Τελικά, έφυα!

Επεριδιάβαζα μες τον μπλόγκερ μετά που πολύ πολύ τζιαιρό τζιαι έπεσα πας το τελευταίο ποστ της Πρασινάδας. Η Πρασινάδα ήταν που τους πρώτους μπλόγκερ που άρκεψα να θκιαβάζω τζιαι θυμούμαι ότι 5 χρόνια πριν (απαναϊτσα μου ήνταλόις επέρασεν ο τζιαιρός α! Μεγαλώνουμε...) ότι στην κυριολεξία εκατάπια το μπλόγκ της.

Τον τζιαιρό τζίνο έτυχε να είμαι τζιαι σε μια πολλά τοξική σχέση, ήταν τζιαι η πρώτη μου τζιαι εν ήξερα πως να αντιμετωπίσω καταστάσεις , σόου ήβρα το γράψιμο. Τζιαι εδούλεψε. Για αρκετό καιρό, άρεσκε μου να γράφω ακόμα τζιαι αν ελάλουν τζιαι βλακείες. Εκράταν με, πως να το πω, σώας στας φρένας.

Τζιαι κάπως έτσι, έγραφα σχεδόν συνέχεια που το 2011-2015. Κάπου στο 2015 αραίωσα αρκετά τζιαι στα μέσα του χρόνου, λόγω συκγυριών τζιαι βαρεμάρας, εσταμάτησα. Η μια εφτομάδα έγινε μήνας, τζιαι ο μήνας έγινε εξάμηνο, τζιαι το εξάμηνο έγινε χρόνος τζιαι.

Πέρσι έτσι τζιαιρό έφυα που τους Ρώσους που εδούλεφκα, γιατί μπέττερ μπιλίβ ιτ ορ νοτ, είχαν με απλήρωτη για κανά 3μηνό. Σόου έτσι επήρα την σκληρή απόφαση να φύω εξαναγκαστηκά που την δουλειά μου τζιαι να κάτσω άνεργη. Τζιαι όσα θα έπιανα που το ανεργιακό, θα τα εφύλαγα για να φύω επιτέλους που τη νήσο τζιαι να επαναπατριστώ εις την μάδερ Ίνγκλαντ. Καλά ήντα μάδερ, γκράντμάδερ αλλά τέσπα.

Μες σε τούντους 8-9 μήνες άνεργη ετύχαν τζιαι μερικές ιατρικές αναποθκιές σε πολλά στενά μου οικογενειακά άτομα, τη μάμα μου τζιαι την ξαδέλφη μου ττου μπι ιξάκτ. Η μάμα μου αρώστησε ξαφνικά στις αρχές τους Γενάρη με νεκρωτική παγκρεατίτιδα. Τι εστί τούτο; Τούτο σημαίνει πολλά. Τζιαι επικύνδυνα. Αλλά ο Θεός εν με το μέρος μας τζιαι παλέφκουμε το. Τζίνη παραπάνω.

Άλλος ένας γουόριορ στην οικογένεια εν η κάζιν. Η κάζιν εν «αρρώστησε» με την συμβατική έννοια, «ού πονώ τζιαι πιένω στο νοσκομείο τζιαι σάζουν με στο πι και φι». Το ιατρικό θέμα της κάζιν επήρε παραπάνω καιρό να εξελιχτεί για να καταλάβουμε με τι έχουμε να κάμουμε. Που τη μια ήταν το ξερύθμισμα του θυροειδή, ύστερα ήρτε να μας έβρει το νευρολογικό μετά που κάποια επεισόδια που εσυμβήκαν για να μάθουμε ότι βασικά τζιαι με απλά λόγια παίζει εστιακή επιληψία. Ακόμα ένα πράμα που εν είχα ιδέα τι στο καλό ήταν αλλά έμαθα δυστυχώς. Αλλά ήβραμε το. Τζιαι παλέφκουμε το. Πάλε τζίνη πιο πολλά.

