Λυκόφως

Δεν έχω όμορφες λέξεις να σου εκφράσω…παρά μόνο την αλήθεια μου. Χθες βράδυ είδα το αόρατο άγγιγμα σου απάνω μου. Σε ονειρεύτηκα και πάλι. Σε σκέφτηκα και πάλι. Το ξέρω πως είναι η αμαρτία που με κυριαρχεί, που με οδηγεί στο δικό σου μονοπάτι. Μακάρι το καράβι να με’ φερνε κοντά σου αύριο. Σαν νεφέλη θα έτρεχα να κρυφτώ στην αγκαλιά σου. Κι’ αν αυτό με κάνει αμαρτωλή τότε ας είναι. Δεν έχω μάθει άλλο τρόπο. Δε μπορώ να ψευδομαρτυρήσω. Παρ’ όλο που η απόσταση και ο χρόνος μας χωρίζει, η καρδιά μου δε μπορεί να μείνει μακριά. Πώς να της μάθω άλλο αλφάβητο, κι’ άλλη θρησκεία; Πώς να της μάθω να λέει ψέματα; Πιθανόν να μη μου δώσει λόγο ξανά ποτέ…αυτό μου το παραστράτημα να σε οδηγήσει στην απόλυτη αποξένωση από μένα. Ας είναι κι αυτό. Εγώ θα πω αυτό που νιώθω βαθιά μέσα στα σωθικά μου. Γιατί όταν έκλεινα τα μάτια μου εχθές το βράδυ μες το βουβό σκοτάδι του δωματίου μου, ήρθε η δικιά σου ζεστή αύρα και μου αποκάλυψε πως θα ήταν το φιλί σου, το άγγιγμα σου, το βλέμμα σου, το άρωμα σου. Πως...

Αυτό το κομμάτι μου έχει αποκοπεί. Όλα να φαίνονται βουβά και διψασμένα, και να νιώθω πως χάνονται τα κεριά της νεότητας μου χωρίς καν να προλάβω να τ' ανάψω. Ειπα πως εάν δεν έχω πάθος για το κομμάτι μου, τότε δεν είμαι τίποτα άλλο παρά μια ψυχή μικρή και μαραμένη. Το να γεύομαι υλισμό και να παρελάυω σαν ανθοστολισμένη κότα, δε μουδιάζει ούτε ιντρικάρει κάνένα κύτταρο του ανθρώπινου συστήματος μου. Το πάθος πρέπει να σε εξουσιάζει όλοτελα. Να σε μυρμυγκιάζει, σαν απαγορευμένος οργασμός. Είναι μια μπάλα χιονιού, περιτυλιγμένη μες τις φλόγες. Είναι μια συνεχής πάλη έκστασης, που σε καθηλώνει να θέλεις να συνεχίσεις να ενδίδεις σ' αυτό το πάθος. Αυτό ένιωσα και εγώ όταν αντίκρυσα τα λόγια του... Θυμάμαι...Ήμουνα ακόμα δεκαοκτώ χρονών, και ανυπομονούσα να γνωρίσω νέες εμπειρίες, νέες ιδέες, που θα μου άλλαζαν τη ζωή μου ολότελα.Και την πρώτη φορά που τα λόγια του, με παρηγόρησαν και με συντρόφευσαν, σαν να ήταν παλιοί μου γνώριμοι, με έκαναν να αντιληφθώ ότι τα λόγια του θα έριχν...