On the Road

Εφκήκα στο δρόμο αναγκαστηκά. Πρέπει, είπαν. Το απαιτεί η δουλειά, είπαν. Τζιαι βάλλεις τη κκελλέ μέσα, σhιήφκεις κάτω τζιαι παίρνεις το δρόμο για τη χώρα με τον οικονομικό διευθυντή της εταιρείας. 

Πόση ψιλοκουβεντούλα να κάμεις με έναν οικονομικό διευθυντή, όταν εσένα ο νους σου εν στον Στάνλι Κούμπρικ τζιαι τον Σπίμπλεργκ τζιαι τζίνου πας τον Πούτιν; 

Άτε να μιλήσεις για τα κοππελλούθκια, την οικογένεια, την οικονομία, την σκατάσταση. Τζιαι ειδικά όταν σε κάθε του αγγλική κουβέντα σκουντουφλά ο άλλος, εε πόσο να μιλήσεις;;;; Πόσα να πεις; Πάντως φιλοσοφική συζήτηση αποκλείεται να ανοίξεις. Τούτο εν το σίουρο.

Τζιαι τζιαμέ που χάνεις κάθε ελπίδα για διάλογο πλέον μεταξύ σας, έρχεται η μουσική (και πάλι) για να γεμίσει το απόλυτο κενό.Μπορεί να μεν εκαταλάβαινα τους στίχους αλλά εμίλαν μου η μουσική. Τζιαι τούτο εν πιο όμορφο τζιαι που κάθε "ψαγμένη" συζήτηση. 

Σε κάθε μου ταξίδι, είτε αυτό είναι στη χώρα είτε σε πιο μακρινούς τόπους, η μουσική εν ο σύντροφος μου. Ο καθοδηγητής μου, αν θέλετε. Αρέσκει μου να χάνουμε καθώς ταξιδεύω. 

Τι τελευταίες μέρες έχουμε ραγδαίες εξελίξεις...εν μιλώ για το κλείσιμο τζιαι την επανεκκίνηση της ΕΡΤ. Ήρτε μια ευκαιρία. Επαγγελματικής φύσης. Τίποτε το πολλά διαφορετικό που τούτο που κάμνω τωρά. Απλά, μια αλλαγή εργασιακού περιβάλλοντος. Τζιαι όπως εφκήκα έτσι στο ξαφνικό προς τον δρόμο τις προάλλες, έτσι αποφάσισα τζιαι τωρά, to take a leap of faith and jump. 

Μέσα μου εν μετρά η ποσότητα, αλλά η ποιότητα. 

Τζιαι δυστυχώς, μιας τζιαι ζούμε σε απ-άνθρωπες εποχές, πρέπει να σκεφτώ το καλό μου πρώτα. Όσο σκληρό τζιαι εγωιστικό τζιαι να ακούετε, εν η αλήθκεια. 

Και κάπως έτσι, τολμώ ξανά!

“The only people for me are the mad ones, the ones who are mad to live, mad to talk, mad to be saved, desirous of everything at the same time, the ones who never yawn or say a commonplace thing, but burn, burn, burn like fabulous yellow roman candles exploding like spiders across the stars.”    

― Jack Kerouac, On the Road ―

Jack Johnson - Imagine