Τζιαι για τις θκιο τούντες γυναίκες εν ένας αγώνας σε εξέλιξη, τζιαι εν τόσο δυνατές μέσα στην αρρώσκια τους, που με γονατίζει καμιά φορά το πως έχουν την δύναμη τζιαι το κουράγιο να προχωρούν. Τζιαι τούτο δια μου δύναμη, θέληση τζιαι το μοτιβέισhον να συνεχίσω.

Τζιαι όπως ανάφερα. Εν φοούμαι. Εν δύσκολα, εν θα σας πω ψέματα, αλλά έχουμε το Θεό μαζί μας. Τζιαι άμαν εν ο Θεός τζιαι ο Κρίσhνα στο πλευρό σου μπορείς να καταφέρεις το οτιδήποτε.

Τζιαι γιατί λαλώ τζιαι ο Κρίσhνα; Επειδή ήβρα τον.

Τζιαι τωρά έρκεται το ζουμί της ιστορίας μου. Μιας τζιαι είμαι η ηρωίδα της δικής μου ζωής τζιαι ιστορίας, ας σας μιλήσω τζιαι για μένα. Θα σας πω τα νέα μου πέραν του ρόλου νοσοκόμας/εμψυχώτριας που ανάλαβα την τελευταία χρονιά.

Μέσα στην πίεση τζιαι το άγχος, τζιαι αφού κάπου τα σχέδια μου για να πάω Κάρντιφ αντί Λονδίνο εναυαγήσαν με πολλά δραματικό τρόπο βέρι έρλι ον, αποφάσισα να ξαναμετακομίσω στα αγαπητό πλυν μουντό Λονδίνο. Ακόμα παραμένει αγαπητό, ακόμα παραμένει μουντό.

Έφυα λοιπόν με βαριά καρδιά που την νήσον τζιαι άφηκα πίσω το παιδί μου (την Άριελ – που παλέφκω να την φέρω σύντομα κοντά μου), τη μάμα μου τζιαι την κάζιν. Τα 3 άτομα στο κόσμο που αγαπώ όσο τίποτε άλλο...τζιαι με τις ευχές τους εκίνησα για την μάδερ Ίνγκλαντ, μη ξέροντας τι με περιμένει.

Έφτασα δακάτω στις 4 του Απρίλη...μέσα σε θκιο μέρες έπιασα καινούργιο άι-φόουν 5ς γιατί το παλιό μου έφτυσε τα τζιαι εχρειάζουμουν ενα τζιαινούρκο για να μπορέσω να τηλεφωνώ για δουλειές. Την 4^η ημέρα εβρέθηκα με έναν φίλο μου, το Βελγούδι, που ήσhε μετακομίσει τζιαι τζίνος εις τας Λονδίνας μερικούς μήνες πριν τζιαι εδούλεφκε σε μια αλυσίδα γνωστών ξενοδοχείων σαν food and beverage assistant supervisor ή κάτι τέθκοια τέλος πάντων.

[Εξίασα να σας αναφέρω ότι το τηλέφωνω εγόρασα το που έναν τυπά που το Gumtree – τζιαι εβρεθήκαμε για να το πιάσω – 2^ο σhέρι φυσικά – τζιαι λίο μετά που το έπιασα τζιαι επίενα σπίτι με το καινούργιο μου τηλεφωνούδι, το 1^ο μήνυμα που έλαβα ήταν που τζίνον να μου ζητά να φκούμε για ποτό. Εδέχτηκα. Εφκύκαμε το Σάββατο την νύχτα – θα εφκέναμε την Παρασκευή – μπατ λάιφ γκοτ ιν δε γουέι – με τούτον τελικά τίποτε εν έγινε, έπαιξε ένα φιλί, αλλά εν υπήρχε τζιαι ιδιαίτερη χημεία τζιαι σύνδεση τζιαι το θέμα εξεθώριασε πολλά γλίορα – μέσα σε μιαν εφτομάδα βασικά]

