The Post-Parent Treatment
Βασικά εν ξέρω πόση διαφορά έχουν πλέον οι γονείς που τα κανονικά γιούνιτς ( aka μωρά, έτσι τα λαλεί σ' ένα αστείο του ο George Carlin, δε δαμέ για μόουρ ίνφο ) αλλά σίγουρα it can't be far off μιας τζιαι το τελευταίο εξάμηνο αντιλαμβάνομαι ολοένα και πόσο παιδιάστικα και ανώριμα αρχίζουν να συμπεριφέρονται οι γονείς. Ως γεγονός τελευταία, αγωνιούν υπερβολικά με το τι "θα κάμω με το μέλλον μου". Η αγωνία κάθε γονιού. Ειδικά στους δύσκολους τούτους τζιαιρούς που ζιούμε άι γκετ ιτ πρέπει να εν μπιγκ ντίαλ για τζίνους το ένα σου το σπουδαγμένο παιδί να εν άνεργο τζιαι να το βλέπεις να μεν δουλέφκει. Παρ' όλα αυτά εν κωλοβαρώ ούλη μέρα όπως νομίζουν. Θα σηκωστώ κανονικά το πρωί, not too early not to late, για να αδράξω την ημέρα. Το θέμα που με 'ταλανίζει' ας το πούμε εν το προς τα πού να πορεφτώ επαγγελματικά. Εγίνηκα λίο side-tracked(=αποπροσανατολήστηκα) τζιαι δε ξέρω πλέον το what's meant for me or not. Άσε που τώρα παίζονται κι' άλλα...