On Black Holes and Wormholes

Αν και κάπως μη συμβατικό το θέμα μου, χρονιάρες μέρες που πλησιάζουν, είπα να γράψω κάποιες σκέψεις μου. Για να ξεκαθαρίζω όμως που αρχής, δε ξέρω που οδεύει αυτό ποστ. Θα είναι κάπως σαν την τσαλαπατημένη μπανάνα και κοινώς κάπως ασυνάρτητο. 

Τζιαι έρκουμε στον τίτλο του ποστ. Ναι, εν κάπως επηρεασμένος που την ταινία του baby-bro-Nolan "Interstellar". Μια ταινία που επάλεφκε να έβρει το δρόμο της στη μεγάλη οθόνη που τα μέσα της περασμένης δεκαετίας (κοίτα 2005), αλλά με πολύ πάθος και αγάπη τελικά έκαμε το ντεπούτο της έτη 2014. 

Εν θα κάτσω να αναλύσω τις διάφορες φυσικοθεωρίες της ταινίας, εν τζιαι πολλές πανάθεμα την. Η ταινία όμως μπορώ να πω σου δίνει αρκετή τροφή για σκέψη, ακόμα και μετά που την βλέπεις. 

Προσωπικά, αν τζιαι επεράσσαν μερικές εβδομάδες που είδα την ταινία, έπιασα τον εαυτό μου να κάμνει σκέψεις του τύπου, "μα για δες, πόσο μικροί και λίγοι είμαστε τελικά, και πόσο μάταιοι και άπληστοι μπορούμε να γίνουμε". 

Λίγο ηττοπαθής σκέψεις, δε μπορώ να πω ότι είναι και ότι πιο αισιόδοξο να σκέφτεται κανείς την ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. 

Αλλά εκείνο που με συγκινεί πάντα εν η δύναμη του πνεύματος και της αγάπης. Βρε για δες, στην ταινία η αγάπη ενός πατέρα και μιας κόρης εξεπέρασε μαύρες τρύπες και σκουλικότρυπες και μου λες εσύ τωρά ότι ο 'Φ' ή ο 'Χ' ή ο 'Ψ' δεν κάνει μια θυσία για να είναι μαζί σου και να σε αγαπήσει τόσο δυνατά και έντονα; Αδύνατον. Ανθρώπινος εγωισμός ονομάζεται αυτό. Άλλο θεματάκι όμως αυτό. 

Εδώ βλέπεις ότι η ανθρώπινη αγάπη είναι ικανή να νικήσει τα πάντα. ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Ακόμα και το χρόνο. Ακόμα και το χώρο. Αυτό είναι αγάπη.

Αυτό μπορώ να πω ότι το ένιωσα την πρώτη φορά που διάβασα τα 'Ανεμοδαρμένα Ύψη'. Πολύ μελό θα μου πουν κάποιοι. Ίσως βρε παιδί μου. Αλλά εγώ βρίσκω ότι η αγάπη του Χιθκλιφ και της Κάθριν αντικατροπτίζει αυτήν ακριβώς την αγάπη: την αγάπη που επιβιώνει στο χρόνο, στο χώρο, στη ζωή, ακόμα και στο θάνατο. Αυτά είναι μεγάλε. Αυτά είναι. 

Δε καταλαβαίνω γιατί πρέπει να γίνονται όλα τόσο περίπλοκα ή τόσο σκληρά ή τόσο απρόσωπα πλέον στις μέρες μας. Λες και χάσαμε την αίσθηση της συμπόνιας. Λέει το άσμα "...and sympathy is what we need my friend, 'cause there's not enough love to go round...". Εδώ έχουμε καταντήσει. 

