Λυκόφως

  Εντάξει. Εν είμαι πολλά ειλικρινής. Ή μάλλον γράψε λάθος. Εν εν θέμα ειλικρίνειας αλλά θέμα του πόσα είμαι διαθέσιμη να γράψω.  Γενικά επιάσσαν με τα υπαρξιακά μου. Πάλε. Υπερ-αναλύω τα ούλα, ο εγκέφαλος μου εξέφυγε εντελώς με τα σενάρια που κάμνει. Τάχα ούλοι εν ερωτευμένοι μαζί μου στο γραφείο, μόνο τζιαι μόνο επειδή μου μιλούν. Τζι' όταν λαλώ ούλοι, εννοώ ένας συγκεκριμένος, που επειδή μου ανοίχτηκε πέντε λέπτα ο άνθρωπος πριν κανά μήνα, ξαφνικά εφατσίηθηκα μαζί του τζιαι νομίζω ότι με γουστάρει. Τούτο πρέπει να το κοιτάξω πάντως α! Έκαμνα το τζιαι που μιτσιά. Πάντα μια ζωή εσύγχιζα τη σημασία που μου εδιούσε κάποιος με φλερτ. Ενόμιζα ότι για να μου μιλά κάποιος, πρέπει τζιαι συγχρόνως να με γουστάρει.  Memo to self - θέμα προς συζήτηση: Μεν συγχίζεις την ευγένεια για συμπάθεια. Μεγάλη διαφορά.  Εζήτησα άδεια. Τζιαμέ έφτασε η κατάσταση μεταξύ μας. Άδεια να με αφήκει να καλύψω την πιο φυσιολογική μου ανάγκη. Αφου τζίνος εν εν διαθετιμένος να προσπαθήσει. Θα ήθελα...

  Πάντα μου άρεσαν οι λέξεις.  Οι παράξενες.  Οι αλλόκοτες.  Οι περίεργες.  Οι όμορφες.  Οι άσχημες.  Οι άδικες.  Μερικές λέξεις είναι άδικες.  Χτυπάνε και πονάνε λες και είναι καρφιά.  Καμιά φορά κατακλύζουν την ψυχή σου.  Μπορεί και να τη σημαδέψουν για χρόνια.  Να τη σμιλέψουν, να την καταστρέψουν.  "Χειριστικός", είπε.  "Διαβολικός", έγραψε.  Λέξεις άδικες.  Μικρές, αλλά άδικες.  Πόσο πόνο κουβαλάνε καμιά φορά όμως αυτές οι τόσο δα λέξεις.  Και όταν τις πεις χωρίς να καταλαμβαίνεις καν τη σημασία τους;  Όταν τις δώσεις στον άλλο, τι να τις κάνει; Τι πρέπει να τις κάνει;  Να τις υιοθετήσει;  Να τις φορέσει σαν προσωπείο;  Πάντα μου άρεσαν οι λέξεις.  Ακόμα κι αυτές που πονάνε περισσότερο. 

Εν εν ότι σε ξέχασα. Μερικές φορές πέφτουν πολλά μαζεμένα. Μερικές φορές καλά. Άλλα πιο γλυκόπικρα.  Αμαρτία μου εξομολογημένη, βρίσκω το δύσκολο να ανοιχτώ. Ακόμα τζιαι δαμέ. Σε σένα.  Γιατί για να είμαστε ειλικρινής τίποτε πλέον εν εν μια ευθεία γραμμή. Μερικές φορές τα γεγονότα έρκουνται με σκαμπανεβάσματα. Μέσα στο καλό, τσουπ να τζιαι το κακό.  Το πιο δύσκολο μάθημα που έμαθα τα τελευταία χρόνια είναι η συγχώρεση.  Καμιά φορά χρειάζεται πολλή περισσότερο δύναμη να συγχωρέσεις τζίνους που σε πληγώσαν ή που σε αδικήσαν, παρά να κρατάς τζίνον ούλο το θυμό μέσα σου τζιαι να τον κουβαλάς μαζί σου επί χρόνια, ή σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα τζιαι δεκαετίες.  Στο τέλος τι έννα έσσιεις να θυμάσαι; Τον θυμό;  Εν σου λέω να είσαι θύμα τζιαι να γυρίζεις τζιαι την άλλη ββούκκα όπως είπε τζιαι ο Τζίζους. Αλλά πιστέφκω πως η συγχώρεση είναι πραγματικά ένα προσωπικό ταξίδι, που ο καθένας μας πρέπει να το κάμει μόνος του. Εν εν κάτι που μαθαίνεται ή διδάσκεται.  Π...