Την 5^η μέρα που λέτε, έκατσα τον κώλο μου κάτω τζιαι άρκεψα να κάμνω αιτήσεις για δουλειές. Μαζί με το «κλικ-η αίτηση σας έχει σταλεί» έσυρα τζιαι ένα γερό κλάμα γιατί επεθυμούσα πολλά το μωρό μου. Μες την απόγνωση τζιαι το κλάμα της 1^η μέρας των αιτήσεων, λαμβάνω ένα τηλεφώνημα το ίδιο απόγευμα για να πάω για ίντερβιου σε μια δουλειά το ίδιο απόγευμα για πωλήσεις. Αν τζιαι εξίνησα νάκκο γιατί δεν μου αρέσκουν οι πωλήσεις, εντύθηκα μάνι μάνι, το ίντερβιου ήταν τζιαι πάνω κάτω καμιά ώρα με τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας τζιαι επία.

Έφτασα αργά στο ίντερβιου, το οποίο εδιάρκησε με το ρολόι 7 λεπτά τζιαι επροσλάβαν με ράιτ δέαρ εντ δεν. Που φυσικά σημαίνει ότι κάποιο αήπι θα ήσhε αλλά επειδή ήθελα να έχω αμέσως κάποια έσοδα εδέχτηκα τζιαι όπου με φκάλει.

Τζιαι ο δρόμος της δουλειάς έφκαλε με στον Krishna, κατά μιαν ευρύτερη έννοια.

Την 1^η μου μέρα, έφτασα πιο γλίορα απ’ ότι έπρεπε στην δουλειά, μιας τζιαι είχα άγχος επειδή είχα είχα αρκήσει στη συνέντευξη, σόου για να δείξω πρόσωπο έφτασα πιο νωρίς. Η ρεσεψιονίστ οδήγησε με στο γραφείο που θα έκαμνα εκπαίδευση για θκιο βδομάδες. Τζιαι μετά που κανά πεντάλεπτο αγωνίας εμπήκε μέσα ο Στέφανος, ας τον ονομάσομε όμως Τζάκσον.

Ξέρεις πως είναι άμαν συναντήσεις κάποιον τζιαι απλά εν σάννα τζιαι ούλο το σύμπαν εσυνομώτισε για να γίνει τζίνη η συνάντηση; Λες τζιαι οι πλανήτες ευθυγραμμιστήκαν τόσο τέλεια που απλά ήταν αδύνατο να αγνοήσεις την σημασία μιας συνάντησης. Κάπως έτσι έγινε τζιαι με τον Τζάκσον.

Ο Τζάκσον εμπήκε χαρωπός χαρωπός μες το δωμάτιο, εσυστηθήκαμε, έκατσε κάτω τζιαι άρκεψε να ξεχωρίζει τα φυλλάδια για την εκπαίδευση μας – θα ήμουν εγώ τζιαι άλλα θκιο άτομα. Τζιαι επροσφέρθηκα να τον βοηθήσω να τα βάλει σε σειρά. Τζιαι αρκέψαμε να μιλούμε. Αμέσως εκατάλαβα ότι είχαμε μιαν σύνδεση. Νοητική τζιαι πνευματική. Τζιαι τούτο εξελίχθηκε σε ένα καθημερινό διάλογο πνευμάτων τζιαι έξυπνων αστείων. Εταιρκάξαμε σε τόσα πολλά που ήταν τρομαχτικό κάποιες φορές.

Υπήρξαν πολλές φάσεις κατά την διάρκεια της εκπαίδευσης που αλληλοθωρκούμαστουν τζιαι αναρρωθκιούμαστουν ο ένας για τον άλλον πόθεν ήρτε, ποιός ανέμος τον έφερε προς το μέρος του. Η εκπαίδευση για τις πωλήσεις επίενε πολλά καλά. Τόσο καλά που αποφάσισε ότι η εκπαίδευση μας θα ετέλιωνε μιαν ώρα πιο νωρίς – βασικά ανάμιση μέρα πιο νωρίς για την ακρίβεια. Τζιαι δεν έσhετε ιδέα πόσο λυπημένη ήμουν που θα έφεφκα που το δωμάτιο του Τζάκσον. Η διδασκαλία του ήταν καλύτερη τζιαι που πανεπιστήμιο. Πιο χαλαρό τζιαι μεταδοτικό άνθρωπο εν εξαναγνώρισα.

