Λυκόφως

Πρέπει να γράψω ποστ έννε; Επαραχέστην η εξαφάνιση που τον μπλόγκερ έννε; Μα τι να γράψω. Εν τόσα πολλά τζιαι τίποτε μαζί. Οπόταν θα κάμω ένα γκάλοπ.  What's the best comedy series you've ever watched? For me it must be F.R.I.E.N.D.S .  Undoubtedly, best series of all time, hands down.  Όταν ήμουν Λονδίνο τζιαι είχα λάικ zero people to hang out with on a daily basis, I would only watch F.R.I.E.N.D.S . Granted το youtube τζιαι the access online to a wide variety of films and tv ακόμα εν ήταν τόσο διαδεδομένη όπως είναι σήμερα, αλλά πάντα ένα επεισόδιο (που ποτέ δεν έμενα μόνο στο ένα - γιατί κανείς   δε μπορεί να δει ΜΟΝΟ ένα) με έκαμνε να νιώθω a little less lonely, and a little more motivated.    Όπως εκαταλάβετε, Λ.Α.Τ.Ρ.Ε.Υ.Ω τούντην σε...

Σε ξέρω τζιαιρό. Ήρτες μες την παρέα τζιαι ούλοι αγαπήσαν σε. Εγώ παραπάνω όμως. Αλλά τζιαι πάλε νιώθω ότι θέλω να μάθω τζι' άλλα. Να μάθεις τζι' εσύ τζι' άλλα. Ποιός είσαι εσύ, ποιά είμαι εγώ. Κάμνουμε χάζι κάθε φορά. Αστεία τζιαι πελλάρες πολλές. Μπορεί να μαλακιζούμαστε ορισμένες φορές αλλά απολαμβάνω την παρέα σου, τζιαι εσύ το ίδιο (νομίζω - έτσι μου διας να καταλάβω το τελευταίο τζιαιρό). Αρέσκει σου να ατζίζεις τα μαλλιά μου. Όκεϊ, μπορεί απλά να το κάμνεις γιατί έτσι. Τζιαι εγώ κάμνω σου το γιατί τζιαι εμένα αρέσκουν μου τα μαλλιά σου. Ίσσια, μαύρα, ως τους ώμους σου. Πάντα είχα ένα θεματάκι με τους άντρες τζιαι τα μακρυά μαλλιά. Όι πολλά μακρυά όμως α! Όι να είσαι τζιαι σαν την Ραπουνζέλ. Αλλά τα δικά σου αρέσκουν μου. Εν μαλακά τζιαι ωραία. Πάουν σου θέμας. Είσαι τζιαι σπίρτο. Πνευματώδης. Τα αστεία σου εν σαρκαστικά, έχουν εξυπνάδα, καμιά φορά τζιαι λίη δόση χολής. Ακριβώς όπως μου αρέσκει. Τα εγκεφαλικά μας κύμματα επικοινωνούν τέλος πάντων. Λαλεί...

Πριν μερικές μέρες μια συναδέλφισσα μου, ανέβασε μου στο φατσοβιβλίο την φώτο πιο κάτω, τζιαι έκαμε μου την εξής ερώτηση: ‘Why do you love London?’ Χμμμ. Έβαλε με σε σκέψεις. Γιατί εν ξέρω αν αγαπώ μόνο το Λονδίνο per se. Η πρώτη επαφή που είχα λάικ έβερ με το Λονδίνο ήταν όταν ήμουν 18 τζιαι είχα κατεβεί για να ψηφίσω ιμίσh στις τότε φοιτητικές εκλογές στο Λονδίνο. Χάος, βαβούρα, κίνηση. Τίποτε εν εκατάλαβα. Άσε που το μονοήμερο, εν ήταν καν αρκετό να για να δούμε τζιαι τίποτε. Όι πως στις 10 μέρες που πιέννω προλαβαίνω αλλά λέμε τωρά.  Δεύτερη φορά που επία, πάλε ακόμα στα 18, ήταν στο τέλος της 1ης μου ακαδημαϊκής χρονίας, όταν επία να επισκεφτώ την τσαρλούα φιλενάς στο Λονδίνο – είχαμε κανονίσει να πάμε να δούμε το Ρέμο (άκου κύριε μου) μαζί με τις Λονδρέζες (τζιαι τζίνες τσαρλούες) φίλες της. Επήρε με ποτζί, επήρε με ποδά. Όλα καλά κι’ ωραία. Όσο για το tube, μεν τα ρωτάτε, ένιωθα σαν τη μούγια μες το γάλα – τίποτε εν εκαταλάβαινα πάλε, αν δεν ήταν...

                             Scarlet Saturday night. You’re cruising with your girl-friends somewhere on the highway. Speeding. The wind blows so fiercely it kind of transcends you. Makes your mind travel. Where are you? You keep asking yourself. Where have you drifted off to? The girls are all giggling about something random. Girly talk. Boys, drinking, celebrities, video games, music. You’re elsewhere. Where are you? Greenford. You’re cruising now with your other girl-friend. Somewhere in the outskirts of London. Saturday night, again. Magic is playing on the radio. Soothing, healing, heart songs. The lights are dim, glistening in the foggy night. The air is crispy and gentle. The smells, oh those wonderful smells that encircle your soul. The smell of freshly poured rain on the grass. The oxygen from the trees. Those full bush healing trees. It makes you dream of when you will ...