” You asked. “Yup,” I replied. “I’m God.” “My kids… my wife,” you said. “What about them?” “Will they be all right?” “That’s what I like to see,” I said. “You just died and your main concern is for your family. Tha...

In a mother’s womb were two babies. One asked the other:  “Do you believe in life after delivery?” The other replied, “Why, of course. There has to be something after delivery. Maybe we are here to prepare ourselves for what we will be later.” “Nonsense” said the first. “There is no life after delivery. What kind of life would that be?” The second said, “I don’t know, but there will be more light than here. Maybe we will walk with our legs and eat from our mouths. Maybe we will have other senses that we can’t understand now.” The first replied, “That is absurd. Walking is impossible. And eating with our mouths? Ridiculous! The umbilical cord supplies nutrition and everything we need. But the umbilical cord is so short. Life after delivery is to be logically excluded.” The second insisted, “Well I think there is something and maybe it’s different than it is here. Maybe we won’t need this physical cord anymore.” The first replied, “Nonsense. And moreover if there ...