Ήρτε μιαν ημέρα μέσα τζιαι εν ήταν καλά τζιαι εζήτησε μου αγκαλιά. Μιας τζιαι ήμουν τζιαι φρεσκονεοφερμένη τζιαι μακριά που τα δικά μου άτομα, έσφυξα τον μες τες αγκάλες μου για κανά πεντάλεπτο. Τζιαι κάθε μέρα έφεφκα που την δουλειά τζιαι επερπατούσαμε μαζί στην στάση του λεοφωρίου. Τζιαι πριν να με ποσhερετήσει πάντα αγκάλιαζε με. Τζιαι επίενα σπίτι τζιαι εμίλουν που το φέιςμπουκ μέσεντζερ με την κάζιν τζιαι τη μάδερ για τον Τζάκσον για καμιάν ώρα κάθε μέρα. Ο Τζάκσον είπε τζίνο, ο Τζάκσον είπε το άλλο. Ο Τζάκσον εχαμογέλασε με το τάδε πράμα που είπα, ο Τζάκσον άτζιξε με. Τζιαι κάπως έτσι, επεράσαν οι θκιο πρώτες εφτομάδες της εκπαίδευσης μου.

Τζιαι μετά ήρταν τα δύσκολα. Έστειλε μας στο floor μαζί με όλους του άλλους που εκάμναν πωλήσεις. Επλησιάζαν τζιαι τα γενέθλια του τζιαι εσχεδίαζα να του κάμω κάτι μικρό για δωράκι τζιαι μιαν ακριβή Black Forest Cake που το Patisserie Valerie (όσοι ήσασταν ποττέ Αγγλία θα ξέρετε ότι εν που τα πιο καλά ζαχαροπλαστεία δακάτω). Ήμουν αποφασισμένη να τον κάμω να χαμογελά όσο εμπορούσα. Όπως εκαταλάβετε, ήμουν ήδη τσιμπημένη. Ακόμα εν είχα έρτει, τζιαι ήβρε με ο φτερωτός.

Οι πλανήτες  μπορεί να εθυγραμιστήκαν αλλά είχαν άλλα σχέδια...βασικά, είχαν το δικό τους σχέδιο (μόδας, τζιαι τι μόδα).

26 Απριλίου, 8.33π.μ.– Είμαι στην κουζίνα της δουλειάς μαζί με τη Σομαλί συν-εκπαιδευόμενη μου τζιαι εσυζητούσαμε. Μπαίνει φουριόζος ο Τζάκσον μέσα τζιαι λαλεί πολλά δυνατά προς εμένα “I love this woman”, τζιαι δείχνει με εμένα [Σημείωση: Είσhε μου δόκει το ipod του να του βάλω τραούθκια, γιατί ήσhε καμπόσες πελλάρες πάνω, τζιαι είχα προσφερθεί να του βάλω τραούθκια, τζιαι είχα του το δόκει την προηγούμενη μέρα, αφότου το είχα κρατήσει ένα ολόκληρο σ/κ.] Έρκεται προς το μέρος μου τζιαι αμέσως αγκαλιάζει με, τζιαι λαλεί μου “oh my good, I love your taste, you get so deep, and so dark and yet so fun too”. Ναι, παραδέχουμαι το. My inner goddess εχόρεφκε με τα πομ-πομς της τζίντην ώρα. Εχάρηκα που είδε το «βάθος» μου μέσα που την επιλογή των τραουθκιών που του έβαλα.

27 Απριλίου – Στο τέλος της ημέρας, επερπατούσα με τον Τζάκσον στη στάση του λεοφωρίου, τζιαι ήβρα επιτέλους το κουράγιο να του ζητήσω το τηλέφωνο του μερικές ημέρες πριν. Λιο πριν ποσhερετηστούμε, άρκεψε τζιαι ερώταν με που εμείνισκα τζιαι ποιές ήταν οι συνθήκες διαβίωσης μου. Είπα του ότι προς το παρόν εμείνισκα σε μια φίλη μου τζιαι επλήρωνα πολλά χαμηλό ενοίκιο τζιαι ότι θα έπρεπε να μετακομίσω αλλού προς το τέλος του Ιούνη γιατί η φίλη μου θα το ανακαίνιζε το σπίτι σόου θα έπρπε να έβρω αλλού να μείνω. Βασικά, έδειξε να ανησυχεί λίο για την αβεβαιώτητα που με περιτυγύριζε, αλλά εγώ ελάλουν του, μεν αγχώνεσε, κάτι θα βρεθεί, ο Θεός εν μεγάλος.

