Winter Road Trip: Part One

  

Καταρχάς Καλό Μήνα έβριουαν!

Με το που εξεμύτησε ο Δεκέμβρης είπαμε να πάμε ένα ρόουντ-τριπ με τις δυο φιλενάς αγγλοκυπραιούες, θα τις ονομάσω Ντίντλι τζιαι Λούλι.

Chapter One

Εσηκωστήκαμε λοιπόν Σάββατο πρωί πρωί να πάμε ένα κοντινό ρόουντ τριπ στον Άϊ Γιώρκη τ' Αλαμάνου. Αφού εκάμαμε μια στάση στο Carrefour να πιάσουμε λια σνακς τζιαι είδα την ταμπέλα πιο κάτω (στην οποία έχασα πάσαν ιδέαν πλέον για τούντο τόπο) εκατευθυνθήκαμε προς την τουριστική.

ΤΟ ΕΞΟΔΟΣ ΕΝ ΛΙΟ ΛΑΘΟΣ ΟΞΑ
ΕΝ Η ΙΔΕΑ ΜΟΥ:::::::::::::

Επιάσαμε τον παραλιακό (παλιό) δρόμο της Λεμεσού για να πάμε να δούμε τζιαι λίη θέα. Αφού επεράσαμε τα κατσάβραχα, τζιαι τους χωματόδρομους, τζιαι αποφύγαμε να πάμε στο Λατομείο με τις εκρήξεις που κρύφκετε κάπου μες τζίντες χωματσιές, εφτάσαμε μετά που ένα σύντομο καρόδρομο στο μοναστήρι.

Όι δε μπορώ να πω, ησυχία πολύ τζιπάνω. Ειδικά μες την εκκλησhιά δεν είσhε πλάσμα τζιαι ηρεμάς πάρα πολλά. Τζίνο που μου έκαμε εντύπωση όμως...ήταν η χλιδή. Πολύ χρυσό βρε παιδί μου. Αντράπηκα βλέποντας τόσο χρυσάφι στον "Οίκο του Θεού". Τζίνοι που εν τζιμέσα εν αντρέπουντε;

Τέσπα...εγώ επία, επροσκύνησα, έπιασα το λαδάκι μου, ηρέμησα, έκαμα τζιαι τις προσευχές μου για τον Αρμαγεδών (μουαχαχαχαχα εδώ γελάμε), έπεξα τζιαι με τον κεραμυδί κάττο που επιεννοέρκετουν πόξω που την είσοδο του μοναστηρκού. Μια χαρά επεράσαμε.

Chapter Two

Για το δεύτερο κομμάτι της περιπέτειας, είπαμε με την Λούλι τζιαι την Ντίντλι να πάμε να κάτσουμε σε ένα που τους άσπρους βράχους κοντά στην θάλασσα. Για να καταλάβετε παραθέτω εξάμπολς μπιλόου:

Τζιαι τζιαμέ εστροτζυλλοκάτσαμε για κανά διώρο. Η ημέρα ήταν υπέροχη, η θερμόκρασία εθύμιζε αρχές καλοκαιριού (γουότ δε φακ, μα εν εν Δεκέμβρη που έχουμε;;;;;), εκάτσαμε τζιαι ακούαμε τα κύμματα να σπάζουν πάνω στα βράχια τζιαι επαίζαμε με τα σαλιγκάρια (η Ντίντλι βασικά έκαμνε τους τζιαι φίλους!), τζιαι αντλούσαμε όση θετική ενέργεια εμπορούσαμε που τον ήλιο.

Πραγματικά, εν έσhιει μεγαλύτερη γαλήνη που το να κάθεσε δίπλα που τη θάλασσα τζιαι να χαλαρώνεις. Να κάμνεις το απόλυτο μπλανκ-άουτ τζιαι να μεν σκέφτεσε τίποτε απολύτως. Απλά...να υπάρχεις! Τζιαι να είσαι ευγνώμων.

Chapter Three

Μετά που εμουλιάσαμε τζιαι εσταφυδώσαμε αποφασίσαμε να πάμε να κάμουμε λίο εξπλόρινγκ στην περιοχή. Στο δρόμο μας επετύχαμε μια παρέα με πολλά ψηλά αυτοκίνητα με τζίντους τροχούς τους 4x4 που ανεβαίναν τζίνους τους βράχους που ως πριν μερικά λεπτά εκαθούμαστουν εμείς.

Οφ κορς εμείς εχασκιαστήκαμε που την πόση πελλάρα είχαν (τζιαι γινάτι) για να ανεβούν έτσι επικύνδυνους βράχους αλλά τι να πεις. Χόμπι είναι αυτά, έννε;

Στη πορεία μας ήβραμε ένα πολλά βαθύ φαράγγι, από όπου και αφού του εφκάλαμε ένα γλίορο σναπ-σhοτ εξαφανηστίκαμε γιατί το έδαφος ήταν ολίγον τι ασταθές. Τζιαι για τέλος ήβραμε έναν ψαρά που εκάθετουν ο γέρημος τζιαμέ ολημερίς τζιαι επροσπαθούσε να τσιμπήσει κάτι. Εν εμάθαμε όμως αν τα εκατάφερε δόου γιατί αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού.

