Ευγνωμοσύνη

Τις τελευταίες εφτομάδες δε βρίσκω τζιαι πολλά θέματα να γράψω στο μπλόγκερ, όι επειδή δεν υπάρχουν, αλλά επειδή τις τελευταίες ευδομάδες οι μέρες μου κατακλύζονται από...φίλους.

Φοούμαι να ανοίξω το κεφάλαιο 'φιλία' όμως γιατί πλέον η καμένη μου γούνα εγήνικε μόδα. Αλλά θα τολμήσω να πω ότι είμαι (νιώθω τουλάχιστον), πολλά τυχερή σε τούντη φάση της ζωής μου γιατί έχω φίλους που όι μόνο αγαπώ, που απλά εν απίστευτο το πόσο κοντά τους νιώθω.

Οι φιλίες μου στην μεγαλόνησο (γιατί βάλω χώρια τζίνες που εν στα εξωτερικά) απαρτίζονται από 2 γκρουπ:

To 1^ο Γκρουπ:

Είμαστε 4 φιλενάδες μεταξύ ηλικίας 26-30 και βρισκόμαστε σχεδόν 2 φορές την ευδομάδα, για να συζητήσουμε (προσέξετε όι να κουτσομπολέψουμε αλλά να συζητήσουμε) διάφορα θέματα (προσωπικά ως επί το πλείστον) τα οποία μας απασχολούν και μπορεί να μας αφήνουν άγρυπνες την νύχτα (λέμε τωρά). Τις πλείστες φορές φυσικά απλά χαζολογούμε τζιαι πελλαρίζουμε, αλλά πάντα αυτό που εκπέμπουμε τζιαι μεταδίδουμε η μια στην άλλη είναι...η αγάπη.

Το 2^ο Γκρουπ:

Σε τούτη τη παρέα είμαστε 6 κοπέλες ηλικίας μεταξύ 21-26. Η δύο κοπέλες της παρέας είναι αδελφές τζιαι τις υπόλοιπες απλά μας εγνωρίσαν είτε μέσω κάποιου συγγενή ή κάποιου μαθητή τους (επειδή εν δασκαλίτσες). Με τούντην παρέα επίσης θα βρεθούμε 1-2 φορές την ευδομάδα, τζιαι μαζί με τα εσώψυχα μας στα σίγουρα θα μιλήσουμε για ταινίες (επειδή είμαστε ούλες movie whores τζιαι έχουμε τζιαι το ομώνυμο γκρουπ στο φατσοβιβλίο) μουσική, anime, games, arts, feelings and above all περνούμε την ώρα μας αρκετά παρόμοια με τις γυναίκες του Sex & the City...aka discussing about men! (όι πως τζιαι με το άλλο γκρουπ εν εν τούτο που κάμνουμε ούλη την ώρα αλλά τέσπα). Φυσικά όμως, τζιαι τούτη η παρέα εν βασισμένη πάνω σε ένα πολλά σημαντικό (επίσης) συστατικό...την αγάπη.

Υπάρχουν φορές που τζιαι οι 2 παρέες μπορεί να μεν εν καλά κάποιος τζιαι άλλες που μπορεί να εν μες την τρελή χαρά ούλοι. Προχτές π.χ. εβρέθηκα τζιαι με τις 2 παρέες (την μια μετά την άλλη) τζιαι ήταν ήρεμα τα πράματα, χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις ή έντονες συζητήσεις. Εχτές όμως...τζιαμέ που εχουζούρεφκα μες τα ζεστά μου κατά τις απογευματινές ώρες είχα πάλε πρόσκληση να βρεθώ τζιαι με τις 2 παρέες την ίδια μέρα.

Πιένω στην 1^η παρέα...λίγο παγωμένο το κλίμα, μια σιωπηλή λύπη, μιας τζιαι είχαμε νέα ενός θανάτου τζιαι μιαν έντονη συζήτηση περί χωρισμού από μέλη της παρέας. Κάποια δάκρυα έπεσαν, αγκαλιές επροσφέρθηκαν και ανταποδώθηκαν. Μέχρι το τέλος της συνάντησης μας, ενιώθαμε όλες λίγο πολλά (έστω και λιγουλάκι) πιο καλά. Φυσικά και δε σημαίνει ότι φύγαμε μες την τρελή χαρά, αλλά we were there for each other.

Πιένω ύστερα στη 2^η παρέα...ακόμα πιο παγωμένο το κλίμα. Δάκρυα να χύνονται. Φυσικά δε χρειάστηκε να ρωτήσω και πολλά για να καταλάβω το συμβάν που είχε προηγηθεί. Απλά εγώ άνοιξα αμέσως την αγκαλιά μου, τζιαι φρόντισα να συμπαρασταθώ όσο πιο πολλά μπορούσα. Μέχρι το τέλος και αυτής της συνάντησης βρεθήκαμε να ουρλιάζουμε και να γελάμε.

Κάποτε νόμιζα πως ένας άνθρωπος μπορεί να είναι ο κόσμος μου όλος. Και κάποτε περίστρεφα την ζωή μου πάνω σε έναν μόνο άνθρωπο. Τώρα αγαπώ πολλούς ανθρώπους μαζί, και τους αγαπώ δυνατά και άνευ όρων.

Δεν ξέρω πόσοι πιστέφκουν το μότο «όλο για κάποιο λόγο γίνονται» αλλά σίγουρα εμένα μου δωθήκαν τουλάχιστον 10 σημαντικοί λόγοι που έφυγε 1 άνθρωπος που τη ζωή μου για να βρω ακόμη 10 να με αγαπούν έτσι όπως δε με άγαπησε (ή όπως δε μου άξιζε να με αγαπά) αυτός ο ένας.

Όπως λέει τζιαι η φιλενάς του 1^ου γκρουπ «Ζωή είναι αυτό που σου συμβαίνει όταν εσύ κάνεις άλλα σχέδια».

Γι’ αυτό, είμαι ευγνώμων. Όχι για όλα όσα νομίζω ότι θέλω, αλλά για όσα ήδη έχω τζιαι για όσα ήδη έχω χάσει. Γιατί εν χάρη σε τζίνα που έχασα που έμαθα πως να συνεχίσω τζιαι πως να εκτιμήσω τζίνα που μου δίνονται καθημερινά.