[Να σημειώσω μερικά πράματα για τον Τζάκσον. Ο Τζάκσον εν 49 χρονών, είναι από Τζαμαϊκανής καταγωγής – μαυριτανός δηλαδή – έτσι τον λαλώ εγώ – αλλά εν γεννημένος, αναγιομένος στο Κέιμπριτζ τζιαι εν σπουδασμένος Business Law – όι πως με κόφτει αν εν σπουδασμένος ή όι – έτσι τζι’ αλλιως εν πανέξυπνος τζιαι χωρίς να το αποδυκνύει ένα χαρτί. Έχει μια αδελφή, αλλά που άλλο παπά, η οποία επέθανε ξαφνικά πέρσυ που ανεύρισμα σε νεαρή σχετικά ηλικία (45) τζιαι η μάμα του ζει στην Νέα Υόρκη τωρά μαζί με τους θκιο γιούδες της αρφής του. Ο ίδιος έσhιει μια κόρη 18 χρονών, τζιαι η σχέση τους εν κάπως τεταμένη, αλλά προσπαθεί να την ξαναπροσεγγίσει σιγά σιγά.]

27 Απριλίου – αργά το βράδυ, στέλνω ένα «ψαγμένο» απόφθεγμα που τον Rumi στον Τζάκσον. Εν απαντά αμέσως. Λαμβάνω ένα μήνυμα το πρωί “You feed me x”. Ήσhε το στείλει μετά τα μεσάνυχτα.

28 Απριλίου – πάω δουλειά, αλλά άφαντος ο Τζάκσον. Λαλώ, όκεϊ, μπορεί να εν άρρωστος. Είσhε μου αναφέρει ένιγουεϊ ότι την προηγούμενη θα έφκενε έξω με κάτι «φίλους» του που ήρταν «άουτ οφ τάουν». Περνά πολλά βαρετά η μέρα στη δουλειά.

29 Απριλίου (Μ. Παρασκευή) – πάω δουλειά, ακόμα εν άφαντος ο Τζάκσον. Άρκεψα να ανησυχώ. Ρωτώ την Σομαλί αν εν σωστό να του στείλω κανένα μήνυμα να δω αν εν καλά. Τζίνη είπε μου όι, ότι εν ανπροφέσιοναλ. Η καρκιά εν καταλάβει που το τι εν «επαγγελματικό» τζιαι τι εν έννι. Σόου έστειλα ένα πολλά απλό μήνυμα τύπου “hey, τι κάμνεις, είσαι καλά; Λετ μι νόου αν θέλεις τίποτε τζιαι περαστικά σου». Εν λαμβάνω απάντηση. Πιένω εκκλησία την νύχτα τζιαι σε ούλον τον επιτάφιο, το μόνο που σκέφτομαι εν τζίνος. Φυσικά. Είμαι νευριασμένη. Με εμένα παραπάνω, γιατί ένιωσα εκτεθημένη. Αλλά άτε, σιγά, τι ήσhε να κάμω. Εσυνέχισα με την ζωή μου.