Ο Γέρος και η Θάλασσα
(τέλεια όμως α!!!)

Chapter Four

Disclaimer: Σε τούντο κεφάλαιο εν θα βάλω φώτος γιατί εν ακατάλληλο. Όσοι είστε κάτω που 18, ΔΕΝ σας επιτρέπω να συνεχίσετε να θκιεβάζετε. Όσοι είστε άνω των 18, εδώ μπορείτε να βρείτε δωρεάν άνταλτ εντερτέινμεντ. (έτσι για να μεν με ρωτήσετε τζιαι πιο μετά θέμας, εν έχω φωτογραφικό υλικό σόου).

Στον δρόμο της επιστροφής είδαμε κάπου μεταξύ των χωματσιών τζιαι της θάλασσας...έναν χίππι (γιού νόου το στερεοτυπικό μακρύ μαλλούδι, μουσούδι ως το Adam's apple του)....ο οποίος εφορούσε (όπως το επερίγραψε τζιαι πολλά σωστά η Λούλι)...his birthday suit....με άλλα λόγια ήταν τσιτσίδι....επιστροφή στην φύση κανονικότατα με τη διπλοκαμπινιά του που δίπλα να στέκετε τζιαι να ρεμβάζει.

Το κακό της υπόθεσης ούλης είναι ότι εμείς (την τύχη μας μέσα) εχάσαμε τον δρόμο (χμμμ χμμμ) τζιαι επιενοερκούμαστουν που το σημείο του...πολλά υποσχόμενου χίππι. Στην τελική μετά που κανένα 5άλπετο πιέννε έλα, ήβραμε το δρόμο μας. Ο χίππις τον χαβά του οφ κορς. Εξασκούσε το καθημερινό του "χειρονακτοικό" χόμπι ανενόχλητος!

Δεν ξέρω αν εγύρισσε να μας κοιτάξει. Σίουρα είδε μας, αφού επερνούσαμε συνέχεια που ομπρός του. Αλλά εν εσταμάτησε...για κανέναν. Ατού ο Γαβρίηλης. Εσυνέχιζε ακάθεκτος το "έργο" του.

Περιττό να σας πω το γέλιο που έπεσσε στο αυτοκίνητο. Εκλείσαμε όμως τα παράθυρα μπας τζιαι έρκετουν "τίποτε" μες τον μάτι μας (ελπίζω να μην γίνομαι πολύ γραφική, αλλά αρκετά κατανοητή).

Chapter Five

Άφού επεράσαμε τζιαι την περιπέτεια με τον χίππι, είπαμε να τελειώσουμε την ημέρα μας με κάτι εξίσου διασκεδαστικό, αλλά λιγότερο R: Rated. Ηθέλαμε κάτι πιο PG σόου απλά επίαμε στο Φέρις Γουίλ που εστήσαν στον Εναέριο στη Λεμεσό, στο Χωριό των Θαυμάτων...(ο Θεός να το κάμει, το δικό μας στη δουλειά θα εν 5 φορές πιο μεγάλο τζιαι πιο διασκεδαστικό!)

Ένιγουεϊς...επίαμε στον τροχό. Υποσημείωση ότι ανέβηκα τζιαι πας το London Eye χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα τζιαι γενικά δεν φοούμαι πολλά τα ύψη.

Εχτές δε ξέρω γιατί, με το που ανεβήκαμε, I shit my pants. Στη κυριολεξία. Ειδικά στον τρίτο γυρώ που μας άφηκε τζιπάνω για πάνω που 5λπετο...δεν εμπορούσα να δικλήσω με αριστερά με δεξιά. Εκοίταζα την Λούλι τζιαι την Ντίντλι τζιαι έλεα τους συνέχεια 'I love you' λες τζιαι θα εξεψυχούσα τζιαμέ.

Πανέμορφη η Λεμεσός που τζιπάνω δε λέω, αλλά εφάνηκαν μου αιωνιότητα τζίντα 5 λέπτα. Εν ξέρω αν θα το ξανακάμω any time soon. Γενικά όμως που αδρεναλίνη, εχόρτασα εχτές!

Το 1ο μας winter road-trip με την Luli και την Didly έφτασε στο τέλος του, αλλά παρ'ότι εποτζοιμήθκα που τις 11μ.μ. Σάββατο βράδυ, είχα μιαν απίστευτη ημέρα!


Καλό υπόλοιπο της Κυριακής έβριουαν!



             
                       Agalloch - And They Have Escaped the Weight of Darkness