Λυκόφως

This blog is slowly turning into an obituary page for thespians who have fled this vain world.  Still...I honor them, because to me, and a few other dozens (or thousands) of people, these people meant something. Something truly extraordinary, something unique, something magical and awe-aspiring.  This time is a great English legend. Not only a thespian, but a marvelous director and producer as well, Lord Richard Attenborough, has passed at 90 years of age (a good age to live to, especially with so much legacy left behind him).  Dear Lord Attenborough, I salute you. A truly great giant in the filmmaking industry, I thank you for your austerity, your humble zeal of achievement and your classical uniqueness. Thou shalt ever be remembered for eons to come.           

O Captain! My Captain! our fearful trip is done; The ship has weather'd every rack, the prize we sought is won; The port is near, the bells I hear, the people all exulting, While follow eyes the steady keel, the vessel grim and daring: But O heart! heart! heart! O the bleeding drops of red, Where on the deck my Captain lies, Fallen cold and dead. O Captain! My Captain! rise up and hear the bells; Rise up—for you the flag is flung—for you the bugle trills; For you bouquets and ribbon'd wreaths—for you the shores a-crowding; For you they call, the swaying mass, their eager faces turning; Here captain! dear father! This arm beneath your head; It is some dream that on the deck, You've fallen cold and dead. My Captain does not answer, his lips are pale and still; My father does not feel my arm, he has no pulse nor will; The ship is anchor'd safe and sound, its voyage closed and done; From fearful trip, the victor ship, com...

Αγαπημένοι μου (πλυν ξεχασμένοι μου) συν-μπλόγκερς, Μετά το ΥΠΕΡ-όχο ταξίδι μου στη μάνα Ίνγκλαντ είχα σκοπό να γράψω ένα ΤΕΡΑΣ-τιο ποστ με όλες μου τις περιπέτεις τζιαι τις ΠΑΝΕ-μορφες στιγμές που επέρασα. Αλλά, εν το έκαμα.  Μπορεί τζιαι να το εμαντέψετε, με τα θκιο τελευταία ποστ που ανέβασα ( φουλ καταθλιψάρα μιλάμε ). Επέρασα μιαν...απογοήτευση.  Δεν θα την έλεγα ακριβώς ερωτική. Ούτε ψυχική. Ούτε σωματική. Ούτε πνευματική. Νομίζω θα την αποκαλέσω εγκεφαλική . Ναι, ναι εγκεφαλική εν πιο σωστό. Γιατί όλα αγαπητοί μου, εν μες τον νουν μας!!!  Δε μπορώ να πω ότι σε οποιουδήποτε είδους απογοήτευσης δε παίζει ρόλο και η καρδιά ( ηλίθια τζιαι τζίνη - $%@%$@^%$@^$ ), αλλά στην περίπτωση αυτή επροσπάθησα να την συγκρατήσω, να μεν της δώκω δικαιώματα τζιαι να αφοσιωθώ στην ύλη της όλης κατάστασης.  Φυσικά, για να είμαι ειλικρινής, εκπυσοκρότησε το σχέδιο μου, γιατί ακόμα τζιαι αν εγώ ήθελα να αφοσιωθώ στην ύλη, φένετε στην τελική δεν εδούλ...