30 Απριλίου, 8.45π.μ. – λαμβάνω μήνυμα που τον Τζάκσον. Ένα αρκετά «σκοτεινό» μήνυμα. Εσύγχησε με προς στιγμής. «Γεια σου Λου, εν με πετυγχαίνεις σε καθόλου καλή κατάσταση της ζωής μου. Ούλα εν σκατά τζιαι τίποτε εν πάει καλά. Είμαι στην απόλυτη απόγνωση.» Εγώ παγώνω. Καλά, τι απαντάς σε κάτι τέθκοιο; Μεν ξεχνάτε...είμαι σε μια νέα δουλειά, εν ανώτερος μου, εν ένας άνθρωπος που ήδη νιώθω τόσο έντονα για τζίνον, αλλά παρ’ όλα αυτά μου είναι άγνωστος...τι του απαντώ...; Απάντησα το εξής: “εκατάλαβα το ότι κάτι επίενε ‘χ’ Τζάκσον. Είμαι δαμέ αν θέλεις να μιλήσεις. Να είσαι καλά μόνο...» Τζιαι πιάνει με τηλέφωνο...Τζιαι τζιαμέ άρχισε η ζωή μου όλη...

Ο Τζάκσον μου αποκάλυψε την πάλη του με τα ναρκωτικά. Έκαμνε χρήση που τον τζιαιρό που ήταν έφηβος, τζιαι ήταν ον-οφφ σε τριτμεντ που το 2001 χωρίς να τα καταφέρει ούτε μια φορά να καθαρίσει για παραπάνω που μήνα [με εξαίρεση μια φορά που επίε σε ένα treatment centre για 6 μήνες, τζιαι ήταν στην απόλυτη απομώνοση]. Καθόλη τη διάρκεια της κουβέντας μας τζίνο το πρωινό, είχα παγώσει, που το πόνο που άκουα στη φωνή του, την απόλυτη απόγνωση που ένιωθε. Όταν επροτωγνώρισα τον Τζάκσον, ήταν λες τζιαι ένιωθα ούλα όσα ένιωθε. Τόσο πολλά συνδεδεμένη ένιωθα με τούντον άνθρωπο. Τζιαι τωρά ο πόνος του είσhε γίνει δικός μου.

Εγύρισα τζιαι είπα του το εξής... «εν ξέρω πως λειτουργεί το ζήτημα, αλλά, έσhει κανένα μίτινγκ στο οποίο μπορείς να πάεις, λάικ σήμερα, τωρά...;» Εσηκώθηκε πάνω, επλύθηκε, εντύθηκε τζιαι είπα του ότι θα επίενα να τον δω μετά το μίτινγκ του. Είσhε δόκει ούλο το μισθό του [είχαμε πληρωθεί στις 28/04] πας τα ναρκωτικά, τζιαι ήσhε μείνει ταπί. Τζιαι θα επίενα να τον έβρω στο νότιο Λονδίνο. Η καρδία μου, σε ούλην την διαδρομή εχτύπαν λες τζιαι ήσhε να πεταχτεί πόξω. Εφοούμουν τόσο πολλά. Εν είχα ιδέα πως να αντιμετωπίσω την όλη κατάσταση ή τι θα του έλεα που θα τον έβλεπα. Το μόνο που ήξερα, ήταν ότι έπρεπε κάπως, με κάποιο τρόπο να τον βοηθήσω.

Εβρεθήκαμε τελικά. Επερίμενα τον πόξω που το μίτινγκ του. ΝΑ – ανώνυμοι ναρκωμανείς. Μόλις με είδε έδοκε μου μιαν μεγάλη αγκαλιά, τόσο μεγάλη που σχεδόν να τρίξουν τα κόκκαλα μου. Εμπήκε μέσα, έκαμε το μίτινγκ του. Επήρα τον να πιάσει κάτι να φάει στο σούπερ-μάρκετ μετά. Ήταν άυπνος, τζιαι καταπεινασμένος.

Εν του έδοκα λεφτά. Αλλά έδοκα του τον χρόνο μου τζιαι την φροντίδα μου. Επεράσαμε ούλη τη μέρα μαζί, περπατώντας σχεδόν σε ούλο το Ν. Λονδίνο. Σε μια φάση, έπιασε μου το σhέρι για να περάσουμε το δρόμο τζιαι επεταχτήκαν τζίνες οι πεταλούδες μες το στομάσhι μου. Λες τζιαι ήταν ότι πιο φυσικό το να κρατιούμαστε χεράκι-χεράκι.