Και σπαταλιέσαι. Χάνεις ενέργεια σε κάτι μικρο-μαλακιούλες όπως το 'βρε δε με πήρες τηλέφωνο' ή 'δε μου κανες το τάδε ή το δόθε' ή 'μου κάνες το τάδε πράγμα και με τσάντισες γι' αυτό τώρα δε σου μιλάω'. Κάπως έτσι. Σε αυτή τη παράμετρο. Κοινώς και γενικώς: σπαταλιέσαι με μαλακιούλες!!! Και δεν αφήνεις το πνεύμα να απανεύσει. Να αναγεννηθεί. Να πεις 'όπα, φίλε, μεγάλε, στοπ, τι κάνεις, τι; έτσι θα το πάμε πλέον, με αυτήν την αρνητικότητα εδώ και εκεί; εμ δε λέει'. 

Γιορτάρες μέρες σου λένε. Μα πούντες καλέ;

Οι γιορτινές μέρες είναι στα χαμόγελα των παιδιών μας όταν τους μπουκώνουμε με χριστουγεννιάτικα εδέσματα και τους γεμίζουμε με όλα τους τα αγαπημένα παιχνίδια; Αυτό είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων, οέο; 

Γιατί αν είναι αυτό, ή το τάδε ρεβεγιόν και το που θα πάμε και σε ποιους θα δειχτούμε, και το τι φορέσαμε ή το τι αγοράσαμε, τότε το έχουμε χάσει το παιχνιδάκι, οέο! 

Και εν πάσσιν περιπτώσσιν. Νταξ, δεν ήρθα εδώ για να γράψω για το 'Χριστουγεννιάτικο πνεύμα'. Αλλά για το πόσο πολλά έχουμε για να είμαστε ευγνώμων και δεν το αντιλαμβανόμαστε. Όταν αντιληφθούμε την μικρότητα μας, μέσα σε γαλαξίες και αστερισμούς και μαύρες τρύπες και σκουλικότρυπες, τότε, ίσως και να συνειδητοποιήσουμε το πόσα πολλά έχουμε για να είμαστε ευγνώμων. 

Αγαπάτε βρε!!! Τώρα πριν να είναι αργά.

Και να το δείχνετε. Μη κλείνεστε στα καβούκια σας λες και κάποια μέρα θα βγει ο ήλιος και θα είναι όλα ασφαλής για δείξετε συναίσθημα και ποιοί είστε πραγματικά. 

Just li(ea)ve. Now. Laugh. Love. Travel. Hug. Kiss. Tell the truth (όσο/οι μπορείτε). Μην κρατάτε απόσταση. Κρατάτε στάση. Αντί να ανοίγεται το στόμα σας και το πορτοφόλι σας, καλύτερα να ανοίγεται το μυαλό σας. Αλλά προ πάντων την καρδιά μας. 

Αυτή είναι που θρέφει το πνεύμα μετά. 

Αυτή είναι που νικά και χρόνους και χώρους και γαλαξίες και αστερισμούς. 

Γι' αυτό τι να σας πω. Αγαπήστε τρελά. Και παθιασμένα. Και πολύ. Χωρίς ανάσα. Γεμίστε από αγάπη. Και εσείς και τους γύρω σας. Τα παιδιά σας. Αυτά είναι το θέμα. Αυτά πρέπει να γεμίσουν με αγάπη. Και όχι δώρα ή φαγητό. 

Με την αγάπη θα επιβιώσουμε σε μαύρες τρύπες και σκουλικότρυπες... 

"Are you, are you

Coming to the tree

They strung up a man

They say who murdered three.

Strange things did happen here

No stranger would it be

If we met at midnight

In the hanging tree.

Are you, are you

Coming to the tree

Where the dead man called out

For his love to flee.

Strange things did happen here

No stranger would it be

If we met at midnight

In the hanging tree.

Are you, are you

Coming to the tree

Where I told you to run,

So we'd both be free.

Strange things did happen here

No stranger would it be

If we met at midnight

In the hanging tree.

Are you, are you

Coming to the tree

Wear a necklace of hope,

Side by side with me.

Strange things did happen here

No stranger would it be

If we met at midnight

In the hanging tree."

The Hunger Games: Mockingjay Part I: 

James Newton Howard ft Jennifer Lawrence - The Hanging Tree