Κάπου μες την διαδρομή μας εβρεθήκαμε στο πάρκο της γειτονιάς του – η περιοχή του ονομάζεται Battersea τζιαι είναι προς την κάτω μεριά του Τάμεση. Είχα δουλέψει ένα φεγγάρι σε τζίνη την περιοχή το 2009, ένα-θκιο δρόμους πιο κάτω που το σπίτι του. Φανταστείτε τι διαβολική σύμπτωση όμως.

Άμα είναι να γίνει κάτι, θα γυρίσει ο κόσμος ανάποδα να γίνει. Αλλά ας συνεχίσω...

Το ειδύλλιο συνεχίζετε. Ναι είχαμε χημεία. Επερπατούσαμε, εμιλούσαμε με τις ώρες. Ήταν λες τζιαι εν υπήρξε καν το γεγονός ότι πριν μερικές ώρες ήταν στην απόλυτη απόγνωση έτοιμος να τα τελειώσει όλα. Τωρά επερπατούσαμε στο πάρκο τζιαι εθωρούσαμε ο ένας τον άλλο σαν καραμελωμένα μήλα. Τζιαι σε μια φάση γυρίζει τζιαι θωρεί με με ένα λάγνο βλέμα. Η καρδία μου εχτύπαν πάλε. Αλλά τούντη φορά οι σκέψεις μου ήταν τύπου «θέλει να με φιλήσει, αφού θωρώ το, κοιτάζει τα σhείλη μου»...τζιαι έπιασε με τζιαι μετά αρκέψαν τα βεγκαλικά στη μέση του πάρκου.

Εν ήταν απλά ένα φιλί. Ήταν λες τζιαι το πνεύμα του ενώθηκε με το δικό μου. Εν μπορώ καν να το εξηγήσω με λέξεις χωρίς να ακουστεί τετριμένο ή ηλίθιο. Εφιληθήκαμε τζιαι είμαστε μαζί που τζίντην μέρα.

Έδωκα του την τούρτα του. Εστήριξα τον. Έδοκα του φαϊ, έβαλα του ηλεκτρισμό τζιαι εστάθηκα δίπλα του. Τζιαι τωρά εκλείσαμε 90 μέρες μαζί. Το πιο σημαντικό είναι ότι είναι 90 μέρες καθαρός. Τζιαι πηγαίνει κάθε μέρα σε μίτινγκ, δουλέφκει, τζιαι πλέον πληρώνει τα έξοδα του τζιαι τα δικά μου.

Αγαπά με όσο εν με αγάπησε κανένας, φροντίζει με, δια μου ότι θέλω, κάμνει τα πάντα για να είμαι καλά, είμαστε νάκκο co-dependent, αλλά μιλούμε για τα πάντα, ακόμα τζιαι τα πιο κακά τζιαι τα άσhημα μας. Έχουμε τα πάνω μας τζιαι τα κάτω μας, τζιαι βοηθά με πολλά. Πιέννω τζιαι εγώ στα δικά μου μίτινγκς, γιατί εφκήκαν τζιαι πολλά δικά μου θέματα στην φόρα. Θέματα με την οικογένεια μου, θέματα δικά μου, πολλά προσωπικά τζιαι όπως είπε τζιαι ο σπόνσορας του Τζάκσον το ότι εσυναντηθήκαμε εγώ τζιαι τζίνος εν εν τυχαίο. Τίποτε εν εν τυχαίο. Τζιαι στηρίζουμε ο ένας τον άλλο στα πάντα. Είμαστε παρτνερς ιν κράιμ. Στα πάντα. Eίμαστε ψυχές ενωμένες.

Επίσης να σας αναφέρω τζιαι για τον Κρίσhνα...ο Τζάκσον εν χίντου, τζιαι ήδη επίαμε στο ετήσιο φεστιβάλ που κάμνουν στο Λονδίνο για να γιορτάσουν τον Κρίσhνα. Επία τζιαι θκιο φορές στον χίντου ναό τζιαι επήρα τον τζιαι τζίνον σε ελληνική ορθόδοξη εκκλησία, η οποία, γκετ δις, εν 15 λεπτά περπάτημα που το σπίτι μας. Ας πούμε που ούλες τες περιοχές έτυχε τζιαι έσhιει εκκλησία δίπλα μας ας πούμε.

Η συνάντηση μου με τον Τζάκσον εν ήταν τυχαία.

Αλλά είμαστε ζευγάρι. Έχουμε τζιαι τα πάνω μας. Έχουμε τζιαι τα κάτω μας. Αλλά θυμούμαι κάποτε που εθκιάβαζα την Μπέατριξ όταν επρωτοάρχισε να φκαίνει με τον Φιτζ τζιαι ελάλε ότι την αφόπλισε στο τέλος, τζιαι έκαμε το σπαθί της να σπάσει...κάτα κάποιο τρόπο, το ίδιο έκαμε τζιαι ο Τζάκσον μαζί μου.

Είμαι ευτυχισμένη. Μου λείπει αφάνταστα η Άριελ, τζιαι θέλω να την φέρω κοντά μου στους ερχόμενους μήνες. Αλλά είμαι καλά. Παλέφκουμε το. Πέρνουμε το μέρα με την μέρα. Τζιαι είμαστε ομάδα. Τζιαι θέλουμε να γίνουμε τζιαι οι θκιο καλά.

Σόου, είμαι σε μια δουλειά που μισώ, most days. Αλλά παλέφκω το προς το παρών, γιατί σκέφτουμαι την Άριελ, τζιαι βοηθάμε να ανταπεξέλθω τζιαι ο Τζάκσον πολλά. Κανένας εν ξέρει για μας στην δουλειά, νταξ ξέρει έναν άτομο. Οι άλλοι απλά υποψυάζουνται αλλά εν διούμε δικαιώματα να μας συζητούν ένιγουεϊ.

Τζιαι τζίνος τωρά που «εκαθάρισε» τζιαι εξαναξύπνησε, άρκεψε τζιαι αντιλαμβάνετε πόσο κακοπληρωμένος είναι τζιαι πόσο πιο πολλά μπορεί να καταφέρει. Ο Τζάκσον εν που τζίνους τους ανθρώπους επίσης που έσhιει το φυσικό χάρισμα να προσεγγίζει εύκολα τους ανθρώπους τζιαι να του ανοίγονται. Έκαμνε τζιαι counselling ένα φεγγάρι τζιαι θέλει να ξαναπάει πίσω. Γενικά εν πολλά γενναιόδωρος, κάποιες φορές παραπάνω που μένα, εν φιλάνθρωπος τζιαι πολλά people person. He’s a natural flirt, αλλά εν έσhιει πλάσμα στην δουλειά που να μεν τον αγαπά. Όι σκρατς δατ. Έσhιει ένα. Αλλά θα σας τα πω για τζίνον άλλην ώρα. Εν ο μάνατζερ μου τζιαι έχει μιαν ψιλοκόντρα προς τον Τζάκσον. Αλλά τούτη εν άλλη ιστορία.

Αύγουστος 2016 – Βρίσκομαι στο Λονδίνο, και πάλι. Συγκατοικώ με τον άντρα της ζωή μου. Αυτός είναι. Ζω μια φυσιολογική ζωή, με τα πάνω της και τα κάτω της. Με τις χαρές και τις λύπες τις. Αλλά ζω την μέσα που την αγάπη τζιαι την επικοινωνία. Τζιαι τούτο εν πολλά σημαντικό.

Έφυα τελικά, τζιαι εν το μετανοιώνω.

Όσα τζιαι να σημαίνει η νήσος για μένα, τζιαι σημαίνει πολλά πράματα, πιστέψετε με, έπρεπε να φύω για να ζήσω. Τζιαι τωρά ζω την κάθε μέρα όπως έρτει. One day at a time, όπως λαλούν τζιαι στα μίτινγκς μας.

Θα σας αφήκω με την προσευχή μας:

“God grant me the serenity to accept the things I cannot change,

The courage to change the things I can,

And the wisdom to know the difference.”

Hare Krishna

Hare Krishna

Krishna Krishna

Hare Hare

Hare Rama

Hare Rama

Rama Rama

Hare Hare

Lou Reed - Vanishing Act